Adamcıl-Le Misanthrope

Adamcıl (le Misanthrope), Moliere'in 5 perdelik manzum güldürüsü (1666) Öfkesi burnunda bir kişi olan Alceste, Philinte'in güleryüzlü kuşkuculuğunu, Oronte'un züppeliğini, Arsinoe'nin erdemlilik taslayışmı ve Celime'ne'in hafifmeşrepliğini kendi açıksözlülüğüyle bir türlü bağdaştıramaz ve dünyadan elini eteğini çekmeye karar verir Oyunun kaba bir güldürü mü yoksa patetik bir yapıt mı olduğu, daha oyunun sahnelendiği ilk günlerde bir tartışma konusu olmuştu



Moliere, oyununda, kendine karşı hoşgörülü olan ve sabırsızlığını biraz da abartan Alceste'in gülünç yönüne ağırlık vermiştir Bununla belki de erdemin de kusur kadar boş ve eleştirilebilir bir şey olduğunu göstermek ister Ama Adamcıl, kadınların ve sosyete yaşamının tuzaklarına karşı bir öz savunmadır da; hele bu yaşam ahlak ilkelerini çarpıtırsa Karşısındakini oyuna getirmek isterken kendi oyuna gelen, Fronde'un yaldızlı gençliğinin ve soyluluk özentisinin simgesi olan Celi-mene'dir Oyundan Alceste gerçek bir sınavı kazanmış ve yücetmiş olarak çıkar: kahramanı olduğu oyunun türünü bir bakıma değiştirmiş, güldürü kalıbını toplumsal hayaller ve iletişim gizleri üzerine bir paradoksa dönüştürmüştür Oyun, İnsandan kaçan adıyla 1976-77 döneminde Devlet tiyatrolarında sahnelendi