Anlayana..

Ulu bir çınar ağacının yanında bir kabak filizi boy göstermiş
Bahar ilerledikçe bitki çınar ağacına sarılarak yükselmeye başlamış
Yağmurların ve günesin etkisiyle müthiş hızla büyümüş ve neredeyse çınar ağacıyla aynı boya gelmiş

Bir gün dayanamayıp sormuş çınara:
"Sen kaç ayda bu hale geldin agaç?"

"82 yılda" demiş çınar

"82 yılda mı?" diye gülmüş ve çiçeklerini sallamış kabak

"Ben neredeyse 2 ayda seninle aynı boya geldim bak!"

"Doğru" demiş agaç, "doğru"
Günler günleri kovalamış ve sonbaharın ilk rüzgarları başladığında kabak önce üşümeye sonra yapraklarını düşürmeye, soğuklar arttıkça da aşağıya doğru inmeye başlamış

Sormuş endişeyle çınara:
"Neler oluyor bana ağaç?"
"Ölüyorsun" demiş çınar
"Niçin?"
"Benim seksen iki yılda geldiğim yere sen iki ayda gelmeye çalıştığın için"

hayatımızda her şeyin olmasını diliyor ve istiyoruz
millet olarak diyeceğim ama bence tüm insanlar kelimesi daha yerinde olur
merdivenleri teker teker çıkmak daha mantıklı değil mi? elde edilen maddi ve manevi değerleri içimize sinrirerek ve özümseyerek hazmetmek ve bunların değerini, kıymetini bilmek daha iyi değil mi?

Gündelik hayatımızda attığımız her adım, kurduğumuz her ilişki bize ders vermiyor mu?