Cengizhan Konuş - Ene'l Aşk Azze..

Ah Azze!
Bu gece beni düşün, devamını sen yazacaksın yüreğimin

Karamsar bir fotoğrafın dilinden çekince acıyı,
yalnızca yüzün kaldı sonbaharla yapraklar arasındaki mevsimin saçağında
Aklımın narkoz sersemliğine serilecek kadar dalgındı boşluğa saplanan gidip gidip dönmeyiverişlerim
Yaşamaya kanıt değildi aşk
Bir ilkbahar gününden tren istasyonları, yelkenliler, kentine sığmayan otobüs terminalleri yaparken,
düşlerine gitmiş gibi yapmanın ve aslında gidememenin vesikasıydı özlenip durmaların
Geceye anason iliştiren balıkçıların ağlarına takılamayacak kadar derindi aşkı bulup bulup yitirmenin telaşı
Tenhaları yalnızlığa üleştirilmiş korkularından bir hayat yazmayı nasıl başardın Azze?

Kırılmış notaların kırgınlığına yamaydı caddelerin ıssızlığında tek başına şarkılardan geçen sesin
Oysa sen çığlığını büyütemedin hiç kimsede ve hiç kimse çiçek ekmedi senin gibi gülüşünün kimsesizliğine
Tacirlere satılmış gül bahçesi değilken yanağın ortaklığına neden soyundu aşk?
Ayan bir feryat gibi döktün kulağımın örsüne adını
Hiçbir şey eksiltmeden,
çokça çoğalarak ama aldığım her şeyi bir önceki andan daha çok severek yitirdim aşkı bulmuşluğumu Azze

Sırtıma yüklenen umuttan senin kirpiğine tutunan yarlar türetemedim
İçimde boy atan tepetaklak ağrılara yetişemedi düşmüşlüğüm
Taşlaşmış bir ölümün tutsağıyken kırdım kalbimi sevmeye yeltenen yerlerinden
Ellerine düştüm Azze
Krizantem ağlayışları eklerken saçlarına, rüzgârıma düştün
– Öyle estir ki beni, saçların kaplasın bütün evreni-
Kekeme harflerin soluğu batarken amin mühürlü dudağına, yüzünün kevser suyuna düştüm
Sendeki mesafelerim kadar uzak, kalbim kadar yakın bir aşkla seslendir beni
Duru bir gülüşün anında saklıyken sen, yaşat beni zaman gibi
Eşkâlimi verme kaçak yolculuğuma bilet kesmeyen yalnızlığıma

Bu gece beni cansiperane düşünürken
ve adımı anarak ulu orta ağlamanın tadını kedere bulaştırıp severken, gizli niyet dilekleri tutma
Olduğun yerlerde daldım bakışlarına
Suyun karanlığında kalan gözlerini tehir edilmiş bir aşkla ekledim hücrelerime
Canımda hecelenecek bir harf bile bırakmadın, isminin mucize yanlarına inanarak tazelerken aşkı
Şimdiden önceki her günde karanfiller avuçlarında açtı
Kalem kırıldı Vakit ellerin Azze

Alnından ısınsın adın
Nefesime sığınan bir tepenin yamacına bıraktığım kelimelerle uzatma sana giden yolları
Raylara saplanıp kalan tren çığlıklarına sağırım: Gidersen duymam, kalırsan zorbanım Azze
Devrikliğimin altında kalan dervişliğime tespih tanesi getir, ki sabrım gözlerime dizildi
Uyandırılmış bir hayalin ezberine dokunurken içinin pusuya düşürülmüş kahrı,
aşkın içinden ihtilal gibi geçtin
Rüzgâr yok, yağmur yok, kar yok; sadece baharın kendine başlangıcı ellerin var şakaklarımda
Bu kahkahasız kışları süpür kapımdan
Usul bir akrep tenimi deşerken gün yanığı denizlere karşı ağlat,
öncemi anlatmayan hikâyenin akrebin soktuğu yerden kanamaya yüz tutan harflerini
Üşüyen güvercinlerin sapana vurulmazlığı gibi kutsaldı zülfünün telinden avluma düşen sabah
Çok sevecektim halbuki, tez kaçırdın korkularını benden
Vav’ın içine düşmüş harf gibi düş içime; kıvrıl kıyamda ve sücudda hep aynı olan aşk üzere

Bir dervişin duası gibi saçların
Böylesine sürgün savrulma, cennet-cehennem kardeşliğinden yapılmış kokunla canıma akma ve uğruna zikrimi yakma
En çok özlemini bekliyorum görüş günlerinde ya, o nasıl bir kahverengi ki öyle,
bütün renkleri yitirdim demek için bile gözlerimin derinine bakma

Derisi yüzülse bile aşkın, ancak ene’l aşk’la açıklanır yusufa kardeş,
mansura başkaldıran güzelliğin
Her şeye ismi ezberletilirken evvel, ben diye seni okutma aşkın kıraatında

Rabbine söz verirken Kalu Bela’da, ruhunu aşk diye mi bellettiler bana aynı zamanda?
…AZZE!

Cengizhan Konuş