“Derdi Olan Neylesin?”

“Derdi olan neylesin?”








Mısırlı bir cariye vardır ki, Yavuz Selim Han sabah çıkınca, cariye geliyor, akşama kadar çadırı temizleyip yemekleri hazırlayıp gidiyor, akşam olunca da Yavuz Selim Han çadırına dönüyor

Cariye nasıl olduysa bir kaç defa Yavuz Sultan Selim Hanı görür ve Ona âşık olur Lâkin ümitsiz bir aşk
Zira bir tarafta koskoca Cihan Padişahı Halife-i Rûy-i Zemin, diğer tarafta basit bir cariye

Fakat cariyenin aşkı dayanılmaz seviyeye ulaşıp da kalbine sığmaz hale gelince, ne yapacağını bilemez halde Halifeye açılmaya karar verir
Lâkin aradaki uçurum cariyeyi iyice çıkmaza sokar ve kararsız hale getirir
Bir yandan aşkının dayanılmaz baskısı, diğer yandan aradaki devâsâ farkın kendini engellemesi arasında bocalayan cariye Halifenin karşısına çıkma cesaretini kendinde bulamadığından, yazıyla ilân-ı aşk etmeye karar verir
Ve üç kelimelik bir not yazarak Halife hazretlerinin yatağına bırakır Notta sadece üç kelime yazılıdır:

“Derdi olan neylesin?”

Akşam çadırına gelip de yatağının üzerinde küçük bir kağıt parçası bulan Yavuz Sultan Selim Han, kağıdı okuyunca bu notu yazanın, çadırını süpüren cariye olduğunu anlar Ve kâğıdın arkasına cevabını yazar:

“Derdi neyse söylesin”

Kâğıdı aynı yere bırakır Sabah olunca da çıkıp gider Bir müddet sonra Cariye temizlik için çadıra geldiğinde ilk iş olarak kâğıdı arar
Kâğıdı bıraktığı yerde duruyor bulur Kaparcasına kâğıdı alıp okuduğunda heyecanı bir kat daha artar
Halifenin cevabından cesaretlenen cariye, kâğıdı çevirip dünkü notunun altına şu cümleyi ekler:

“Korkuyorsa neylesin?”

Akşam olur Halife çadıra döner Kâğıdı okur ve cevabı yazar:

“Hiç korkmasın söylesin”

Sabah bu cevabı okuyan cariye artık kararını vermiştir: Aşkını bu akşam halifeye söyleyecek
Ne olacaksa olsun artık Ve o gün temizliği bitirdiği halde gitmeyip Halifeyi beklemeye başlar
Yavuz Sultan Selim Han akşam çadıra dönünce cariyeyi kendisini bekler bulur

Cariye, Halifeyi görünce hemen ayağa kalkıp temenna durur
Yavuz Selim Han "Buyurunuz, sizi dinliyorum" deyince, cariye bütün cesaretini toplamaya çalışırken, titreyen ellerini gizlemek için elleriyle dirseklerini tutarak kollarını kavuşturur
Heyecandan yüzü kıpkırmızı olmuştur Kalbi yerinden fırlarcasına atarken, titrek ve mahcup bir sesle: "Efendim” der “Cariyeniz" ve cümlesini tamamlayamadan “ALLAH!” diye feryad ederek yığılıp kalır
Kalbine sığmayan aşkını söyleyemeden ruhunu teslim eden cariyenin, bu tertemiz aşkı karşısında Koca Halife gözyaşlarını silerek etrafındakilere şöyle der:


“Gerçek aşkı şu cariyeden öğrenin Zira âşık, mâşukunun yolunda olur ve o yolda ölür”