Dipsiz Kuyu..

Bazen durduk yerde, olur olmadık bir zamanda ağlıyorum İlle de sebep bulmak zorunda değilim Ellerim titriyor sonra Herhangi bir yerde, hiç tanımadığım bir kadın yok ve ben asla başımı onun omzuna koymayacağım Daha çirkin oluyor yüzüm, daha ağrıyor bakışım Kaldığım yeri işaretlemeyi unuttuğum bir kitap gibi dururken, dokunuyorum boşluğa


Durup dururken ağlıyorum Bağışlanmadan küf kokuyor nefesim, tanıyamadığım bir resmin içinde buluyorum kendimi Ağlıyorum, hem de çok Kucaklıyorum benden çalınanları Herhangi bir dağ köyünün damı akan herhangi bir evinde, örümcek bağlamış umutlar yakıyorum ısınmak için, sessizliğin çıkmazında tükenip gitmemek uğruna ağlıyorum Hep bana doğru yolculuğa çıkıp, şaşırıyorum Ayak izlerim her geçişimde farklı geliyor, yüzümün yarısı yanık, diğer yanı yorgun, aralanmış perdelerden baka baka, yüreğimin yokuşuna çıkamayan çığlıklarıma ağlıyorum Zaman zaman, tabi her zaman bu kadar uzun olmuyor, içimde yenemediğim bir ben olduğunu düşünüyorum O benin bana hükmetmesi tedirgin ediyor Farkındayım, ne çok ben var, ama hangi ben benim, ben de bilmiyorum Galiba bu çoğul benler, hayatta bir kez gerçek mutluluğu yakaladığımdan kaynaklanıyor Mutluluk öyküsüne dilediğim yerden başlayabilirim bu yüzden, ama neresinden başlarsam başlayayım, hep aynı şeyi anlatacağımı, içimdekileri nasıl tanımlarsam tanımlayayım, hep aynı öyküyü düşleyeceğimi biliyorum Geçitler oluşturuyorum bu yüzden Aynaya baktığımda bana bakan hasta benlere soruyorum kendimi Yo, bencil değilim, sadece tutunamıyorum


Yaralanacağımı bile bile oyun oynamaktan zevk aldığım bu zamanlarda, içi boşaltılmış günler, benden başka her şeyi aydınlık yapıyor çünkü

Hücrelerim daha da bölünüyor, sıkışıp kalıyorum Her cümle devriliyor önümde Bir hakkım daha olmalı diye düşünüyorken, moraran yüzüme bir anlam bulamıyorum artık


Hayatımın mucizesi yok, eskisi kadar sıcak değil tenim, pişmanlıklarım tavana asılı, kulaklarımda hala aynı ses Kendimi kandırıyorum galiba Karanlığın yalan yanı bu olmalı Kirlene kirlene kirletmeyi öğrenen ellerim, başka çöplükler karıştırıyor İşte, oyun yok, sahne kapalı, yorgun düşlerimi süpürüyorum hayatımdan Sırf bu yüzden ölümü, açıkta kalmış, henüz bitmemiş sayfalardan biri olarak görüyorum Küçük bir an, bir bakış ya da sesten daha belirgin, ancak böyle yazarsam kapatabileceğimi biliyorum sayfamı


Onun için hiçbir şey yapmadın denildiğinde, hayır sevdim onu diyebilecek tek varlığımı tarihimden çıkarıp kendimi uyanık tutmak zorundayım