Dostum...

Dostum



Dostum, göründüğüm gibi değilim Görünüş sadece giydiğim bir elbisedir Senin sorgularından beni, benim kayıtsızlığımdan seni koruyan, özenle örülmüş bir elbise


Benim içimdeki ‘ben’, dostum, sessizlik içinde oturur, sonsuzluğa dek kalacak orada, doyulmaz, erişilmez

Ne söylediklerime inanmanı, ne de yaptıklarıma güvenmeni isterim- çünkü sözlerim senin aklından geçenlerin dile getirilmesinden, yaptıklarımsa umutlarının eylemleştirilmesinden başka bir şey değildir

"Rüzgar doğuya esiyor" dediğin zaman "evet, doğuya esiyor" derim: çünkü düşüncelerimin rüzgarda değil, deniz üzerinde dolaştığını bilesin istemem


Denizlerde gezen düşüncelerimi anlayamazsın, zaten anlamanı da istemem Bırak denizimle başbaşa kalayım


Senin için gündüz olduğu zaman dostum, benim için gecedir: Böyle olsa da ben yeşil tepelere değerek oynayan öyle vaktini, vadiden süzülen mor gölgeleri anlatırım; çünkü sen ne karanlığımın türkülerini duyabilir, ne de yıldızlara çarpan kanatlarımı görebilirsin-görmemenden, duymamandan hoşnudum ben Bırak gecemle başbaşa kalayım


Sen cennetine yükselirken ben cehennemime inerim- o zaman bile bu ulaşılmaz uçurumu ötesinden bana seslenirsin, ‘arkadaşım, yoldaşım’ ben de sana seslenirim, ‘yoldaşım, arkadaşım’-çünkü cehennemimi görmeni istemem alevler görüşünü yakacak, duman burnuna dolacaktı Senin gelmeni istemeyecek kadar çok severim cehennemimi Bırak, cehennemimle başbaşa kalayım


Sen gerçeği, güzeli, doğruluğu seversin; Ben de sen hoşnut olasın diye bunları sevmenin yerinde ve iyi olduğunu söylerim ama içimden senin sevgine gülerim Gene de gülüşümü göresin istemem Bırak kahkahalarımla başbaşa kalayım


Dostum, sen iyi, ihtiyatlı, akıllısın; hayır sen eksiksizsin- ben de seninle ölçülü ve düşünerek konuşurum Oysa ben deliyim Ama gizliyorum deliliğimi Bırak deliliğimle başbaşa kalayım


Dostum, sen benim dostum değilsin, ama ben bunu sana nasıl anlatacağım? Benim yolum senin yolun değil, gene de birlikte yürüyoruz elele



Khalil Gibran