Severken Ayrılmak Hakikaten Ne Kadar Da Zormuş

Sıradanlıkların içinden kurtulmuştum oysa seninle Şimdi bakıyorum da sıradanlıklar esir almış bizi Çarçabuk bitip tükenen heyecanların içinde”

Zordur severken ayrılmak Herhangi bir şeyden, yaşadığınız şehirden, oturduğumuz evden, eşinizden, işinizden…

Bir ağaç düşünün; budadınız, suladınız, ilaçladınız; yaprak döküşünü, çiçek açışını izlediniz Sonra, o ağacın artık sizin olmadığını söyledi birileri İçiniz yanar Kimselere emanet edemezsiniz Çünkü, bu “sevgi”dir, “aşk”tır Ağaç siz, siz ağaç olmuşsunuzdur


Ayrılık zordur Artık size ihtiyaç duyulmayacak olması ise en ağırıdır Bunu sindirmek ise hiç kolay değildir ”Aşkım, Bir tanem, Canım, Hayatım, Sevgilim” her ne iseniz, artık değilsinizdir

Dün yanı başınızdayken, bugün artık yoktur Sizden kimsenin beklediği bir şey kalmamıştır Neyi ne kadar bildiğiniz, neler becerebildiğiniz kimsenin umurunda değildir Bu dünyada yalnız bedeniniz kalmıştır, ruhunuz ise kimselerin bilmediği yerlerde…

Unutmak için akşamları erkenden yatarsınız Yatakta uyumak için verdiğiniz savaş onu unutmak için verdiğiniz savaşa yenik düşer Unutamazsınız Aklınızı yitirme noktasına da gelseniz, unutamazsınız

Derken eliniz telefona gider; isimler arasında dolaşırken tuşlarsınız numaraları… İçinizde bir ses yankılanır; “Neye inanıyorsan öyle davran"

Sonra anında vazgeçersiniz, paketteki son sigarayı da içip düşünürsünüz; “Severken ayrılmak hakikaten ne kadar da zormuş”