Kahraman Tazeoğlu Seni İçimden Terk Ediyorum

Binmediğim hiçbir otobüs,

Beklemediğim hiçbir durak kalmadı bu şehirde

Gittikçe azalıyor hayat

Neyi erken yaşadıysam,

Hep ona geç kalıyorum

Sana göçüyorum her sonbahar

Yolların çıkmıyor aşkıma

Unuttuğun yağmurların adı saklımda

Seni içimden terk ediyorum?

Susmaktan yoruldum

Kuşlar ve şarkılar bu şehri terk edeli beri,

Efkar demliyorum gözlerimde

Yaşlarımı yanağıma varmadan öldürüyorum

Tam sancağımdan yaralıyorum kendimi

Alnını yüreğime dayadığın güne bakıp,

Seni içimden terk ediyorum?

Ne unutacak kadar nefret ettin,

Ne hatırlayacak kadar sevdin!

Yıkık bir duvar kadar bile pişman değilsin,

Biliyorum

Beni hep bulmamak için aradın

Yanılgımdın,

Yandığımdın,

Yangındın?

Sensizliğe yenilmek,

Sana yenilmekten zor olsa da,

Ardımda bir sürü belkiler bırakarak

Seni içimden terk ediyorum?

Şimdi

İçimizde öldürülecek bir anı bile bulamayan

İki yarım kaldık;

Tamamlayamadık bizi

Elimden tutmadın yalnızlığımın,

Saçlarımı da uzaklarına gömdün

İçimin mavisi senin okyanusundandı

Al! Geri veriyorum

Kilitleri hep yanlış kapılara vurdun

Devrilmiş vagonlara dönerken gözlerim,

Sana bensizliği terk ediyorum

?Yarime uzanmayan bütün dallarım kırılsın? demiştin

Aşk içinde doğmuşsa nereye kaçabilirdi?

Ne tuhaf değil mi?

İçimi acıtan da sendin,

Acımı dindirecek olan da?

Ya öldür beni dedim,

Ya da git benden

İçi bulanık bir sevdanın ucunda seni kaybettim

Aldırmadın aldırmalarıma

Bir gecede yakıp yarini,

Şafaklara sattın ihanetini!

Külüme basanlar bile utandı yaptığından

İşte soluk bir ömrün

Son nefesi

Benden,

İçimden

Terk ediyorum?

Kahraman Tazeoğlu