Felsefik Hikayeler Ve Deyişler

Tavla ve Satranç

Pers imparatorunun basverziri Büzur Mehir tarafindan

1400 yil önce tasarlanan tavla oyunu; Dünyanin en

popüler oyunlarindan biridir Zaman kavramindan alinan

ilhamla tasarlananan oyunun zamana böylesine direnmesi

son derece etkileyici

Senenin birligi olarak tavla bir tanedir

Tavlanin içindeki karsilikli 6'sar hane

12 ayi temsil eder

15 açik ve 15 koyu renkli pul,

Ayin 15 gece ve 15 gündüzünü simgeler

Karsilikli 12'ser hane günün 24 saatidir

Eski zamanlarda Hint Imparatoru, satranç oyunun Pers

Imparatoruna, yaninda bir mektup ile hediye olarak

göndermistir Mektubunda oyunla ilgili hiç bir

açiklama yapmazken söyle bir mesaj yazmistir

Pers Imparatoruna;

Kim daha çok düsünüyor,

kim daha iyi biliyor,

Kim daha ileriyi görüyorsa

O kazanir

Iste hayat budur



Pers Imparatoru dönemin en alim veziri olan Büzur

Mehir ile bu mesaji paylasarak, ondan oyunu çözmesi ve

kendisinin de karsilik olarak Hint Imparatoruna hediye

edilmek üzere baska bir oyun icat etmesini ister

Vezir haftalarca çalistiktan sonra gönderilen

satrancin her tas hareketini ve oyunu çözer daha sonra

da on günde tavlayi icad eder ve imparatora sunar

Hint Imparatoruna tavla oyunuyla birlikte gönderilmek

üzere söyle bir mesaj hazirlanir

Hint Imparatoruna;

Evet, Kim daha çok düsünüyor,

kim daha iyi biliyor,

Kim daha ileriyi görüyorsa

O kazanir

AMA BIRAZ DA SANSTIR

Iste hayat budur

Bakış açısı

Arjantinli ünlü golfçü Robert Vincenzo yine bir ödül kazanmış, ödülünü
alıp kameralara poz vermiş Ardından klubüne uğramış, eşyalarını toplayıp otoparktaki arabasının yanına doğru yürümüşO sırada yanına bir kadın yaklaşmış
Vincenzo'yu kutladıktan sonra ona küçük bir bebeğinin olduğunu, bebeğin çok hastalandığını ve hastane masraflarını karşılayamadığını onun her
gün biraz daha ölüme yaklaştığını anlatmış, bir çırpıda
Kadının anlattıkları Vincenzo'yu çok etkilemiş
Hemen çek defterini çıkarmış ve turnuvadan kazandığı paranın bir bölümünü yazıp imzalamış
Çeki kadına uzatmış O sırada kadına "umarım bebeğinin iyi günleri için harcarsın" demiş
Ertesi hafta Vincenzo klupte öğle yemeğini yerken Golf derneği'nin bir üyesi yanına yaklaşmış ve "otoparktaki çocuklar, geçen hafta siz turnuvayı kazandığınız gün bir kadının yanınıza yaklaştığını ve sizinle konuştuğunu söylediler" demiş
"Evet" demiş Vincenzo, "bunun nesi garip?"
"Garip değil tabi ki" demiş adam," ama size bir haberim var o kadın bir sahtekarmış Sizin gibi zengin kişilere yaklaşıp hasta bir bebeği olduğunu söyleyip para koparırmış Korkarım sizden de koparmış
" Vincenzo şaşkınlıkla " yani ölümü beklenen bir bebek yok mu?" demiş
"Yok" demiş adam
"İşte bu hafta duyduğum en iyi haber" demiş Vincenzo
İşte buna bakış açısı farkı diyoruz Kimi parasını kaybettiğine üzülür ama kimi de Vincenzo gibi ölümü bekleyen bir bebek olmamasına sevinir
Aynı pencereden dışarı bakan iki kişiden biri sokaktaki çamuru, diğeri
gökyüzündeki yıldızları görebilir
Seçim bizlere aittir

: Gece Gündüz :

Bir bilge kisi, çölde öğrencileriyle otururken demiş ki;

- "Gece ile gündüzü nasıl ayırt edersiniz? Tam olarak ne zaman karanlık başlar, ne zaman ortalık aydınlanır?"

