20.yüzyılda Bale -gerçeküstücülük, Dadacılık Gibi Yeni Estetik Anlayışları

Fransız koreograflarından ve İtalyan dansçılarından XVIII yy'dan sonra sürekli yararlanan Rusya, Petersburg'da Marius Petipa'yı (doğ Marsilya, 1822) bir bale okulu kurmakla görevlendirdi
Petipa, yalnızca Ruslardan oluşan bir dansçılar topluluğu oluşturma hazırlıklarına girişti; dayanıklılık ve çevreye uyma yetenekleri sayesinde çok sayıda bale hazırladı ve sahneledi: Uyuyan Güzel (1890);
Kuğu Gölü (1891);
Fındıkkıran (1902, müzik: Çaykovski); vb Rus balesi gün geçtikçe yeni bir doğrultu kazandı
Alexandr Gorski, daha gerçekçi kavramlar benimsetmeye çalıştı, İsadora Duncan, L die Fuller yepyeni dans biçimleri yarattılar De-bussy Strauss gibi yeni müzikçilerin, Rimski-Korsakov, Borodin, Çerepnin gibi Rus bestecilerinin ve öncü ressamların etkisiyle, bale daha özgür, daha renkli ve anlatım yolları daha dolaysız bir nitelik kazandı Sergey Diaghilev, Petersburglu en iyi dekoratör ve yorumcuları çevresine toplayarak, 1909 yılında Paris'te çok parlak bir dizi gösteri sundu (bu gösteriler V


Nijinski, T Karsavina, i Rubinstein gibi çok iyi nitelikli dansçılar, ABenois, L Bakst, N Roerich, A Golovin gibi dekoratörler, M Fokin ve V Nijinski gibi koreograflar ve en çok yapıt verenleri İgor Stravinskiy olan bestecilerin katkılarıyla gerçekleşti) Ölümüne kadar (1929) 20 yıl süreyle Paris' te, Londra'da ve Monte-Carlo'da çok sayıda koreografi gösterisi sahneleyen Diaghilev, Picasso, Rou-ault, Chirico gibi ressamlar, Satie, Ravel, Sauguet, Milhaud, Prokof-yev, Hindemith gibi besteciler, L Massine, G Balanchine gibi koreograflar, S Lifar,OSpessivetseva gibi dansçılar ve yazar Jean Cocteau'yle çalıştı

Sahnelediği başlıca yapıtlar arasında şunlar sayılabilir:
Stravinskiy 'nin müziği üstüne,Ateş Kuşu (1910);
PetruşJca (1911);
Bahar Ayini (1913) ;
Rimski-Korsakov'un Şehrazad'ı (1910);
Debussy'nin Bir Kır Perisinin Öğleden Sonrası (1912);
Ravel'in Daphnis ile Chloe'si (1912);
Dukas'ın Peri Kızı;
Manuel de Falla'nın Üç Köşeli Şapka ve Sihirbazın Aşkı baleleri;
Darius Milhaud'nun Le Train bleu'sü (Mavi Tren);
Francis Poulenc'in Les Biches adlı balesi

Birinci Dünya savaşından sonra, gerçeküstücülük, dadacılık gibi yeni estetik anlayışları, İspanya'deki gibi folklor kökenli yeni esin kaynakları ve yeni klasikçilik ortaya çıktı Devlet Operaları gibi resmî toplulukların dışında, dünyanın her yerinde,,bale toplulukları kuruldu Diaghilev döneminde, Paris Operası, Jacques Rouche'nin yönetiminde bütünüyle yenilendi Koreograf ve dansçı SergeLifar
Paris Operası'nda yirmi yıldan uzun süre boyunca çok sayıda bale sahneledi; özellikle başlangıçta Solange Schwarz, Lu-cette Darsonval ve Yvette Chauvire gibi dansçılara eşlik etti


Daha sonra Lander ve Aveline gibi koreograflar, Les İndes galantes'ı gerçekleştirdiler
İsveç balesi, 1921'de Jean Cocteau'nun yazdığı Les Maries de la Tour Eiffel'i (Eiffel Kulesinde Evlenenler, 1921; müzik: Germaine Tailleferre, Georges Auric, Arthur Honegger, Darius Milhaud ve Francis Poulenc) sahneledi


1928'de Ninette de Valois'nın Vic-Wells Ballet'i Şah-Mut'ı (daha sonraları Margot Fonteynîe) sundu; Ballet jooss 1932'de La Table Verte et le Mîroir'ı (Yeşil Masa ve Ayna) sahneledi; George Balanchine'in girişimiyle kurulan, koreografları arasında jeröme Robbins'in de bulunduğu New York City Ballet, özellikle Balanchine'in yapıtlarına yer verdi Fransa'da da birçok topluluk kuruldu:Ballet des Champs-Elsyees(1945); Ballet de Paris de Roland Petit (1948); Ballets du marquis de Cue-yas (1947)


Ayrıca janine Charrat ve jean Babilee koreografi alanında önemli çalışmalar yaptılar Kostümlerdeki fazlalıkların atılmasından yana olan Maurice Bej art mayokülotlu çorap ve blucin kullanımına yer verdi: Villa-Lobos'un bir prelüdü üstüne hazırlanan L'Etranger (Yabancı) ve Aaron Copland'ın bir partisyonu (1957) üstüne hazırlanan Chapeaux (Şapkalar), Ballet Theâtre de Paris tarafından yorumlandı ve sanatçının yaşamında bir dönüm noktası oluşturdu 1960'tan sonra Ballet du XXe siecle adh toplulukla ve


PHenry'nin de katkısıyla La Reine verte (Yeşil Kraliçe, 1963), Variations pour une porte et un soupir (Bir Kapı ve Bir İççekiş İçin Çeşitlemeler, 1965), Messe pour le temps present (Şimdiki Zaman İçin Ayin, 1967) gibi yapıtları gerçekleştirdi; Stravinskiy'in besteleri üstüne Düğün ve B/ıhar Ayini'ni yorumladı, 1964'te Opera de Paris için Faust'un Lanetlenmesi'ni (müzik: Berlioz) sahneledi