Yalnız Bir Çocuk, Ne İster Ki?..

15 yaşındaki çocuk, sınıfta, sırasında oturuyordu Ders boştu Arkasına döndü ve arkadaşı Bülent'e göz kırptı Bülent de ona göz kırptı Ve cebinden telefonunu çıkararak Çocuk'un görebileceği şekilde uzattı Çocuk anlamıştı; bir kaç gün önce Bülent'in ona Bluetooth'la yolladığı o tiz sesi dinleteceklerdi sınıfa Rahatsız edici, diş kamaştırıcı bir şeydi, ama insanların onlara dönüp "Yaa, yapmayın şunu yaa" demesine değiyordu Yüzlerinde hiçbir zaman kötülük olmazdı, o da kötü bir amaçla yapmıyordu zaten; sadece, şeyy o çocukça mutluluğu duyumsamak hoşuna gidiyordu Telefonunu çıkardı ve hazır hale getirdi Bakışlarıyla anlaştılar ve aynı anda açtılar Çocuk iki saniye sonra kapattı -çünkü hiçbir zaman insanları fazla rahatsız etmek istemezdi- ama Bülent devam etti O tiz ses kulaklarını rahatsız ederken insanlar elleriyle kulaklarını kapattılar Ama bir tanesi "Kim yapıyor bunu ya!" diye bağırdı Çocuk'un hep hayran olduğu, o hep temiz yüzüyle etrafa adeta mutluluk saçan -ama arada sırada çok havalı olduğunu düşündüğü- kızdı Ona bir insan olarak değer versin miydi? Sevmeli miydi onu bir arkadaşça? Kafası karışıktı, bilmiyordu İnsanlar Çocuk'u işaret ederken o anki düşüncelerin yoğunluğuyla -ve biraz geç fark etmesiyle- etrafa (ve kıza) şaşkınca bakmaktan başka bir şey gelmedi elinden Kız devam etti:
- Ya sen nasıl bir şeysin ya, defalarca demedim mi size yapmayın şunu, kulaklarım rahatsız oluyor diye! Neden yapıyorsun hâlâ?
Çocuk'un kaşları çatıldı Zaten her zaman hafiften ağırbaşlı bir ifade taşıyan yüzünü, insana eski savaş kahramanlarını hatırlatan o hiddet dolu ifade bürümüştü O sırada nasıl göründüğünü biliyor -çünkü daha önce defalarca aynada çeşitli mimiklerini gözlemlemişti, yüzündeki ve sesindeki o kudret hoşuna gidiyordu- ve bu yüzden biraz suçluluk duyuyordu Ama o an önemli değildi, o an önemsemiyordu İşte yine o "çok havalı, berbat" haline dönmüştü Çocuk bundan hiç hoşlanmıyordu ve elinden gelse hemen değiştirirdi "Ben değildim Günce, bulduğun her çirkin şeyi etrafındaki insanlara yakıştırmaktan vazgeç lütfen! Senin bu halini hiç beğenmiyorum ayrıca, rica ederim o yüzündeki nefret ifadesini yok et veya benden başka yöne çevir" Günce bu sefer yüzünde küçük bir şaşkınlık ifadesiyle ayakta dikilmiş dururken -ikisi de ayağa fırlamışlardı, öfkeliydiler çünkü- altıncı dersin bittiğini bildiren zil çaldı Günce hışımla dışarı çıkarken, ona bakmakta olan Çocuk da öfkeyle yerine çöktü Onu hiç anlamıyordu, anlamayacaktı da bu gidişle Yedinci derse giriyorlardı, ders rehberlikti Öğretmenleri biraz sert, disiplinli bir öğretmendi Öğrenciler onun karşısında konuşurken korkudan kelimeleri yutuyor, sesleri çatallaşıyor, dizleri seğiriyordu Çocuk bunu da anlamıyordu; neden korkuyorlardı ondan, ne yapardı ki? Dövemezdi, -en azından Çocuk kendini dövdürmezdi; hem karşı koyar hem de (hiçbir zaman böyle bir terbiyesizlik yapmazdı ama) gerekirse karşılık verirdi- sövemezdi ve notlarını düşüremezdi, inceletilirdi kâğıtlar Rehberlik dersi onundu işte, sınıf öğretmenleri bu sene oydu Çocuk bundan rahatsız değildi, onun için fark etmezdi, hakkını vermesi yeterdi, gerisine karışmazdı Yedinci ders başladı Öğretmen içeri girdi ve masasına oturdu Bir süre sonra yüzünde dikbaşlı bir ifadeyle elini kaldırmakta olan Günce dikkatini çekti Çocuk'un Öğretmen söz verdi Günce'ye Günce olayı anlattı kısaca ve ekledi; Çocuk'tan ne kadar nefret etmişti bu yüzden Sevmiyordu Çocuk'u Onun olduğu yerde ruhu daralıyordu Onu şöyle bir tutup boğazını sıkası
