Bir gün bilge sayıp beni, gelse şakirdimin biri ve sorsa “Hayat nedir hocam?” diye. Bir ayna bulur, aynanın önünden geçirerek onu: “Senin için sen varsan var olan, varlığı sana bağlı olmayan…” derdim.


Bir gün bilge sayıp beni, gelse şakirdimin biri ve sorsa “Aşk nedir hocam?” diye. Bir ayna bulur, aynadaki aksini işaretle: “Aynada kendini göremediğin zaman sana olan…” derdim.


Bir gün bilge sayıp beni, gelse şakirdimin biri ve sorsa “Bencillik nedir hocam?” diye. Bir ayna bulur, onu sınıfa tutarak: “Diğerlerini görememen…” derdim.


Bir gün bilge sayıp beni, gelse şakirdimin biri ve sorsa “Kibir nedir hocam?” diye. Bir ayna bulur, onu sınıfa tutarak: “Kendini ulu kavak, onları kabak filizi sanman…” derdim.


Bir gün bilge sayıp beni, gelse şakirdimin biri ve sorsa “Akıl nedir hocam?” diye. Bir ayna bulur, onu dört bir yana tutarak: “Bildiklerini gördüklerinle sınırlayan…” derdim.


Bir gün bilge sayıp beni, gelse şakirdimin biri ve sorsa “Gönül nedir hocam?” diye. Bir ayna bulur, onu tersinden tutarak yüzüne: “Sade görüneni değil, görünmeyeni de gören…” derdim.


Bir gün bilge sayıp beni, gelse şakirdimin biri ve sorsa “Hayal nedir hocam?” diye. Bir ayna bulur, onu rast gele tutarak manzaraya: “Gördüklerine inat, arzuladıklarını görmen…” derdim.

…
Ve bir gün bilge sayıp beni, gelse şakirdimin biri ve sorsa “Ölüm nedir hocam?” diye. İki ayna bulur, gören yüzlerini karşılıklı koyarak, aralarında duran varlığının sonsuz döngüsünü gösterir: “Gerçek sen hangisi?” diye sorardım ben de.


Verilecek her cevap, yapılacak her hareket aynalara da yansıyacaktır elbet. Her görüntü gerçekliğini iddia edecektir. Hayat bu işte: Kocaman bir aldanış, sonsuz bir yanılsama. Aldandıkça, yanıldıkça, çoğaldıkça yaşıyoruz.
Haydi, örtün simsiyah örtülerle aynaları ve ölün.

Alıntı