Konuşamıyoruz Biz

Konuşamıyoruz Biz Yazısı - Konuşamıyoruz Biz İclal Aydın - İclal Aydın Yazıları

Tayland’a gitmiştim yıllar önce Bir Budist tapınağını ziyaret etmiştim her meraklı turist gibi Oradaki rahipler suskunluk orucundaydı ve sabırlarının büyük kısmını bizim şakır şukur fotoğraf çektirmelerimiz sırasında tüketiyorlardı sanırım


Bu susmak iyi fikirmiş biliyor musunuz? O rahiplerin niye öyle sakin sakin gülümsediğini şimdi anlıyorum Muhtemeldir ki bir süre sonra aynı ifade benim yüzümde de oluşacaktır (Daha yok, baktım aynaya) Susmak güzelmiş


Sonra yaprak yaprak açmaya başlıyormuş insan içinde bir yana kaldırdığı hesap defterini


Alacaklıyım zannederken ödeyecekleriyle yüzleşmek kolay iş değil elbette Kendisiyle uzun bir süre baş başa kalınca daha rahat itiraf edebiliyormuş insan ayıplarını, yanlışlarını


O Budist rahipler de ayda iki kez bir araya gelip yaptıkları hataları itiraf ederek benliklerini öldürürlermiş


Dün hava 28 dereceydi benim bulunduğum şehirde Birbiriyle bacı olan çiçek açmış üç manolya ağacı var, her gün ziyaret ediyorum onları Dallarının altında toprağın nemini hissederek yatarken kulaklığımdaki şarkıya takıldım birden Doğruldum


Yaşar’ın sesinden, Kul Himmet’in sözleri tam da o dakikamı anlatıyordu işte:


“İki elim gitmez oldu yüzümden


Ah ettikçe yaşlar gelir gözümden


Kusurumu gördüm kendi özümden


Bir dost bulamadım gün akşam oldu”


(Şükür olsun az ve öz dostlara Kuş kanadı gibi uçuran, kollayan, koruyan varlıklarına)


Benim aklım “kusurumu gördüm kendi özümden” diyor ya, oraya takıldı işte Yerde bir yaprak vardı, aldım koydum kitabımın arasına, dönünce, çerçeve içine alıp başucumda tutayım, unutmayayım bu dakikayı


Çünkü birazdan kalkıp gideceğim Dört sokak sonra, elektrik kablosunun ucundan dünyanın öbür ucu akacak gözlerimin önüne


***



Nitekim Bilgisayarımı açtığımda an itibarıyla ne güneşin, ne bacı olmuş manolya ağaçlarının, ne insanın iç hesaplaşmasının pek bir önceliği olduğunu gördüm üzüntü ile


Gözünü kapasan, kafanı çevirsen ne fayda


İşte ülkem kan revan, toz duman içinde yine


Konuşmuyor yine bağrışıyor herkes, vuruşuyor öfkeyle


Tek tek sayfaları açıyorum internette Bir şehit çocuğunun fotoğrafı; “o sabretmeyi bilmez daha” yazıyor üzerinde Ahmet Türk’ün hastaneden çıkarken çekilmiş bir gözü mor fotoğrafı, “Diyarbakır’da kutlamalar iptal” yazıyor altında


Siyasetçiler konuşmayacak, konuşamayacaksa, siyaset konuşularak yapılamayacaksa


Her yıl, her yıl aynı mevsim, aynı vakitte aynı sorunlar, aynı şekilde yaşanacaksa Tarafsız olmasını beklediğim “taraf”lar bile yorumlarıyla “kışkırtıcı” olacaklarsa Derken


Ben bütün bunları düşünürken birden gördüm ki


Galatasaray maçı her şeyin önüne geçti


Koca koca gazeteciler, adamlar, kadınlar Galatasaraylısı, Fenerbahçelisi, Beşiktaşlısı, falancası filancası başkalaşıverdiler yine


Ve ardından internet üzerinden izlediğim Türkiye’de hayat normal gergin akışına döndü


***



Neyse Peki o halde


Misilleme sanatında usta olmuş toprakların çocuklarıyız, peki


‘Nasıl geçirdik’çiyiz ‘Adamı perişan ederiz‘ciyiz İntikamcıyız Kinciyiz


Haklıyız hep, haklıyız


Öyle olsun Öyle olsun da Günün akşamı da var ya


Bakın ne diyor ama Kul Himmet


“Bozuk şu dünyanın düzeni bozuk


Tükendi daneler kalmadı azık


Yazıktır şu geçen ömre yazık


Bir dost bulamadım gün akşam oldu”



İclal Aydın