Çocuk'un gözleri irice açılmıştı bir anlığına Sonra normal haline döndü Beyninde çakan şimşekler onu delirtebilirdi Hayatı boyunca yalnız bir insan olmuştu ve bundan sonra da öyle olacaktı -Yalnız başına yaşıyor ve bir dostun özlemini çekiyordu, ama tüm kötü zamanlarını karanlıkta tek başına geçirmişti Zaten acılarını bir madalya gibi göğsünde taşıyanları pek sevmezdi- Ama insanların onu böyle tanımasını istemiyordu O, insanları seviyordu ve insanların mutluluğu için ölene kadar cehennem hayatı yaşamaya hazırdı İnsanlardan sevgi de beklemiyordu, sadece kendisinden nefret etmemeleri yeterdi Sadece onun orada olduğunu kabul etmeleri yeterdi, sevgiye gerek yoktu Sevgisiz yaşamayı öğrenmişti Ama nefret etmek, hayır, işte bu onu çok üzerdi Günce konuşmaya devam ediyordu Çocuk kendini tutmaya çalıştı, ama tek bir damla yaş gözünden süzüldü Kendisine bakan insanların görmemesi için aceleyle sildi gözünü, başka yaş da akmadı gözlerinden Oturduğu yerden çantasını aldı sol omzuna Sağ yumruğuyla sıraya vurarak -sıranın iyiden iyiye yarılmasını umursamayarak- sırasından kalktı Pencere tarafında oturuyordu Çocuk, ve tüm bu sessizlik ortamında hepsinin yanından-önünden geçmesi gerekiyordu Öğretmenin de önünden geçti; geçerken kısaca baktı yüzüne, şaşırmıştı öğretmen Aldırmadı, çok kırılmıştı ve yalnız başına ağlaması gerekiyordu Artık pek bir şeyi önemsemiyordu Çocuk, ölüyordu çünkü o günlerde Hissediyordu bunu, içi çürüyordu sanki O her zamanki "güçlü kuvvetli, tuttuğunu koparan deha"ydı ama ölüyordu işte Kapınn biraz önünde bulunan sırasında ayağa kalkmış olan Günce'nin yanından geçerken durdu Gözlerinden ateşler saçarak Günce'ye baktı Günce'nin gözleri dolmuştu sanki Hayret! Az önce boğazını sıkmak istemiyor muydu o? Çocuk çıkmak üzere bir adım atarken Günce aniden atıldı ve kollarından tutarak kendine çevirdi Çocuk'u Çocuk şaşırmıştı bu sefer Neler oluyordu, gene anlamıyordu işte! Sonra aniden Günce Çocuk'un boynuna atılarak yanağından öptü onu Ve seslice hıçkırdı; "Seviyorum seni, beni affedebilecek misin? Çok özür dilerim, sadece o an sinirlerim bozuktu" Çocuk inanamayarak ona baktı "Nasıl yani Seviyorum " Yüzündeki gözyaşlarıyla -şimdi bile ne kadar güzel, ne kadar duru bir yüzü vardı, Tanrı'm- gülerek Çocuk'a baktı Günce "Eşek, öyle değil, arkadaş olarak" dedi ve takrar sarıldı Çocuk2un zihninden tek bir düşünce geçti: Olmamalıydı, arkasında seven bırakmak istemiyordu Günce'yi kendinden kopardı ve sınıftan çıktı Sahildeki kuytu bir köşeye giderek ağladı Okulun son günleriydi, o sene barışma fırsatı olmadı Ama her zaman Günce'nin dargın bakışlarını görüyor ve üzüntüden içi içini yiyordu Ama yapamazdı, o böyle daha mutlu olacaktı, emindi bundan Yıl devrildi, ve artık ölmeyeceğini anladı Çocuk Yenmişti içindeki hastalığı Hem de hiçbir doktora gitmemişti, kendi kendine, kendini ikna ederek İyiydi o Ama gene de gitmemişti Günce'nin yanına Çünkü gururluydu Çocuk, anlatsa da inanmayacağını düşünüyor ve anlatmak istemiyordu Bunu kaldıramazdı O Çocuk'un hâlâ özlemle uzaklara baktığını görüyorum Hâlâ yalnız, ve öyle kalacak Ama hâlâ bir dost özlemini çekiyor, gidermeyeceğini bilerek






O çocuk bendim arkadaşlar, paylaşmak istedim değerli bulduğum sizlerle

bizimle paylaştığın için teşekkürler arkadaşım

cok güzel yazı isimsiz karanlık
iyileşmene sevindim ;)
bunu bizimle paylastığın için tesekkürler

Ben teşekkür ederim arkadaşlar, düşüncelerime değer verip yazılarımı okuduğunuz için Ve inceliğiniz için

eline sağlık isimsiz karanlık senin hikayen olması ve bizle paylaşman büyük incelik teşekkürler eline sağlık

Teşekkürler Bizimle paylaştığın için