Bir Kadının Hikâyesi

Erkeklerin tacizinden, tasallutundan, itip kakmasından, kimi zaman da kıyafetinin beğenilmemesinden ötürü dışlanmasından dolayı kadının “kadın kalma hakkı”nı yeteri kadar kullanamadığı bir ülkeye “kadın”ı anlatmak fevkalâde zordur
Bugün de Şerife Bacı’yı anlatmayı deneyeceğim Belki bazıları kadının “insan boyutu”nu keşfeder de saygı duymaya başlar
İnebolu sahilinde Kastamonu yolunun başladığı yerdeki parkın içinde top mermisi yüklü kağnısıyla bir kadın heykeli var Bu heykel Şerife Bacı’nın heykelidir Tek yorganını top mermileri ıslanmasın diye mermilerin üzerine örtmüş, kendisi ise soğuktan donarak şehit olmuştur
Kastamonu’nun Seydiler Köyü’nden Şerife, 16 yaşında evlendirildi Evlendirildikten iki ay sonra çıkan Birinci Dünya Savaşı sebebiyle kocası askere alındı Ondan altı ay sonra da şehadet tezkeresi geldi Şerife, gencecik yaşında koca dünyada yoksul, yalnız, dul ve dayanaksız kalmıştı
Fakat köyün ak saçlıları duruma el koydular: “Taze gelini sahipsiz bırakmamak” için, Topal Yusuf’la evlendirdiler Topal Yusuf bir savaş gazisi idi: Savaşta yanıbaşında patlayan bir bomba sol bacağıyla bir gözünü almış, kulakları da büyük ölçüde zarar görmüştü
Talihsiz Şerife’nin kocası görme, yürüme ve işitme engelli idi Bunlar yetmez gibi, yaşadıkları Yusuf’un psikolojisini bozmuş, evden dışarı çıkmaz olmuştu Şerife Gelin kaderine razı oldu Hem ev işlerine koşuyor, hem tarla işlerine yetiyordu En büyük serveti Sarı Öküz’le Kara Öküzü’ydü Onlar sayesinde tarla işlerini daha kolay hallediyordu
En büyük tesellisi ise, evliliğinden üç sene sonra bir kızının olmasıydı Onu yetiştirecek, kendisinin hasretini duyduğu imkânlara kavuşması için elinden geleni yapacaktı
*
1921 yılının son günlerinde soğuk bir akşam üstü köy tellalının sesi duyuldu:
“Eyyyyy ahali, duyduk duymadık demeyin! Cuma günü her evden bir kağnı arabası İnebolu’ya gidip yük alacaktır"
Tellal aynı çağrıyı üç kez tekrarlayınca konunun önemini herkes kavradı Çünkü normalde bir kez bağırırdı
Köyün erkekleri o akşam köy odasında toplandılar Muhtar meseleyi açtı: İnebolu’ya deniz yolundan mermi geliyordu Mermiler kağnılara yüklenecek ve bildirilen yere götürülecekti: “Bizim köyün taşıma sırası Cuma günü olarak bildirildi O gün hepimiz İnebolu'dan mermi yükleyeceğiz Buna göre hazırlanın”
Şerife Bacı durumu komşularından öğrendi Gerçi erkeği yoktu, erkeği olmayanlar gitmek zorunda değildi Ama Şerife Bacı, “Gideceğim” dedi, “Elif kızım hür bir vatanda büyümeli”
Bildirilen saatte kağnı arabasını hazırladı Kara öküzle Sarı Öküz’ü koştu Henüz dört aylık olan bebeğini sırtına bağladı Diğerleriyle birlikte yola koyuldu
Hep birlikte İnebolu’ya vardılar Top mermileri kağnılara yüklendi Kastamonu cephesine götüreceklerdi Tekrar yola koyuldular
Şerife Gelin, İnebolu çıkışında öküzleri durdurdu Hava soğumuştu Oraya kadar sırtında taşıdığı kızı Elif’i topların arasındaki bir boşluğa yatırdı Çul çaputla iyice sardı Sonra yanında getirdiği yün yorganı top mermilerini ıslanmaktan, kızını ise soğuktan koruyacak şekilde üzerine örttü
Yol güvenliği konusunda bir sorun yoktu Çünkü yollarda yüzlerce kağnı mermi taşıyordu Ama soğukla nasıl baş edecekti? Hava da adamakıllı soğumuştu Bir süre sonra kar tipiye dönüştü Rüzgâr ise buz kesiyordu
Uzunca bir süre yol aldıktan sonra, kağnı birden durdu Kara Öküz’ün kara inadı tutmuştu yine Yürümüyordu Bunu en zor zamanlarda yapardı: Durur inadım inat dercesine tek adım atmazdı
Bu arada kar durmuş, ama hava daha beter soğumuştu Karanlık da çöktü çökecekti Kara Öküz ise kıpırdamamakta ısrarlıydı Ağlayarak dakikalarca öküze yalvardı Öküz anlamış da insafa gelmiş gibi yürümeye başladı Fakat Şerife çok vakit kaybetmiş, ister istemez konvoydan kopmuştu
Elif açlıktan ağlıyordu Alıp emzirmek için elini yorganın altına uzattı Yorganın altı sıcacıktı Emzirmekten vazgeçti Bu soğukta emziremezdi Zaten bir süre sonra sustu Uyumuş olmalıydı
“Elif’im uyanmadan Kastamonu’ya varabilsem, sonrası Allah Kerim” diye düşündü
Taze bir umutla Ilgaz Dağı’nı tırmanmaya başladı “Varamazsam yolunda ölürüm” diye geçirdi içinden Ilgaz’ı aşması gerekiyordu Mermiler sağ salim yerine ulaşmalıydı Ulaşmazsa vatan nasıl korunacaktı? Ayakları donmasın diye yere vurarak yürüyordu İyice yorulmuştu Ama durmamalıydı
Üşüyordu Çok üşüyordu Mermiler yerine ulaşmalıydı Elif sağ kalmalıydı Başka bir dileği yoktu
Saatler geçti Şafak söktü Kastamonu kışlasının önünde nöbet bekleyen asker dönemeçte bir karaltı gördü Komutanına haber verdi Birlikte karaltıya doğru yürüdüler Genç bir kadın kağnının üstüne eğilmişti Yaşamıyordu Çoktan donmuştu Ama mermiler ıslanmamıştı Elif bebek ise hâlâ yorganın altında ağlıyordu
Çavuş not defterini çıkardı ve sonradan rapor haline getirmek üzere birkaç cümle yazdı:
“Kağnının yanında soğuktan donan genç bir kadının cesedi vardı Sonra yorganın altında, top mermilerinin arasında bir çocuk ağlaması duyduk Otlara ve eski çullara sarılmış, mermilerin arasındaki boşluğa yatırılmıştı”
Çavuş son cümleyi yazdı:
“Bir Türk kadını daha, evladını ve top mermilerini korumak için kendini feda etmiştir”

Yavuz Bahadıroğlu