Öğrencilerden biri;

- "Uzaktaki sürüye bakarım," demiş, "Koyunu keçiden ayıramadığım zaman akşam olmuş demektir"

Başka bir öğrenci söz almış ve "Hocam" demiş, "İncir ağacını, zeytin ağacından ayırdığım zaman, anlarım ki sabah başlamıştır"

Bilge kişi, uzun süre susmuş Öğrenciler meraklanmışlar ve "Siz ne düşünüyorsunuz hocam?" diye sormuşlar

Bilge kişi şöyle demiş;

- "Yürürken karşıma bir kadın çıktığında, güzel mi çirkin mi, siyah mı beyaz mı diye ayırmadan ona "bacım" diyebildiğimde ve yine yürürken önüme çıkan erkeği, zengin mi yoksul mu diye bakmadan, milletine, ırkına, dinine aldırmadan, "kardeşim" sayabildiğimde anlarım ki; sabah olmuştur, AYDINLIK başlamıştır"

Önyargi


Okulun ilk gununde 5 nci sinifin onunde dururken, ogretmen cocuklara bir
yalan soyledi Cogu ogretmen gibi, ogrencilerine bakti ve hepsini ayni
derecede sevdigini soyledi Ancak, bu imkansiz idi, cunku on sirada,
oturdugu yerde bir yana kaykilmis, ismi Teddy Stoddard olan kucuk bir
oglan vardi

Bayan Thompson bir yil once Teddy'yi izlemisti ve diger cocuklarla iyi
oynamadigini, elbiselerinin kirli oldugunu ve surekli olarak kirli
dolastigini gozlemisti Ilave olarak, Teddy tatsiz olabiliyordu Bu oyle
bir noktaya geldi ki, bayan Thompson onun kagitlarini buyuk kirmizi bir
kalemle isaretlemekten, kalin carpilar (X) yapmaktan ve kagidinin ustune
buyuk "F" (en dusuk derece) koymaktan zevk alir oldu

Bayan Thompson'un okulunda, her cocugun gecmis kayitlarini incelemesi
gerekiyordu ve Teddy'nin kayitlarini en sona birakti Ancak, onun hayatini
gozden gecirdiginde, bir surpriz ile karsilasti

Teddy'nin birinci sinif ogretmeni soyle yazmisti, "Teddy gulmeye hazir
parlak bir cocuk Odevlerini derli toplu ve temiz yapiyor ve cok
terbiyeli Onun etrafta olmasi cok eglenceli

Ikinci sinif ogretmeni soyle yazmisti, "Teddy mukemmel bir oğrenci, sinif
arkadaslari tarafindan cok seviliyor, ama annesinin olumcul bir hastaligi
oldugu icin sikinti icinde ve evdeki yasami mucadele icinde geciyor"

Ucuncu sinif ogretmeni soyle yazmisti, "Teddy'nin annesinin ölümü onun
İcin cok zor oldu Teddy elinden gelenin en iyisini yapmaya calisiyor, ama
babasi ona ilgi gostermiyor ve eger bazi adimlar atilmazsa evdeki yasami
yakinda onu etkileyecek"

Teddy'nin dorduncu sinif ogretmeni soyle yazmisti, "Teddy icine kapanik ve
okulda derslere cok fazla ilgi gostermiyor Cok fazla arkadasi yok ve
bazen sinifta uyuyor"

