Kendi Anlamsızlığımda Yok Oluşun Tadını Çıkarıyorum

Hayalleri mi de alıp götürdün giderken, keşke onları alabilseydim senden

Ben, bu devrin aşığı olamadım, ayak oyunlarına, ayak uyduramadım, ne çok açık kapı bırakmışım meğer, içimde çalınmadık elmas, yakut, inci ve mercan bırakmamışlar


Kalbim bomboş derler ya, işte öyle Ama bildiğin gibi değil, içimde değer kalmadı Öyle boş Bomboş

Şimdi öğreniyorum, hayatın acı gerçeklerini Dostun bile gerçekte dost olmadığını, kardeşin bile kardeş


Bir anda ters esince rüzgâr, değişiveriyormuş beklentiler


(Herşey değişiyorda ben hala üç nokta koymaktayım yazdıklarıma, bu değişmiyor)


Anlam yüklemekteymişim herşeye, bir ahşabı boyamak gibi birşey, kuru, yalın renksiz bir çerçeveymişsinde, her renge boyamışım Kendi boyadığım çerçeveden görmüşüm seni Aşık olmuşum


Sende bundan mı korkuyordun?

Seni her şeyden çok sevdim derken, acaba ben bunuda mı uyduruyordum?


Hadi gözlerim yanlış anladı, kulaklarım yanlış duydu, kalbim yanlış hissetti! Peki ya okuduklarım? Olabilir, okuduğumuda anlamamış olabilirim Haklısın


Şimdi bu bile bende bir aşama, dün arabanın içerisinde geçirdiğim travma ile içimde bulunan tıkalı damarlar açıldı belki Yazıyorum Yaz/ı/yor/um, yorumlamayasın Bu kendimle yüzleşme Sen içinde yoksun, hiç olmadın Bay X, çerçevesini boyadığım, elmaslarımı, yakutlarımı, incilerimi, mercanlarımı çalan hırsız


Aşk sana dokunmaktı bir zamanlar

Aşk ağlamaktı sebepsiz

Aynı noktaya bakmaktı

Gözgöze gelince gülmekti

Her sabah telefona bakmaktı,

Anlam katmaktı, doğan güneşe

Şimdi herşey yapayalnız

Kelebekler konacak çiçek arıyor bahçemde


Biliyor musun?

Gözüme bakıp içinde ayıp arayanlar

Bir şey bulamadılar!

Açtım gözlerimi kocaman, daha iyi görsünler diye, kendilerine inanamadılar!

Çok uzun zaman oldu sevdiğim şarkıları dinlemez oldum, şarkılardan bile kaçar olmuşum Ne çok yutmuş, ne çok tutmuşum, ne çok kırılmış, ne kadar çok kaybolmuşum


Artık anlamsızlıklara anlam yükleme çabasında değilim

Kendi anlamsızlığımda yok oluşun tadını çıkarıyorum