Beyaz At Ve Hükümdar

Hükümdarın birinin beyaz bir atı varmış Hükümdar, bu atını çok severmiş Bir gün bütün maiyetinin (”kendi adamlarının”) hazır bulunduğu bir sırada:

- Bu beyaz atımın ölüm haberini getirenin kafasını uçurabilirim Çok dikkatli olun Çünkü bu beyaz atı canım kadar seviyorum Onun ölüm haberi bende kriz geçirtebilir, demiş


Günün birinde, her şeyin eceli gibi beyaz atın da eceli gelir Ve beyaz at ölür Hükümdarın adamlarında bir telaştır kopar Kimse cesaret edemez ki, beyaz atın ölümünü hükümdara haber versinler Seyis başı, düşünür taşınır, olacak gibi değil Ben gidip hükümdara haber vereceğim Öyle olsa da, böyle olsa da bizim kafa gidecek, der Ve Seyis başı, hükümdarın huzuruna çıkar:

- Hükümdarım, der Sizin beyaz at var ya!

- Evet der, Hükümdar Seyis başı:

- O, yatmış, ayaklarını dikmiş, gözlerini yummuş, karnı şişmiş, hiç nefes almıyor, der Hükümdar :

- Seyis başı, seyis başı! Desene, bizim beyaz at öldü!

Seyis başı:

- Aman hükümdarım! Ben demedim, siz dediniz hükümdarım, siz dediniz der ve kafayı kurtarır


Söyleme şeklimiz bir çok şeyi değiştirir