Simdiye kadar, Bayan Thompson problemi kavradi ve kendinden utandi
Ogrencileri ona guzel kurdelelerle ve parlak kagitlarla sarilmis Noel
hediyeleri getirdiginde bile cok kotu hissetti, Teddy'nin ki haric
Teddy'nin hediyesi bir marketten aldigi kalin, kahverengi ambalaj kagidi
ile beceriksizce sarilmisti, Bayan Thompson onu diger hediyelerin ortasinda
acmaktan aci duydu Bayan Thompson paketten taslarindan bazilari dusmus
yapma elmas tasli bir bilezik ve ceyregi dolu olan bir parfum sisesi
cikarinca cocuklardan bazilari gulmeye basladi Ama o bilezigin ne kadar
guzel oldugunu haykirdiginda cocuklarin gulmesini engelledi, bilezigi takti
ve parfumu bileklerine surdu Teddy Stoddard o gun okuldan sonra
ogretmenine sunu soylemek icin kaldi, "Bayan Thompson, bugun ayni annem
gibi kokuyordunuz" Cocuklar gittikten sonra, bayan Thompson en az bir
saat agladi

O gunden sonra, okuma, yazma ve aritmetik ogretmeyi birakti Bunun yerine,
cocuklari egitmeye basladi Bayan Thompson Teddy'e ozel dikkat gosterdi
Onunla calisirken, zihni canlanmaya basliyor gorunuyordu Onu daha fazla
tesvik ettikce, daha hizli karsilik veriyordu Yilin sonuna kadar, Teddy
siniftaki en zeki cocuklardan biri oldu ve tum cocuklari ayni derecede
sevdigi yalanina ragmen, Teddy onun gozdelerinden biri idi

Bir sene sonra, Bayan Thompson kapisinin altinda Teddy'den bir not buldu,
ona hala tum yasaminda sahip oldugu en iyi ogretmen oldugunu soyluyordu

Alti yil sonra Teddy'den bir not daha aldi Liseyi bitirdigini, sinifinda
ucuncu oldugunu ve onun hala hayatindaki en iyi ogretmen oldugunu
yazmisti

Bundan dort yil sonra, bazi zamanlar zor gecmesine ragmen okulda kaldigini,
sebatla calismaya devam ettigini ve yakinda kolejden en yuksek derece ile
mezun olacagini yazan baska bir mektup aldi Yine Bayan Thompson'un tum
yasamindaki en iyi ve ne favori ogretmen oldugunu yazmisti

Sonra dort yil daha gecti ve baska bir mektup geldi Bu kez fakulte
diplomasini aldiktan sonra, biraz daha ilerlemeye karar verdigini
acikliyordu Mektup onun hala karsilastigi en iyi ve en favori ogretmen
oldugunu acikliyordu Ama simdi ismi biraz daha uzundu Mektup soyle
imzalanmisti, Theodore F Stoddard, MD (tip doktoru)

Oyku burada bitmiyor Goruyorsunuz, ortaya cikan baska bir mektup var
Teddy bir kizla tanistigini ve onunla evlenecegini soyluyordu Babasinin
birkac hafta once vefat ettigini acikliyordu ve evlenme toreninde Bayan
Thompson'un damadin annesine ayrilan yere oturup oturamayacagini soruyordu

Suphesiz Bayan Thompson bunu kabul etti Ve tahmin edin ne oldu? Taslari
dusmus olan o bilezigi takti Dahasi, Teddy'nin annesinin surundugu
parfumden surdu

Birbirlerini kucakladilar ve Dr Stoddard, Bayan Thompson'un kulagina soyle
fisildadi, "Bana inandiginiz icin tesekkur ederim Bayan Thompson Bana
onemli oldugumu hissettirdiginiz ve bir fark yaratabilecegimi
gosterdiginiz icin cok tesekkur ederim"

Bayan Thompson, gozlerinde yaslarla fisildadi, soyle dedi, "Teddy, yanlis
seylere sahiptin Bir fark yaratabilecegimi bana ogreten sensin Seninle
tanisincaya dek, nasil ogretecegimi bilmiyordum"


