Aile... Doğururken ölüyor
 

ANNE, baba, çocuklar...
Yeryüzünün her yerinde "en güzel fotoğraf".
Şartlar ne olursa olsun...
Yıllar en kötü şartları bile unutturuyor zaten.
Herkesin gülümsediği o an kalıyor akıllarda.
Hayatın bütününe bakıldığında her şeye rağmen o yılların "en güzel yıllar" olduğu düşünülüyor.
Ama arada bir hatırlamalar bunlar...
Anlık düşünceler...
Klasik ifadeyle hayat akıp gidiyor.
O aile fotoğrafından başka fotoğraflar çıkmış oluyor çoktan.
Yeni aileler...
Kaç çocuk varsa o kadar yeni aile.
O eski fotoğraf... O artık mümkün değil.
Kimse eksilmemiş olsa bile.
"Eski çocuk yeni yetişkin"lerin gözlerinden anlarsınız fotoğrafın o eski fotoğraf olmadığını.
Onların aklı artık başka yerdedir.
Hani ne derler, "Herkes önüne bakar".
Onlar misafirdir artık bu fotoğrafta, eğreti dururlar.
Hele bir de eksik varsa... Hayat iki kere akıp gitmiş demektir.



Kaç çocuk varsa o kadar aile...
Yeni fotoğraflar...
Yine gülümseyen yüzler...
Fotoğraflardaki herkes "oralı"dır henüz.
Her fotoğraf bir dünya...
Anne, baba ve çocukların oluşturduğu küçük, belki de çok büyük dünya.
Fakir, zengin, buruk, mutlu, sıkıntılı, hastalıklı, neşeli... Her neyse herkesin bir ucundan tuttuğu dünya.
Ama geçici.
Kimsenin aklına gelmese de o sırada...
Her yeni fotoğraf "eski fotoğraf"a dönüşür bir gün.
Her yeni aile, "bir ailenin ölümü" demektir.
Birine giderken, birinden gidersiniz.
Birini kurarken ötekini yıkarsınız.
Bir tarafı çoğaltırken, öbür tarafı azaltırsınız.
Bir aile birçok aile doğurur ama her doğumda biraz daha ölür.
Yok olur sonunda.
Bir fotoğraf kalır geriye.
Hayat nereden baksanız acıklıdır.
PAKİZE SUDA