Üzüntü

Zamanın birinde,tek oğlunu kaybetmiş bir kadın üzüntüden kendini alamıyorduGözyaşları bile artık akmaz olmuştuOğlunu yaşama döndürmesi olanaksızdı ama en azından acısını dindirecek çareler aramaya koyulduİşin içinden çıkamayınca bir bilgenin yanına gitti ve durumunu anlattıBilge de ona "Acını dindirmenin tek yolu var"dedi"Eğer bana,yaşamında hiç acı tatmamış bir evden bir tutam tuz getirirsen,derdine çare olurum"
Kadın heyecanla bilgenin yanından ayrıldı ve hiç vakit kaybetmeden ev ev dolaşmaya başladıİlk evin kapısını açan gence,
"Ben hiç acıyı tatmamış bir ev arıyorumAcaba doğru yerde miyim?"diye sordu acılı kadınKapıdaki genç sıkıntılı bir ifadeyle "Maalesef teyzecim"dedi ve başlarından geçen üzüntülü olayları anlatmaya başladıÇaresiz kadın,kapı kapı dolaşmaya devam etti ama her çaldığı kapıdaki kişi,ne acılar çektiklerini anlattıAcıyı tatmamış bir ev yoktu ve hatta duydukları,kendi acısından bile daha büyüktüBunun üzerine kadın,biraz duraksadı ve "Demek ki çatılar,ne sıkıntıları örtüyormuş,bunlarınki benimkinden de kötü"diye içinden geçirdiKadın,bundan sonraki yaşamını,insanlara yardım ederek geçirmeye karar verdi
Artık o günden sonra,kadın,başka insanların dertleriyle öyle meşgul oldu ki,kendi acısını bile unutacak duruma geldiBöylece üzüntü,kendi yaşamından sıyrılıp gitti