(Bilmeyenler icin, Teddy Stoddard, Des Moines'teki Stoddard Kanser Binasi
olan Iowa Methodist'te doktordur)


Bugun birinin yuregini isitin Bunu iletin Bugun birinin hayatinda bir
fark yaratmaya calisin, sadece "onu yapin"

bilge ve köpek

Bir bilge bir goletin basinda oturmaktadir
susuzluktan kirilan bir kopegin devamli olarak golete kadar gelip, tam su icecekken kacmasi dikkatini ceker dikkatle izler olayi kopek susamistir ama golete geldiinde sudaki yansimasini gorup korkmaktadir bu yuzden de suyu icmeden kacmaktadir sonunda kopek susuzluga dayanamayip kendinig golete atar ve kendi yansimasini gormedii icin suyu icer bilge dusunur:

"benim bundan ogrendiim su oldu bir insanin istekleri ile arasindaki engel, cogu zaman kendi icinde buyuttugu korkular ve engellerdir insan bunu asarsa, istediklerini elde edebilir"

fakat biraz daha dusununce aslinda gercek ogrendii seyin bundan farkli olduunu gorur asil ogrendii sey, insanin bir bilge bile olsabir kopekten ogrenebilecegi bilginin var oldugudur

"Tanrı ve İnsan hikayesi"


Hikaye uzun ama tartışmaya değer Tanrı varlığının hayatımızdaki pratik sonuçları nelerdir?

Bu hikayeyi okumadan önce insanlık tarihi boyunca hep milli ve/veya dini gerekçelerle dökülen kan ve göz yaşlarını bir kez daha hatırlamaya çalışın

SORGU-SUAL

K işinden yorgun argın eve dönmüştü Hemen yatıp uyumak istiyordu Ailesiyle birlikte yemek yedikten sonra yarım saat kadar televizyon izledi Daha sonra kızını ve karısını öperek onlara iyi geceler diledi ve yatağının yolunu tuttu Yorganı üzerine çekti, başını yastığa koydu K başını yastığa koyar koymaz uyumuştu Çok geçmeden rüya da görmeye başladı Rüyasında ölmüş olduğunu ve öteki dünyada sorgulanmak üzere Tanrı`nın karşısına çıktığını görüyordu Ve rüyasında Tanrı ona sordu:

T: Söyle bakalım dünyadayken benim için ne yaptın?
K: Sizin varlığınıza, birliğinize inandım; bütün evreni Sizin yarattığınıza inandım; bağışlayan olduğunuza, mükemmelliğinize inandım Peygamberlerinize, kutsal kitaplarınıza inandım Sizin için namaz kıldım, oruç tuttum, zekat verdim, hacca gittim, kurban kestim, dua ettim; her an Sizi düşündüm, sürekli Sizin adınızı andım, “”isimlerinizi anlamaya çalıştım””, “”rahmetinize ve rızanıza talip olmak için çalıştım””, yapılması gerektiğini söylediğiniz her şeyi yapmak için çaba harcadım; sadık bir kulunuz olmaya çalıştım
T: Başka?

K Tanrı`nın bu ikinci sorusu karşısında çok şaşırmıştı O an uykusundan kan ter içinde uyandı, tuvalete gidip yüzünü yıkadı ve tekrar yatağına döndü K gördüğü rüya üzerinde düşünmeye başladı Daha sonra gözkapakları yavaş yavaş ağırlaştı ve tekrar uykuya daldı Tekrar aynı rüyaya dönmüştü Tek fark, bu sefer kendisi değil, hiç tanımadığı, daha önce hiç görmediği, belki de başka bir milliyetten olan E isimli başka bir kişi sorgulanıyordu ve nasıl oluyorsa K bu sorgulamaya tanıklık ediyordu Kulak kabarttı ve dikkatle dinlemeye başladı Ve Tanrı E`ye sordu:

