Siyah Beyaz Öyküler..

Dün gece kanımı temizlerken usulca, düş görümlüğü kadar vakit vardı elimde Küçük bir an, başı bozuk suratsız bir git gel Yalpaladım, yazım hatalarıyla dolu geçmişin ünlemlerinde noktasını ayrı yere çubuğunu ayrı yere koydum, doldum taştım, azalıp azalıp duruldum, ama sadece küçük bir an Hep yazdığım gibiydim, hep olduğum gibi, hep olmam gerektiği gibi Ring penceresinden baktığım o yurtsuz mezar gibi

Dar bir pencere, küçük ama dünyanın hemen hemen hepsini gözlerine seren kısacık bir pencere

Kan damlalarımı saydım sonra, bir iki üç, ardından diğerleri, sırayla ölüm marşını söylüyorlardı neşe içinde Gece karanlık, yıldız yok, yağmur aşk gibi akıyor göğümden yere, ağrım ışık olmuş duruyor sigaramın dumanında, ölüme yakınmışım sanki de bavulunu topluyorum hayatımın, öylesine bir tuhaf hal almışım işte
Yalınım, hiç gelmeyecekmiş gibiyim yarına, raylarda uyuyan cesetlerden herhangi birinde bulmuşlar kimliğimi; adımı unutur olmuşum bu yüzden, bütün anılarım dökülüyor cebimden de bütün yolculukları bitirmişim gibi duruyor nefesim Galiba an bu an, galiba bir başına oturduğum koltuğumda ömrümün sayfaları tek tek yakılıyor, kokusu yok, tadı tuzu yok, adam yerine konulacak bir ben bile yok şimdi kanımı temizlerken yanımda Ölümün sefer tasında ömürlük bir yemek, mahlası melek; az kullanılmış cümleler eşliğinde yürüyorum hiç sevmediğim yere, ağırca


Söyleyeceklerin bittiyse gidelim diyor azrail, yuttuğum günleri kusmam emrediliyor bir bir, sonrası kan kokusu, bu gece de ölüme yatıyorum aslında, sadece küçük bir şans daha diyorum