нєρ к/αL

Hep K/al !

Hani demiştin ya!


Ağlama sus artık, sil yanaklarını! Ağlarsan açmaz yaban çiçekleri mateme bürünür Rahmet yağmurları yağmaz olur, gözyaşlarına nispet Taze gelin küser duvağına, allar bağlar yaşmağı Mecnuna yapılan tüm abideler, iner baş aşağı…


Sildim sevdiğim!



Hani demiştin ya!


Akasya çiçeğinden gülücükler kondurdum dudağına Gün ertesi düşlerimi taktım gamzelerine Tek tek nefes alacak gayrı, solgun hücrelerin Dokunsam eğreti hüzünlerin s/açılacak ortaya Bir vaha, bir hayal ki sana sunduğum; ötesi, berisi yok!


Güldü gözlerim!



Hani özlemiştim ya seni!


Ta uzaklardan görünürdü gözlerinin kıyıları Öylesine bir sakinliğe demir atmış gemiler Yosun bakışlarına yürürdüm doludizgin Hareli umutlar açardı gözbebeklerinde Tan vakti düş/müş yanı başıma Umutlara dikili kaldı gözlerim,uzaklara ; gerisi yok!


Ve…

Hani gelmiştin ya!


Ah delirtircesine kokun sinmiş can evime! Odamdaki aynada asılı kalmış yüzün Özlemin diğer adıdır gözlerine sevdalanmak Posta güvercinleri yolladım ardından Kanadına taktım dizelerimi Adını sakladım satırların gizemli hecelerine…


Ara / bul diye


Ah yar! Hani bendeydin ya!


Duygularım silkindi gamından Karanfil kokuyor içinde hayallerimi s/akladığım ceviz, çeyiz sandığım Öyle bir ağırlaştı ki rüzgârın kanatları, mecali kalmamış yağmur yüklü bulutları itmeye… Gör, bak!

Ağlamıyorum artık!



Ey yar!

Ben kentinin tek sahibi, hayatıma yorgun düş/sen adam Hani diyorum: Akşamları eskitip, kapatsan gözlerime geceyi Acemi ruhum deliksiz uykular uyuyacak dizinde…


Gitme hep k/al!


Gidersen bütün duvarları ağlar sokaklarımın Koşar çırılçıplak /küçük ayaklarıyla ardından bir kadın… Yankısız sessizliğinde/ sensizliğinde, her adımda uzadıkça uzar, sana varan yollar… Yıkanır gözyaşlarıyla kaldırımlar Yıkılır en görkemlisi anıların… En iyisi mi?


Gel /hep gel!

Hep K/al!