T: Söyle bakalım dünyadayken benim için ne yaptın?
E: Sizin için mi? Biraz düşünmeme izin verir misiniz?
Birkaç dakikalık sessizlikten sonra E cevap verir
E: Düşündüm de ben Sizin için hiçbir şey yapmadım galiba dünyada Dürüst olmam gerekirse varlığınızdan şüpheliydim, asla %100 emin olamadım Ama şu an görüyorum ki gerçekten de “var”mışsınız Bundan dolayı şu anda çok mutluyum
T: Varlığıma şüphe duymadan inanmayı becerebilmen için neler yapman gerektiğini sana gayet açık ve net bir şekilde bildirmiştim, bana nasıl inanman gerektiğini sana bildirmiştin Bunları biliyordun ve benden şüphe mi duydun? Oysa ki ben sana, bu anlattıklarımı anlayabilmen ve gerçekleştirmen için özgür bir irade ve akıl da vermiştim Bunları niye kullanmadın E?
E: Gençken bir kıza aşık olmuştum Çok güzeldi, çok iyiydi Yardımseverdi, anlayışlıydı, sevecendi Onu sevdiğimi hissetmiştim
T: Şu anda Benim karşımda olduğunu unutuyorsun galiba, senden bana aşklarını anlatmanı istemedim Bu anlattığının benim sorumla ne ilgisi var?
E: Lütfen bana izin verin, sorunuzu cevaplandırmam için bunları anlatmam gerekiyor
T: Devam et öyleyse
E: Nerde kalmıştım Evet, o kızı sevdiğimi hissetmiştim Evime gittiğimde düşünüyordum “Onu neden seviyorum” diye düşünüyordum Cevap bulamıyordum Neden sevdiğimi bilmeden seviyordum onu Günler geçtikçe onu neden sevdiğimi daha çok düşünür olmuştum Aklım bu soruya gerçek bir yanıt bulamıyordu Sadece “onu sevdiğim” gerçeği konusunda fikirler üretiyor, tahminlerde bulunuyordu İçimden diyordum ki “belki de sıcak gülüşüdür onu sevmemin nedeni veya o eşsiz güzelliğidir İnsanlara güvenmesidir, onlara yardım etmesidir, belki de ismimi tonlama şeklidir, gözlerindeki parıltıdır belki de” Böyle milyonlarca düşünce geçiyordu aklımdan Aklım durmadan düşünceler üretiyor, nedenler oluşturuyor, tahminlerde bulunuyordu Hepsi de toplanıp “onu sevdiğim” gerçeğinde son buluyordu
T: Umarım konuyu bağlayabilirsin, çünkü senin aşk hayatınla o kadar da ilgilenmiyorum şu an Beni, varlığımdan neden şüphe duyduğun ilgilendiriyor
E: Emin olun bağlayacağım, biraz daha müsaade edin lütfen
T: Devam et bakalım
E: Bu düşüncelerle o kadar yoğundum ki artık her an bu konuyu düşünüyordum Bir gün karşıdan karşıya geçerken sırf bu yüzden ezilme tehlikesi geçirdimTam karşıdan karşıya geçiyordum ki üzerime doğru bir kamyonun geldiğini farkettim, son anda kendimi kenara attım Çok korkmuştum, hem de çok Hızlı adımlarla eve yürüdüm, kapıyı açtım, doğruca yatağa gittim, yorganı kafama kadar çekip yattım Üzerimdeki korkunun geçmesini bekledim Sonra o anı düşündüm, neden korktuğumu düşündüm Ama gene cevap bulamıyordum Ölmekten korktum belki de ya da yaralanıp çok acı çekmekten Belki de ailemi, dostlarımı yalnız bırakıcam diye korkmuşumdur Bilmiyordum Yine bir sürü neden, bir sürü düşünce tek bir noktada toplanmaya başladı Neden korktuğumla ilgili bütün düşüncelerim “sadece korkmuş olduğum” gerçeğinde son buluyordu Bu olaydan birkaç gün sonra da en yakın arkadaşımın öldüğü haberiyle