Aklın Iraden Içindir, Kalbip Hissetmezse Yürektir!

Duyduğum
Çok zarif bir keman sesiydi
Hissiyatım kendince dalgalanıyordu

Alamıyordum
Kendimi, sesin geldiği yönün
İstikametine doğru öyle adımlıyordum

Çok eskilerde
Küllenmiş sayfaları tekrar
Gün yüzüne perdeleriyle çıkartıyordu

Oysaki ben
Tamburun perdelerinden
Süzülen, varlığın ahengini nağmeyi severdim

Birden sergi
Açılmıştı önümde farklı farklı
Hatıraları anlatan, ibret için zorlayan bazdı

Duygularım
Kendiliğinden akıyordu
Hissetmek bu kadar mı aşikâr farklılaşıyordu

Gönül bu derler
Bırak gittiği yöne diye isterler
Hakikat karşısında daha sonra taaccüp ederler

Hislerin sahibi
Muhakkak vaziyet etmeyi bilmeli
Yoksa onun var olan iradesine nasıl güvenmeli

Heveslerin engeli
Kanaat ile çaresizle zikredilmeli
Bir sivilcede kıvılcımın mazisi idrak edilmeli

Nağmeler
Anıların güzelliğinde dinlenmeli
Asla bir nedametle gölgelenmeden nefeslenmeli

Pişmanlık anlıktır
Zamana yayılan en önemli zarardır
Kar farklıdır onun beyazlığında ne hikmetler saklıdır

İnsan candır
Kanın hükmünü bilen yardır
Ruhun itminanlığındaki kalp istikametle sıratı bulandır

Aşk kalbin tadı
Ruhun cilası, vicdanın kalesidir
Hilkatin asliyetini bilmeyen vaziyet edememektedir




Mustafa CİLASUN