Beyaz Bir Uyku Ve Teğet Hayatlar Ünitesi

Bir pencerenin arkasından göz kırpmış hayat, parmaklıklara değdirerek bakışlarını

Uzaklarda bir nefes üç beş saniye tutulmuş

Ve bir nakaratta ömür süren bir sessizlik bestelemiş şair

Dudakları arasında sıkıştırdığı zehir ağacını yakarken kül olmuş dalları bir ilkbaharın

Kaçabildiği kadar kurtulmuş bütün kendini kandırmacalar

Kişisel bir oyunmuş yaşamak, tek canla ve hatasız oynanması gereken


Bu sırada, sen derin bir uykunun kuytularında bir tebessüm büyütmüşsün çocukluğunla

Saçlarını rüzgara bırakmışsın cennet yelkenlileri gibi

Gözleri senin gibi bakan kız çocuğuna pembe bir çift patik örmüşsün

"Her şeye rağmenler"i anlar olmuşsun zamanın monotonluğunda

Kendine yaşlı bakışlar seçmişsin ve kızın büyümüş


Tüm bunlar olurken, ben uzak ve kafiyeli bir bakış fırlatmışım teğet hayatlar ünitesinin tavanına

Damarımdaki iğneler canımı yakmaz olduğunda, göz yaşlarımı kaybettiğimi anlamışım

Hep böyle garip mi kokar hastahane odaları?

Beni beyaz çarşaflarla örtmüşler


Seni mavilere uyandıracakken, beyazlara uy(u)duğum için özür dilerim