sarsıldım Çok üzüldüğümü hatırlıyorum Cenazesinden dönünce onu düşündüm, anılarımızı, beraber geçirdiğimiz zamanları, paylaştıklarımızı Sonra neden üzüldüğümü düşündüm Onu kaybettiğim için üzülmüştüm belki de, belki de planladığımız şeyleri birlikte yapamayacağız diye üzülmüştüm, belki de bir daha hiç birbirimizi kızdıramayacağız diye üzülmüştüm, belki de Neden, bilmiyordumİşte yine “üzülmüş olduğum” gerçeği üzerinden fikirler üretiyordum Sonu gelmeyen tahminler, düşünceler, varsayımlar Ve sonra
T: Ve sonra Ne?
E: Sonra birdenbire her şey aydınlandı, her şeyin farkına vardım
T: Neyin farkına vardın?
E: Neden üzüldüğümüzü, neden sevindiğimizi, neden korktuğumuzu ve duygularımızın neden kaynaklandığını bilemeyeceğimizin farkına vardım Karşılaştığımız bir kişiyi “sevsem mi sevmesem mi” diye, bir olay karşısında “korksam mı korkmasam mı” ya da “üzülsem mi üzülmesem mi” diye düşünmediğimizin farkına vardım Sadece seviyorduk ya da sevmiyorduk, sadece korkuyorduk ya da korkmuyorduk, sadece üzülüyorduk ya da üzülmüyorduk Bu noktadan sonra yaptığımız şey ise bir kişiyi neden sevip sevmediğimiz, bir olay karşısında neden korkup korkmadığımız ya da neden üzülüp üzülmediğimiz konusunda fikirler üretmek, varsayımlarda bulunmak ya da tahminler yapmak oluyorduAma bu fikirlerin, varsayımların, tahminlerin, düşüncelerin hiçbiri “içsel bir şeyler yaşadığımız gerçeği”ni değiştirmiyordu
T: Yani?
E: Yani içsel olayları, korkuları, üzüntüleri, inançları, sevinçleri, korkuları, mutlulukları, sevgiyi, nefreti, tüm duyguları aklımızla değil, kalbimizle yaşıyorduk Daha sonra yaşadığımız bu içsel süreçler üzerinde kafa yoruyor; fikirler, düşünceler, tahminler üretiyorduk İçsel olarak yaşadığımız bu duygular ve inançlar; aklın ve bilincin etkisinden çok uzakta bir yerlerde yer alıyordu Bütün her şeyi aklımızla algıladığımız gerçeği bir yana; önemli olan nokta, aklın, algıladıklarını bilinçli mi yoksa bilinçdışı bir şekilde mi algıladığıydı
T: Düşüncelerini gayet iyi anlatıyorsun; ama hala cevap vermiş değilsin Varlığıma inanıp inanmama konusunda nasıl emin olamazsın?
E: Düşündüm ki eğer içsel olaylarımızı aklımızdan bağımsız, bilinçdışı olarak yaşıyorsak, kalbimizle yaşıyorsak, inancımızı da bu şekilde yaşıyor olmalıydık Yani aklımız neye inandığımızı, nasıl inandığımızı, neden inandığımızı bize söyleyemezdi Sadece inanır veya inanmazdık Ama düşünerek de inanamazdık Sadece inandığımız şey hakkında düşünebilirdik Onun için ben hayattayken, inandığım şeyi ya da inanacağım şeyi keşfetmeye çalıştım, onu hissetmeye çalıştım Düşünerek bir inanca sahip olamayacağımı, düşünerek inanılacak bir şeye ulaşılamayacağımı bildiğim için sadece bekledim İnandığım şeyi keşfetmeyi bekledim Aslında daha doğrusu onun beni keşfetmesini, onun beni bulmasını bekledim Biliyordum ki kalbimin inanması gereken bir şey varsa, inanmaya ihtiyaç duyduğum bir şey varsa, eninde sonunda beni bulacaktı ve bulduğunda da ona nasıl ulaştığımı, onu nasıl bulduğumu ya da onun beni nasıl