Tuncay Bozyiğit - Sen Hiç Mi Bahar Görmedin

Sen Hiç mi Bahar Görmedin

Yangın yangın bakışların
Saçların rüzgar rüzgar
Savur alevini yansın
Gözlerine konan turnalar
Savur alevini yansın,
Gözlerine düşen damlalar

Sen hiç mi bahar görmedin
Yüreğin aşka sermedin
Beni kovsan gitmem derdin
Yaban kokusuz yalancı

Şehirde eskimiz yandı, gittin
Deva bulmam gözlerime ,değdin
Şimdi kup kuru çöl gibi sözlerin
Yaban kokusuz yalancı

Sana geldim sana
Sende yeryüzüdür gövde bulan
Ey suların sonsuzluğu
Bakışlarım demir atsın
Gözlerinin limanına
Fırtınalar yorgun yüreğim; sana
Bütün sabahlarım sesinde ağarsın
Keder tırmanmasın yüzüme bir daha
Sarmaşık gibi
Öpüşlerin damlasın, çöl dudaklarıma
Biliyorum yüreğin, durgun sudur dindiğim
Korku kıyılarımı sildiğim
Sana geldim, sustum ve yumdum
İki damla ateş düşürdüğün gözlerime
Al uslandır korsan bedenimi
Gece kanat çırpsın parmaklarında
Birbirimizden kaçıracak yerimiz kalamasın
Birleşsin yağmur soyunuğu ellerimiz
Bırak öpüşlerim ağzını kapatsın
Uzun uzadıya susarak kalalım birbirimizde,
Sabaha söyleyecek söz bırakmayalım
Köpekler gibi havlayan acılarımız sussun
Sevda çözmesin kendini bizden
Sularca gülüşelim
Yüreğin alıkoysun gitmelerimi
Sana geldim sana

En kaynar su bile olsan
Ateşimi söndürürdün
Yüreğine bir sorabilseydin
Bu zulumü bitirirdin

Yangına el konanın
Umutları fot olur
Bir ömür yangınsızda
Yanar yanar kül olur