Hüzün Vurdu Sinemi, Gözlerin Melülleşen Dili!

Ne hikmetse
Hiç beklemiyordum

Zira
birkaç gün evvel ziyaret
ettiğim diye seviniyordum

Refikamı
mahzun bırakan lisanını
hicran içinde dinliyordum

Sevgi
ve muhabbetin izlerini
gözyaşlarından süzüyordum

Fedakarlık
adına ne biliyorsam
onun şahsında ibretle izliyordum

Anne sevgisinin
bahşettiği şefkat
kitabını şehrediyordum

Gelen
bir acı haber üzre
nedense titriyordum

Kayın
validem hizmet
ehli bir nisa idi

Muhabbet
ve sadakatin en zarif
temsilcisi olan mürebbiye naifiydi

Misafir için
gönlünü koşulsuz
hasreden bir nefesti

Her
endişesinde umut
serdeten deruni bir sezgiydi

Rahatsızlanmış,
hastaneye kaldırılmış
vaktin müşahidiydi

Ne kadar
sabrı varsa, kanaatin
vecdinde ki bir edeb-isakineydi

Büyük
bir huzur içinde
ruhunu teslim etmiş

Tertemiz
bir kitabın müellifi
olarak ömrünü bitirmişti

Geriye kalan
kim varsa, hicran ve
hüznün en bariz sakiniydi

Bıraktığı
izler kadar umudun halinde
ki şevkin dillenen naibiydi

Neyi varsa
ihsan için bekleyen
bir ruhun feyz abidesiydi

Kimseyi
kırmayan, her nefesin
gönlünü alan bir faniydi

Dün
itibarıyle saat onbir
otuzda ruhunu teslim etti
Dorst nefeslerin
niyazı hepimiz için geçerliydi



Mustafa CİLASUN