Kabul Buyurur Musun?..

Kabul buyurur musun?
“Ben, seni aramak ve bulmak için düştüm yollara "Aramakla bulunmaz"diyen söze aldanmadım Bakmadım sözün bu yanına Susuzluğumu hissediyorsam bana değildi bu söz Zîra devamında "Bulanlar; ancak arayanlardır" ümidini fısıldayan bir ses vardı Ve ben o sese uyup düştüm yollara Çünkü içimdeki bu hasret ateşini sen yaktın Bu çağıltılı "ara ve bul" sesi senden geliyordu Bu senin çağrındı Nasıl dururdum zincirlerimle Nasıl beklerdim hapishanemde Kırdım zincirlerimi, yıktım duvarlarımı Düştüm yola Artık bir yolcuyum ben de Ezelle ebed arasında yoldayım şimdi Seni arıyorum ama bilirim ki yoldaşım da yine sensin Çünkü sen olmasan ne yol olurdu ne yolcu Ne kadar yol yürüsem önüm kapı ardım kapıydı Seslenişim sanaydı bu yüzden: "Aç kapını ben geldim!" diye Seni bulduğum, bildiğim her yerde, her nesnede rengin vardı, kokun, sesin Ama hiç biri sen değildin O yüzden baygın kokularıyla sermest olsam da gülün bir bir solup düştü yaprakları Hangi suyu içsem daha da susadım Hangi ekmeği yesem daha da acıktım Hangi Züleyhâ'nın vuslat kapısında bulsam kendimi, bir hiçlik kuyusuna düştüm Düştüm dünya gayyasına, düştüm Düşmeyen kalkmaz, yitirmeyen aramaz ki Düştüm, kalkacağım, yitirdim arayıp bulacağım Başı dumanlı dağlara düşüyor yolum, denize koşan sulara Toprakla buluşan yağmura Açan çiçeğe, uçan kelebeğe Seni soruyorum "Daha git" diyorlar Gidiyorum vadiler aşıyorum, yanardağlar gibi kalbimin ateşini salıyorum her yere Haramiler çıkıyor önüme"Dur, bekle"diyorlar Ama ben, akan sulara, yıldızlara bakıp "Ötesi ötesi"diyorum Yürüyorum Ne ten, ne can, ne yâr ne yâran Geçiyorum hepsini Ne şiir kurtarıyor beni ne söz Adım ne, kimim ben, kadehimde ne var? Yoldayım ama illerim hani? Bunu da sen biliyorsun ancak Biliyor ve çağırıyorsun kendine Ama ne kadar gitsem, yol uzuyor, kısalmıyor Ben bu dert ile kime yanayım Kime anlatayım sabahtan akşama senin için koştuğumu Senden gelip sana gittiğimi Akşam heybetinle kendimden geçip sabah merhametinle kendime geldiğimi Ey kırık gönlün dermanı, ey Mecnun'un Leylâ'sıZebur okuyup Davut oldum, İncil okuyup İsa oldum Yeryüzüne indim Gökyüzüne ağdım Çöl gecelerinde Medineli kızlarla şarkılar söyledim sevgilinin aşkına Artık göster kendini de yeniden bir fidan gibi dikileyim toprağına Çünkü derdim var, şifa senden, yol senin Sen izin vermezsen yürüyemem Yorgun düşüyor bedenim, güç ver İçimin pencerelerini aç Ne dünya kalsın ne ukbâ Ezel günündeki nidanla beni bir daha çağır Çünkü sultan sensin, devlet senin, izzet senin Bak, yağmaya verdim cihanı Tek yolunda yürüyeyim diye Çünkü yol da senin, yolcu da Renkten renge giriyorsun, bir sırrını çözemeden başka bir tecellinle kamaştırıyorsun gözlerimi Aciz olan benim, kudretli olan sen Öyleyse tut ellerimden Kapat gözlerimi Kapat ki açtığımda