"Ben batanları sevmem!"

"Ben batanları sevmem!"

Derler ki, kulların nefesleri adedince O'na yol gider

Hakikat ki, öyledir Değilse, Rabbimiz kullarını bu kadar çeşitli yaratmaz, onları bu denli farklı karakter ve yetilerle donatmaz, üstüne üstlük her birini her dem hâllerden hâllere geçirmezdi

Hedef ise tek Çünkü hakikat tek


İnsan hayatı boyunca O'na giden yollar üzere olup, rehberini de Korunmuş Kitap bildi mi, ona ne mutludur

Yönelişi bir ömür bitmeyecek bir yolculuk olur O yolda perde perde ilerler Anlayış seviyesi yükseldikçe bir basamak ötedeki bir başka perdenin önünde bekleşenler arasına karışır

Rehber Kitabı'nın kendisi bile sanki insana bu nihayetsiz yolculuk duygusundan bir cüz sunar Her okuyuşu akleden kalbine bambaşka anlam kapıları açar Gün olur, ayetleri adeta ilk kez okuyormuş hissini duyar




An olur, bir ayet sanki kalbine yeni iner Kul O'na gider O'na kul Kur'an'la gider Kul Kur'an'da gider Kur'an'da kul O'na gider


Bize de yollardan bir yol olsun diye, Rabbimiz Kitap'ta İbrahim'in yürüyüşünü safha safha bildirir O güzel nebiye selam olsun


İbrahim temiz fıtratı, berrak zihni ve sağduyulu kalbi ile daha çocukken babası Azer'i sorgular:

etettahizu asnâmen âliheten

Sen putları ilah mı ediniyorsun?


Maalesef ki, insanlar soyut ya da somut, büyük ya da küçük nice şeylerden ilah edinegelmişler Kendi güçlerini putları üstünden sağlamak, insanlara putları aracılığıyla hükmetmek, putlarına tapmayanları ******le dışlamak hiçbir çağa ya da kavme yabancı duygular değil


Halbuki İbrahim için çok açıktır Der:

innî erâke vekavmeke fî dalâlin mubîn

Doğrusu ben, seni ve halkını apaçık bir dalâlet içinde görüyorum


İbrahim yola çoktan çıkmıştır Gözleri yerde ve gökteki Rabbimizin muhteşem hükümranlığına çevrilir Zaten evrendeki tüm varlıklar gören gözlere birer yol değil midir?


İlkin gece her yeri kapladığında gökte göz kırpan yıldızlar arasında en parlağına gözü takılır Akşam yıldızı o kadar parlaktır ki, akşamın kızıllığında bile görülür Diğerlerine göre çok göz alıcı, ama aydınlatma gücü yok Der,

hâzâ rabbî

Bu Rabbim

Ama çok sürmez O hemen batıverir Der,

lâ uhibbul-âfilîn

Ben batanları sevmem


Tapmak hiç değil Sevmek bile değil


Sonra ay doğar Bir mehtap ki, yıldızlar gibi değil, göründü mü, geceyi aydınlatır Işığı pek latiftir Güneşe takat getiremeyen gözlere ondan haberdir, ama ışığı kendisinden değil Sadece bir yansıma İbrahim, ayı görür Der, "bu Rabbim" Ama çok sürmez O da hemen batıverir


Artık İbrahim bir önceki basamağı çoktan aşmıştır Görüşü berraklaşmakta, anlayışı artmaktadır Der,

lein lem yehdinî rabbî leekûnenne minel-qavmid-dâllîn

Eğer Rabbim bana hidayet vermezse, kesinlikle ben şaşırmışlardan olurum


İnsanın kavrayışını şekillendiren pencereleri var sanki: Duyuları, aklı ve sezgisi Ama hepsi sınırlı Ancak kişi inad etmez ve anlamak isterse, çıkarcı davranmaz ve samimiyet üzere yaşarsa, insaf eder, bir de durup düşünürse, ruhu illâ ki yanlışa yanlış diyecektir Kendiliğinden doğruyu bilemese de yanlışı sezecektir Doğru içinse muhakkak O'nun hidayeti gerekir O iletmeden hakkı bilemez, O bildirmeden hakkı bulamaz


İşte, İbrahim ikinci adımda kendi sınırını bilir Yanlışa düşmekten korkar Doğruya gidebileceğini hisseder Onu yaratan ve gözeten kendisine yol göstersin diler


İbrahim ilerler


Derken güneş doğar Güneş ne göz kırpan yıldızlara benzer, ne de geceye fener olan aya Herşeyi pırıl pırıl aydınlatır Işığı olan başka ne varsa, yanında söner Der, "bu Rabbim Bu daha büyük" Ama çok sürmez

O da hemen batıverir Kavmine döner Der,

yâ qavmi innî berîun mimmâ tuşrikûninnî veccehtu vechiye lillezî fataras-semâvâti vel-arda hanîfâ vemâ ene minel-muşrikîn


Ey kavmim! Muhakkak ki ben O'na ortak koştuklarınızdan uzağım Hakikat ki ben, gökleri ve yeri Yaratan'a yüzümü içtenlikle çevirdim Ben müşriklerden değilim


Velhasıl, insan yola çıkar Rabbini arar Aklı başını kaldırır Göğe bakar Kalbi batanları sevmez Yola içtenlikle devam eder O'na sığınır Nicelerinin takılıp kaldığı engelleri kolaylıkla aşar O hidayet eder O rahmet eder O bağışlar


Hamd O'na

Selam İbrahim'e