Güllerin Efendisine

Güllerin Efendisine
Güllerin Efendisine

Gel ey,Güllerin Efendisine
Kainatın Gül,üne (sav)

Gel ey, konuşurken dudaklarına tebessümler karışan,yüzüne üzgünlerin üzüntüsünü dağıtmak yaraşan! Gel ey, âteş-i aşkına yanmak için âşıkları birbiriyle yarışan!

Gel ey!

Önce kendine çektin, sonra mugaylan dolu beyabanlarda dermansız koyup bizi bir başımıza gittin dönmemek üzere Ve dudağının dokunduğu çeşmeler de gitti Gittin ve vecd ile kendinden geçen zamanlar, sensizlik bunalımlarının gelgitleriyle kör kuyulara gömüldü Gittin ve tenha elvedalarda düğümlendi sevinçlerimiz; durmuş çarklara sıkışıp kaldı çığlıklarımız Sen gidince yanlış hesaplarında önce pazarlar kurduk köhne dünyanın, sonra köhne hesaplarıyla mezada çıkarıp aşklarımızı dünyalıklara sattık Gittin de savrulan umutlarımızı ektik yollarına; sabrımızın gözlerine çekilen milleri çelik masıyetlerle mıhladık Gerilmiş yaylarımız kepade düştü hoyrat ellerde, uykulu oyunlarda şahlarımız mat oldu; ve bileyli kılıçlarımız pas tuttu karanlık kınlarında

Ak kor olduk Nemrudî alevlere soktular başlarımızı, hakikat, ak kor olduk Vurdular durmadan dinlenmeden Örslere konuldu başlarımız, hakikat vurdular dinlenmeden durmadan Ağlattılar ağladıkça biz Çeliğe su verelim diye ağladıkça ağlattılar bizi Heyhât! Tutturamadık kıvamını suyun, isabet ettiremedik gözyaşlarımızın damlalarını çeliğe ve ilk çalışta kırıldı kılıçlarımız kara keçelere Yenildik, yorulduk, yığılıp kaldık çıkmaz sokaklarda Bütün sorularımızın cevapları cevapsız kaldı; bütün hayallerimizin hayali hayal oldu Tel tel arzulara mahkûm edildi nefislerimiz ve ruhlarımız tül tül alevlerde yandı Gizemli bilinmezliklerimizin iksirlerini gizli dünyalara gizlediler bizden

Gel ey!

Hani dostların vardı, kimi aşk okuyan Kitaplar Kitabı'ndan; kimi ilham dokuyan hitaplar hitabından Kimine köşkler düşmüştü cennetten, kimi cennette köşklere düştüydü hani Kiminin ateşlerine rengi düşerdi gülün de; kimi güllere rengini düşürürdü ateşin Kimine yıldızlar düşerdi göklerden, kiminin yıldızına düşerdi gökler ya

Hani sen "Yıldızlarım," demiştin, "hangisine uyarsanız doğru yola ulaşacağınız yıldızlarım!" Sen gittin efendim ve hasretin yıldızlarını da çekti senden yana Şimdi kim varsa yıldızlaşmaya yüz tutan, gökleri üzerine kapatıyor ehremenler Bizler yanıyoruz, yanmamakta direniyor gökte yıldızlarımız Güllerimiz küle durmakta yokluğunda, sultanlarımız kula dönmekte

Gel ey!

Ayrılığında çoğalan alevleriyle arınalım aşkının; yanalım yandıkça ve yandıkça yanalım Aşk yüzünden elbisesi yırtılan da, Hak uğruna gözlerini kurutan da seni arzulamakta şimdi Bizi kendine madem yine sensin bağlayan ve ayrılığının derdine yine sensin ayrılıkla derman olan, o hâlde gülümse bize efendim, bize gülümse "Allah onları sever; onlar da Allah'ı sever" sırrına ermekte rehberimiz ol, tut günahkâr ellerimizden; günahkâr ellerimizden tut

Sen ey!

Gelsen hayallerimize bir kez Ve üzerine sepet sepet güller döksek biz Gelsen düşüncelerimize bir an Ve baharları sersek ayağına çiçek çiçek, mevsim mevsim, ıtır ıtır Dolunaylar yerine doğsan dünyamıza bir vakit Ve zatını gündüz değilse, hayalini gece göstersen bizlere Girsen ansızın düşlerimize, şefkat parmaklarınla okşasan başımızı ışık ışık Ve ışığına düşsek pervaneler gibi; pervaneler gibi ışığına düşsek

Gel efendim

Bir kez doğ içimize de isterse kaybolsun dolunaylar, güneşler Gir gözümüze de bir nefes, isterse silinsin tûtyâlar, sürmeler İlham olup ak gönlümüze bir anda, isterse yitirilsin uçtan uca naatler ve gazeller, beyitler ve dizeler uçtan uca yitirilsin isterse

Gel efendim, dostluğuna muhtacız; umutsuz ve çaresiz bırakma çaresizlerini Gel yeter ki, hakkımızda verilecek her hükme razı olalım

Gel ey, bitir bitmeyen hasretini içimizde!

Gel ey, onsuz mutluluk bulamadığımız!

Gel ey, kendisine layık olamadığımız!

*

Gel benim efendim, bir kez olsun dokun yüreğime, yüreğime dokun bir kez olsun

Yüreğim kanıyor efendim, kanıyor yüreğim!

Çığlık çığlığa beşeriyet, çiğnenmiş reyhanlar misali hep seni arıyor Uyandır zindanlara koyduğumuz Yusufî sevdalarımızı efendim Uyandır bahtını üftadelerinin

Şeb-i hicrân yanar cânım döker kan çeşm-i giryânım

Uyarır halkı efgânım kara bahtın uyanmaz mı?

Prof Dr İskender Pala