seni göreyim Kesreti geçip vahdete ereyim Bir çift yeşil göze mahkûm etme beni Yasemin kokulu bir bahçeye Ne geçmişe ne bugüne ne geleceğeRahmet ki bitsin bu mahmur geceBen sabahına uyanayım Dağlar aşıyorum, kartallarla söyleşiyorum Söz bitiyor, sen kalıyorsun Denizler geçiyorum, beyaz köpüklü dalgalarla kıyılara vuruyorum Su, bitiyor, yine sen kalıyorsun Vadilerden geçiyorum Çiçekler soluyor da yine sen kalıyorsun Ben lal, ben âmâ Sen baki, ben fânî Sen konuşturmazsan ben konuşamam, sen baktırmazsan ben göremem Sen işaretler göstermezsen ben yürüyemem Bak, şehrimin kandilleri sönmüş Lütfet ve yak onlarıBak, tarumar olmuş bahçem Solmuş güllerim Sen, dirilt onları Sen olmazsan bütün vakitler akşam, sen olmazsan ne sefa var ne vefa Ne dünya var, ne ukbâ Toz toprak oluyorum kudretini görüp bir rüzgâr esiyor, bir gece kuşu ötüyor Bu da senden, oda senden Hepsi senden İşte gecenin elbisesi Kumaşı senden, işte gece sefaları açıyor Kokusu senden Ama biliyorsun ki, bunlar hep tuzak Bana ne gül gerekir ne lâle Mihman ver ki yolun doğru olanında yürüyeyim Değilse yollar uçurumlara çıkar Karanlık olur her yan Güneşe söyle ki doğsun Bileyim ki sabah oldu Tekrar yürümek vaktidir, düşeyim yola Kapansın ziyan defterleri, başlasın yeniden yolculuk neşesi Ney olup inleyeyim, kaval olup ağlayayım Yeter ki seni söylesin dilim, senin elinden tutsun elim Bu cihan ortasında, bu dehlizde yalnız bırakma beniEzelden ebede savur beniSavur ki, toprağını arayan bir buğday tanesi gibi senin iklimine düşeyim Orda yeşereyim Pervane kesiliyorum ışığında Görüyor ve biliyorsun Kerem ediyorsun ve açılıyor perdeler Safalar bahşediyorsun, tazeleniyor sözler Hû dedikçe bayram ediyor lâleler Bak, o zaman nasıl da kanatlanıyor gönlüm Ne doğu kalıyor ne batı Ne güneş ne ay Sen gelip gönül mülküne şah oluyorsun, bir bir tükeniyor yollar Kayboluyor gam ve mihnet deryası Parlıyor ayna Can evinde hüma kuşu Harabe içinde define Ben ne yaptım da geldi bu saadet Mansur gibi dara mı çekildim Ne yaptım da şad ettin gönül hanemi Bilirim ki rahmetindir bu Sen olmasan ne yol biter ne feryadım Ne tedbirim kâr eder ne cehdim Meğer ki, hep sendeymişim, seninleymişim Ne yol varmış ne yolcu Hasretin vuslat, uzağın yakın imiş Bunu da sen bildirdin Şimdi şahbaz olup devran etmenin vaktidir gökleri Şimdi selâmlamanın vaktidir melekleri Tur dağında Musa, gökyüzünde İsa olmanın demi Kapı açıldı, suret belirdi Bitti kavga, bitti tuzak Ne daneler var yolda ne avcı kuşları Sen ki vefa bağının gülüydün, cefa senden uzak Ben derdim, sen dermanım, sen ikrarımsın benim Saf tutmuş selvinin secdesi sana Bütün yollar sana doğrudur sana Şimdi ulu divânında yine rahmet, lütfet ki bağışlansın suçum, uzun yoldan geliyorum ama ellerim boş Sâdece hasretimi sunabiliyorum sana bir de aczimi Kabul buyurur musun?”