Hayatın &Quot;La İlahe&Quot; Faslını Yaşamak

Aylak aylak yüzüyorsun anlamsızlık deryasında Soğumuşsun Dünyadan Yaşama iştahın yerle yeksan olmuş Solup kurumuş dünya bir ceset gibi uzanmış yatıyor içinde Hayat can çekişiyor ruhunda Kalbinin elleri kırık Duygularına inme inmiş, felç olmuş bir kol gibi mecalsiz

Bozguna uğramış kalbin Her bir köşesini ayrı bir dert tutmuş Her köşesinde bir tutam sancı

Hayat yorgunusun

Uçup giden bir kuş gibi her şey, adını bilemediğin

Ne güzel işte

Hayatın “Lâ ilâhe” faslındasın Baksana, ne güzel de inliyor kalbin: “Hiçbir şey ilah değildir Kalbin alakasına fikrin merakına değmiyor”

Adsız sokaklara dönmüş yaşamın Sanki sırtında taşıyorsun güneşi Varlıklar taş kesilmiş yüreğinde Harfler silinmiş Sözcükler unutulmuş Dünya biçimini yitirmiş Karanlığa sürüklenmiş dünyan Işıklar solmuş, donmuş kalmış yüreğinde Zaman gömülü kalmış Yolunu yitirmiş yolcusun Tüm yollar çıkmaz sokak olmuş

İyi ya işte

Hayatının “Lâ ilâhe” safhasındasın

Her yol, benden bir şey bekleme, diye sesleniyor sana, benden umudunu kes Ben senin ilahın değilim diyor Kalbin de bu seslenişe karşılık verip yüzünü çeviriyor dünyadan

Koca bir güneş doğuyor dünyanın üstüne Ama onun aydınlattığı varlıklar senin içini karartıyor Güne başlamayı bile istemiyorsun bu yüzden Karanlıkta biraz daha rahatsın Uykunun karanlığına veriyorsun kendini sen de Ah bir de şu rüyalar olmasa! Âlem-i misale bir girmesen, gözlerin dünyaya kapalı uyuyup kalsan

Çare olarak eskiye dönmeyi istiyorsun Yeniden hazlara gömülmek, yeniden neşelere gark olmak istiyorsun Yanılıyorsun

Ne kalbinin depremleri vardı daha üç beş ay öncesine dek, ne de sular seller silip süpürmüştü ruhunu Her şey düzenli bir ilkbahar bahçesi gibiydi Emellerin dal budak salmıştı içinde Hedeflerin vardı Çalışıp çabalamak için enerjin vardı Dünya sonsuz bir beşikti Sallanıyordun Uyuyordun mışıl mışıl Dünyadan hiçbir kuşku duymuyordun Sana istediklerini verecekti En azından sen kopara kopara alacaktın ondan

Sonra, dünyanın karanlığı yuttu seni

Kalbinle dünya arasında sonsuz bir “yol” açıldı

Sevinmelisin

Uyandın

Hayatının “Lâ İlâhe” safhasına uyandın

Baksana nasıl da inliyor “Lâ İlâhe” diyerek ruhun Uyanışın sancısıdır kalbinin altını üstüne getiren Nasıl da idrak etmiş kalbin, bu dünyada hiçbir şeyin ilah olmadığını, olmazsa olmaz olmadığını, dünyevi emellerinin boşunalığını

Hayatı düşünüyorsun, anlamsız geliyor Hayatını düşünüyorsun, anlamsız geliyor Kendine kızıyorsun, neden gönlüm her şeyden geçti diye Hatta hissettiklerinin Yaratıcını üzdüğünü zannediyorsun belki de Belki de imanını sorgulayıp bunu iman zayıflığına yoruyorsun Niye böyle hissediyorum diye dövünüyorsun Aklın hayatın anlamını derinden bilirken, kalbinin öyle hissedemeyişini şerre yoruyorsun

Diyorsun ki: “Her şeyin anlamsız gelmesi anlamsız geliyor”

Yanılıyorsun

Sadece hayatının “Lâ ilâhe” safhasındasın

Hayatta en büyük hakikat “Lâ ilâhe illâllah” değil midir? Bu sonsuz hakikatli cümlenin iki safhası var baksana Mutlak Varlık bizden yalnızca “illâllah” dememizi istemiyor Kolay mı öyle “illâllah” diyebilmek Bir bedeli olacak “İllâllah” demenin yolu “Lâ ilâhe” den geçecek “İlahımız yalnızca O’dur” demeden önce hiçbir şeyin ilah olmadığı gerçeğiyle yanıp tutuşacak kalbimiz Kalbimiz her “Lâ” deyişinde dünyadan kopmanın, ondan soğumanın acısını yaşayacak

İşte, kalbin koca bir “Lâ” diyor yalnızca “Lâ”, diye haykırıyor, “hayır” diyor O’nsuz her şeyi reddediyor “Hiçbir şey ama hiçbir şey, O’nun dışındaki hiçbir şey, O’nun adına yaşanmayan hiçbir şey, O’nun için yaşanmayan hiçbir şey ama hiçbir şey anlamlı değil, tat vermiyor, huzur bahşetmiyor, beni tatmin etmiyor,” diyor

“Değmiyor,” diyor kalbin, “hiçbir şeye değmiyor O’nun için ve O’nun adına yaşanmadıktan sonra hayat”

“Her şey koca bir hiç,” diyor Kalbin, “hayır,” diyor Reddediyor O’nun adına yaşanmayan hayatı

Kalbin her şeyden soğuyarak, her şeye sırtını dönerek, her şeyin O’nsuz anlamsızlığıyla dolarak “beni” diyor, “beni illâllaha götür Beni O’na taşı O’nun sonsuz hakikatlerine taşı Ben dünyadan soğudum Çünkü hiçbir şeyin ilah olmadığını, olmazsa olmaz olmadığını, kalbin merakına, ilgisine değmediğini anladım”

Aklın her şeyin anlamlı olduğunu bildiği halde, kalbine her şey anlamsız geliyorsa, bil ki bu çok anlamlı

Bu, kalbin “Lâ ilâhe” deyişinden başka bir şey değildir