!^+

Sevgili Anneciğim,

Ne garip; yeni yeni farkediyorum ki, çocukları anne olunca çocuklaşıyor anneler

Ve insan, zamanın nasıl insafsız bir öğütücü olduğunu bu rol değişiminde anlıyor Eminim karnındaki ilk tekmemden, hatta doktorların 'Bundan sonra ağır kaldırmak yok' müjdesinden beridir iki kişilik yaşıyorsun yaşamı

Doğum odasında bir küçük el saçlarına tutununca değişti herşey ve o el, o saçtan hiç eksik olmasın istedin

Kimbilir kaç geceyi karyola başuçlarında derin iç çekişler dinleyip hüzünlenerek uykusuz geçirdin, kaç emzirme seansında bitkin uyuyakaldın O gün bugündür hayatı, bir toprakla çiçeği kadar ortak üretiyor, tüketiyoruz

Yolboyu, kusurlarını hiç görmedik birbirimizin, yeteneklerimizi abarttık karşılıklı; toz kondurmadık üzerimize, kol kanat gerdik Ben dünyanın en iyi evladıydım, sense; tarihin en iyi annesi Her çığlıkta başucumda biteceğini bilmenin güveniyle büyüdüm Her derdimde benden çok dertleneceğini bilmenin o bencil alışkanlığıyla ayakta kaldım

Sevginle donandım

Ama sonra birden o korkunç çark devreye girdi ve yaşamın acımasız kuralı işledi ;

Büyüdüm

Senin kollarında 'sen'den habersiz, bambaşka bir 'ben' çıktı ortaya Bazen o eski 'ben'e hiç benzemeyen bir 'ben'

Çünkü farkettim ki, anlattığın masalların yaşamda karşılığı yokmuş Kızlar bir prens umuduyla kurbağaları öpedursun,ben her yalanda burnumu yokladım

Şaşırdım Bostandaki lahanaların, ısırılmış lahanaların ve benzeri pastoral ninnilerin modasının geçtiğini gördüm sokakta

Söyleyemedim sana 'Yaşamın değiştiğini, eski tecrübelerin artık eskisi kadar geçerli olmadığını' anlatan kitapları salonun ortasında açık bıraktım, açıp okuyasın diye

Her kuşağın o vazgeçilmez ikilemi depreşti yeniden; 'Devir de amma değişti' diye yakınırken sen; ben ilginle boğulduğumdan dertlendim Bir yerim yaralandığında 'Anam görürse ne kadar üzülür' diye gizlemeye çalışmak küçük bir çocuk için nasıl bir yüktür bilir misin?Acından çok onda yaratacağın acı, acıtır canını


Oysa ne çok acılar paylaştık seninleVe ne çok sevinçler yaşadık beraberNasıl dar günlerde yardıma koşup, kaç şenliğine ortak olduk birbirimizin?

Lakin artık kafesten uçma vaktiydi'Danaların girdiği bostan'da ayakta kalabilmenin yolu, tek başına kanat çırpmayı öğrenmekten geçiyordu

Yargıladık birbirimizi bir dönemSorguladık Sen bana eş dost çocuklarını örnek gösterdikçe, ben seni eş dost ebeveynleriyle kıyaslar oldum Sen her sohbete 'Bizim çocukluğumuzda'
diye başladıkça ben, değişen takvim yapraklarını koydum önüne

Nasıl da zalim bir çark bu değil mi? Doğuyor, doğuruyor ve günün birinde yuvadan uçacağını bile bile koca bir ömrü karşılıksız veriyorsun

Ve hayat birden ıssız bir adaya dönüşüveriyor Sonrası kâh bir kapı zili beklentisi, kâh bir mektup, kâh bir telefon sesi Gizliden gizliye özlenen bir torun müjdesi Fotoğraflar sarardıkça solan bir yaşam ve uzaklaştıkça yakınlaştığımız bir mazinin geri dönmez anıları

Yazılarla konuştuk öyle zamanlardaBakışlarla anlaştık Ağlaştık birbirimizden gizleyerek acılarımızı Bir mimikle özleştik, bir gülüşle kavuştuk Ben büyürken seni de büyüttüm

Şimdi çok daha iyi anlıyoruz birbirimizi Çünkü küçücük bir el saçlarımı kavrıyor geceleri Karyola başlarında uykusuz geceler geçiriyorum Pastoral ninnilerle büyütüyoruz oğlumu; yalancı çocukların burunları uzuyor masallarda, öpülen kurbağalar prens oluyor

Ve yaşamın değiştiğini, eski tecrübelerin geçersizleştiğini anlatan kitapları kaldırıyoruz salondan gizli gizli O korkunç çark, acımasız bir hızla dönmeye devam ediyor Zaman, öğütüyor kuşakları İnsan ancak mahrum kalınca anlıyor sevginin değeriniBense sevginden mahrum kalmaya fazla dayanamayacağımı biliyorum

O yüzden bu Anneler Günü'nde sana upuzun bir ömür diliyorum

Hem biliyor musun?
'Seni Çok Seviyorum'

Can Dündar


Annelerinizin kıymetini çocuğunuz olmasını beklemeden anlamanız dileğiyle :))))