Bende İz Bırakan Sözler....

'Astarı satılmış yüzümle,
Dilenci ruhumu,
Katıp, dibi delik yüreğime,
Bıraktım eşiğine'

Saklanma!

Açmaya korktuğun kapıların ardında,
Aslında ben;
Seni bıraktım sana!

(benden)

Off…!
Can canan’ı cehennem gibi özlerse
Yunus’u cennetten geçiren
Beni senden geçirmez mi?

Şahan Çoker

Yaralanmışlıklarım,
akıyor içime içime
Öyle kanarım
Hiç kendine küstüğün oldu mu?

‘Canım’ diye başlanılıp
Yarım bırakılmış bir sürü kağıt parçası
Ruh parçası
Aşk parçası
Buğu parçası
Haz parçası
Paramparça içime paramparça bir kış gelmiş

"Dünya bana doğru dönüyor,
ama kimseyi yakınıma getirmiyor
– sadece güneşi alıp uzağıma götürüyor"

Sana söz , ey çok bilmis hayat !
Bundan sonra kimseyi göz çukurlarıma ekip, büyümesi için gözyaşı dökmeyeceğim

Bir gün anlarsın aslında her şeyin boş olduğunu
Şerefin, faziletin, iyiliğin, güzelliğin
Gün gelir de sesini bir kerecik duyabilmek için,
Vurursun başını soğuk taş duvarlara
Büyür gitgide incinmişliğin kırılmışlığın
Duyarsın,
Ta derinden acısını, çaresiz kalmışlığın
Sevmek ne imiş bir gün anlarsın

''düştün
düşüşün bir rüyaydı
düşüşün yarım kalacak bir rüyaydı gecelerden bir gece
gecelerden bir gece aşkın üstüne yürüdün
delikanlı bir yanın vardır karanlıkta
şöyle sert, şöyle naif, şöyle öfkeli!
senin yaşın aşka tutmuyor çocuğum, hiç gelme
açıkta kalırsın
aşk insanı acıktırır
aşk insanı bir ölüme susatırsa aşk diye anılır
senin mahallende aşk masallara giremez
masala giren aşk çıkamaz o mahallelerde!
masalların aşkına, benim aşkıma, Allah aşkına
senin yaşın aşka tutmuyor sevgilim, lütfen gelme''

'Tüm piyonlarım tükendi
Elimde bir şah,
Nereye koysam kendine mat çekiyor
Cemreler ihanet ediyor adına,
Aslı hükümsüzKendini bile ısıtmıyor
Adım lâl kalıyor zemheri ayazlarına,
D-üşüyorum!
Muhaciri değilim gayrı bu Araf'ın
Ne cennet kokabiliyorum, ne cehennem yanabiliyorum'

Birbirimize dokunmalarımız korkak kelebeklerdir,
dokununca renkleri yıkılan
Çünkü küskün çocuklar inanmazlar
Ki inanmak küskün bir çocuğun en büyük kan kaybıdır
Susarım içimde bir yangın başlar
Dokunsam arta kalan sen, kül olan ben
Taş duvarlar yanmaz bilirim
Büyük yangınların isini giyinirler

siz şimdi yalnızlık da dersiniz elleriniz unutulunca;
kıydığınız kuşlara sayın

gülümseyin, çekiyorum:
acınızı

Onur Akyıl

Ve bizim en güzel öldüğümüzdür bu: yaşamak
Ben biliyorum, yalan mı?, sizde biliyorsunuz

dudağımda senden kalma bir çukur
yürürüm hayata
belki seni ardımda bırakıp,adımlarımı hızlandırırım
belki gelmek istersin peşimden
gelsen kaç cümle gelebilirsin bilmiyorum
kaç cümle gidebildin ki zaten?

/erken büyüdün işte
erken kaybettin çocuk yanlarını
şimdi erkenden yaşlanıyor bütün umutların
ve oluk oluk ölüyorsun/

Alnına konsun bu öpüş!
Ve, şimdi senden ayrılırken,
İtiraf edeyim ki-
Günlerimi bir düş
Sayarken yanılmıyorsun;
Ama, umut gitmişse uzaklara
Bir gece ya da bir gün
Bir görüntüde ya da bir şeyde olmaksızın
Fark eder mi bu yüzden?
Bütün gördüğümüz ve göründüğümüz
Yalnızca bir düş içinde bir düş