Görme Duyusu Ve Algı

Ünlü filozof George Berkeley'in, algılarımızla ilgili şöyle ünlü açıklaması var: “Kendilerini gördüğümüz ve dokunduğumuz için, bize algılarımızı verdikleri için nesnelerin varlığına inanırız Oysa algılarımız sadece zihnimizde var olan fikirlerdir Şu halde algılar aracılığıyla ulaştığımız nesneler fikirlerden başka bir şey değildirler ve bu fikirler, zihnimizden başka yerde bulunmazlar zorunlu olarak… Bütün bunlar madem ki sadece zihinde var olan şeylerdir, öyleyse evreni ve şeyleri zihnin dışında varlıklar olarak hayal ettiğimizde, yanılmaların içine düşmüş oluyoruz demektir… Öyleyse bizi çevreleyen şeylerin hiçbirinin bizim zihnimizin dışında bir varlığı yoktur” [1]

Hayatımız boyunca gördüğümüz her görüntü bir kaç cm küp'lük görme merkezinde oluşur Okuduğunuz bu satırlar da, ufka baktığınızda gördüğünüz uçsuz bucaksız manzara da, bu küçücük yerde meydana gelmektedir Bu arada gözden kaçırılmaması gereken bir nokta daha vardır Görmemiz için enerji parçacığı olan ışığa ihtiyaç duyulsa da, kafatası ışığı içeri geçirmez, yani beynin içi kapkaranlıktır Dolayısıyla beynin ışığın kendisiyle muhatap olması asla mümkün değildir

Buradaki ilginç durumu bir örnekle açıklayalım Karşımızda bir mum olduğunu düşünelim Bu mumun karşısına geçip onu uzun süre izleyebiliriz Ama bu süre boyunca beynimiz, muma ait ışığın aslı ile hiçbir zaman muhatap olmaz MUMUN IŞIĞINI GÖRDÜĞÜMÜZ ANDA BİLE KAFAMIZIN VE BEYNİMİZİN İÇİ KAPKARANLIKTIR Kapkaranlık beynimizin içinde, aydınlık, ışıl ışıl ve renkli bir dünyayı seyrederiz

R L Gregory, görme olayındaki mucizevi durumu şöyle ifade etmektedir: “Görme olayına o kadar alışmışız ki, çözülmesi gereken sorular olduğunun farkına varmak büyük bir hayal gücü gerektiriyor Fakat bunu dikkate alın Gözlerimize minik tepetaklak olmuş görüntüler veriliyor ve biz çevremizde bunları sağlam nesneler olarak görüyoruz Retinaların üzerindeki uyarıların sonucunda nesneler dünyasını algılıyoruz ve bu bir mucizeden farksız aslında” [2]

****
“Onlar, dünya hayatından (yalnızca) dışta olanı bilirler” (Rum Suresi, 37)