Kırgın Durduğuma Bakma

Kırgın durduğuma bakma, aslında bende herşey aynı Hüzünlere olan bu bağlılığım, eskiden kalma Hüzünler biraz daha sanki bana benziyor

"Hiç değişmeyeceksin" diyor bir dostum Bu söz , tarifi imkansız bir mutluluk veriyor bana Aslında yeni bir başlangıç için; yaşım ve rüzgar müsait Ama gerekli dermanı dizlerimde ve yüreğimde bulamıyorum Yokuşları çıkarken yaşıma yakışmayan bir daralma oluyor nefesimde Bu darlıkta neyi değiştirebilirim ki? Yaşım daha küçük yüreğimden

Ben aslında rüzgar olsam, hep doğudan eserdim

Ben aslında, hayatın sayfalarına ölüme dair dipnotlar hiç düşmedim

Ben aslında, bir gün kapımın umuttan yana çalınacağına emindim

Ben aslında, hayat ile hayali hep birbirine karıştırırdım

Ben aslında anladım, yaralarıma uzanacak ellerin çok uzak olduğunu

Ben aslında anladım, cami avlusuna terkedilen kundaklık bir çocuktan bir farkım olmadığını

Ben aslında anladım, hayatımın hep yamalardan ibaret olduğunu

Ben aslında, cürmüm kadar yer yakardım



'Neyse' deyip toparlanmalıydım artık Dökülen cümlelerimi, kırılan gençliğimi, darmadağın olan hayatımı onarmalıydım ve yeniden kalkabilmeliydim düştüğüm yerden Bu kadar hassas olmanın vakti değildi artık Küçük yaralarımla uğraşarak kaybedecek vaktim yoktu Zira hayatın tutunacak dalları vardı Asılmalıydım ben de zayıf kollarımla hayata; sabrı öğrenmeliydim Sıkıca tutmalıydım bana uzanan elleri

Değişmem zor aslında Acılar hep aynı çünkü Acılarım hep aynı

Yine de değişmeliyim, ey rüzgarlı hüznüm Ne tarafa eseceğin belli değil, biliyorum Biliyorum, denizi özlemem de kar etmez Kimbilir belki masal olsaydı yaşadıklarım, bir umut olurdu hep Kafdağı'nın ardında Ama masal değil yaşadığım, biliyorum Belki de oturup ağlayarak başlamalıyım değişmeye Oturup ağlamalıyım halime

Belki tebessümlerimin bereketsizliği de terkeder beni böylece, kimbilir