Kahraman Tazeoğlu - Mademki

Sevgili…

Yine bahar gelip vurdu kapımızı

Ben ki yaktım bütün anılarımı,

Bölüştürdüm bütün şiirlerimi kayıp çocuklara

Film bitmedi, son yazmadı henüz

Takılıp kaldım yıllar öncesinin Eylüle çalan bir yazında

Hiçbir cemre dokunmadı bana, ısıtmadı yaz güneşleri

Durup durup kendime yaktım yıllar boyu,

Onun için biraz is kokar libasım,

Onun için dağınık biraz saçlarım

Ben ki bir dolu damıtılmış hüzündüm

Korkardım bahara dokunmaktan olaki solardı yüzü,

Korkardım Eylülleri azgınlaştıran baharı tutuşturan adam olmaktan


Sevgili…

Her gece bir Züleyha düşü görüyorum sen gibi,

Düşüyorum içimin kuyularına durmadan

Yarım yamalak bir senaryo oysa herşey,

Uyanıyorum ki çoktan silinmiş bütün repliklerim

Budur ürkmüşlüğüm, budur gizlenmişliğim,

Sabrım beni ancak buraya kadar getirdi


Yoruldum artık sevgili, yoruldum karanfillere kan vermekten

Anlayamadım bir türlü neden Eylül hep on biri doğurur?

Ve neden aşkın çocukları yoktur?


Oysa sevgili…

Bir Eylül günü, saklandığım hayattan çıkıp gelmek isterdim şimdi sana

Birikmiş bütün baharlarımı aday arak,

Koşarak doru taylar gibi yalınayak,

Çatlasın isterdim damarlarım çatlasın

Ve damarımda akan hüzün bu aşka karışmasın

Yazık ki yine de Eylül dolu ellerim, yine de derin bir sızı içimde,

Hüzünlü bir gülümseyiş bazen dudaklarımda

Nasılsa biraz keder bulaşır her aşka,

Her aşka biraz gözyaşı, biraz kalp ağrısı


Sevgili…

Bu senaryo, bu kuyu, bu Eylül bırakmaz beni

Geleceksen sen gelmelisin, hüzün kadar cesur aşklar takınarak


Madem aşk cemresidir gönlün,

Gönlüme biraz bahar, biraz sen katarak…


KAHRAMAN TAZEOĞLU