Âdem Olduğunu Unutan Insan Solmuştur!

Ah aşk
Kelimelerde tek hecesin
Gönül iklimine sürur bahşedensin

Dilin şevkisin,
hissiyatın rengisin, fevksin
Ruhun ikametgâhı,
kalbin saltanatında sen fevkaladesin

Bazen
Yâd ellere alıp götürensin
Bazen de hüzne gark eden ensin

Hasretin
mihengisin, düşüncemde öndesin
Atimden bir ses ve mazimden
hissettiğim nidalara nefessin

Halim
Sana amade olan sancaktır
Ruhum senin şavkınla anlamlaşacaktır

Melalim
ağlayacaktır, takatim kalmayacaktır
Kişiliğim kaybolacaktır,
feda olmak aşkın rüknünde farktır

Lakin
Kim hakkıyla anlayacaktır
Duyguyu, hevesi aşk iradeyle anacaktır

Akıl ne olacak,
izan uzaklaşacak ne kalacaktır
Hiddet ve şehvet hayvanla
anılacak edep aşkı ağırlayacaktır

İnsan
Niçin yaratılmıştır, kuldur
Âdem olduğunu unutan insan solmuştur

Kim niçin
kovulmuştur, vicdanın sesine yabandır
İnsan kullukta aşk farkıyla
nurdur irfan sahipleri onu bulur

Ey aşk
Sen sukutumdasın, hazzın
Kalbi rızamda aklaşan endamlı nazarsın

Sen vaktin payesi,
gönüllerin mesti pervanesisin
Evet, sen insan içinsin,
kul olabilmek için bazen halde eşiksin

Ancak
Seni sevk eden, kalbe eken
Gönlü güzelleştiren, edebin fevkine erdiren

İhsanı bildiren,
ecri güzelleştiren, sadakati öven
Sahibin var ya, işte onu hakkıyla
anlamak, anmak için aşksın

Ne söylesem
Ser verip sır vermesem de
Ömrümün sayfalarında eriyip tükensem de

Hicranı kuşansam,
hüzünle anılsam, dert olsam
Sen başkasın, halimde umutsun
hasretimde nursun, huzursun

Ey aşk sen
kalbimi şevke erdiren,
ruhumun sulhunda saltanatsın

İnsan olmak,
yaratanı tanımak, secdeye
kapanmak, vuslatı yaşamaktır

Sensiz
ne anlatılırsa ve hatta maslahatlar
içinde bahaneler sunulsa noksandır



Mustafa CİLASUN