bulduğunu bilmeyecektim Sadece onu “hissedecektim” İşte ben bunu zaman zaman hissettim Belki de hissettiğim Sizdiniz Ama, dediğim gibi asla emin olamadım, hep şüphe duydum Bazılarına mucizeler gösterdiniz Size inansınlar diye, ölüleri dirilttiniz, Kızıldeniz`i ikiye ayırdınız Ben Size inanmak için Sizden asla bir mucize istemedim Sadece bu dünyada varlığınızı bana kanıtlayacak adaleti hissetmek istedim Birazcık olsa hissedebilseydim,en ufak şüphe duymadan Size inanırdım, bundan eminim Bazıları “hayatın kendisi mucizedir” dedi bana Ben de dedim ki onlara “Adaletsiz bir mucize, nasıl mucize olabilir ki?” Bazılarının “burası bir sınav yeri, burada adalet bulamazsın, adalet diğer tarafta” deyişlerine bir an olsun kulak asmadım Her an adaletinizi hissetmek için hazır oldum, adaletinizi birazcık hissedebilseydim, eminim kalbim Sizinle dolup taşardıVarlığınızdan şüphe duyduğum için suçluyum; ama varlığınızı bana bu kadar geç hissettirdiğiniz için, kalbimin Sizi bu kadar geç keşfetmesine neden olduğunuz için Siz de suçlusunuz
T: Beni zaman zaman hissettiğini söylüyorsun Söyle bakalım, varlığımı ne zamanlar hissettin?
E: “”Bir elmayı dünyadaki aciz mahluklar için nimet olarak yarattığınızda bunu gökten düşürmeyip, bir ağacın dallarında toprak, su ve güneşle her anı bir mucize olacak şekilde yarattığınızda””; ““bu dünyaya gelmiş tamamen aciz bir bebeğin rızkını ona yoktan değil de, belki onun kadar muhteşem bir şekilde annesinin vücudundan kan ve et arasından tam ihtiyacına uygun mükemmel bir gıda, tam da onun anne karnında çalıştığı şekilde emmesiyle en kolay şekilde ona verdiğinizde””; küçücük bir çocuğun annesinin kucağında ağlayışında; küçücük bir çocuğun annesine gülümseyişinde; insanların birbirlerine “seni seviyorum” deyişinde; doğan güneşte; bir ağacın dalında açan çiçekte; sağlıkla aldığım her nefeste; susadığımda içtiğim suda; acıktığımda yediğim ekmekte; ağaçlardan dökülen sonbahar yapraklarıyla kaplanmış bir patika yolu seyrettiğimde, karla kaplı bir doğa manzarası izlediğimde hep Sizi hissettim; ama
T: Ama ne?
E: Ama çöplükten ekmek toplayan çocukların yüzünde; kan kanseri olan küçücük çocuğunun, gözlerinin önünde eriyip gitmesini seyreden annenin gözyaşlarında; annesine “n`olur anne ölmeme izin verme” diye yalvaran gözlerle bakan çocuğun çaresizliğinde; Afrika çöllerinde 1 km` lik uzaklıktaki kampa su bulma ümidiyle ulaşmak için çırpınan ama sıcaktan, açlıktan, susuzluktan bitkin düşen çocuğun ölmesini yanı başında bekleyen akbabanın iştahında, Nazi toplama kaplarında gaz odalarından sağ kurtulduktan sonra, öldü sanılıp diğer cesetlerle birlikte krematoryumlarda canlı canlı yakılan Yahudilerin acı dolu çığlıklarında; masum insanların boğazını din adına kasaturalarla kesip başını gövdesinden ayıran “insan”ların soğukkanlılığında; Endonezya`da sahil kıyısında dinsel ayinlerini yapmakta olan insanları tsunaminin yutuşunda; aynı dinden insanların birbirini acımasızca katledişinde; farklı dinden insanların birbirini katledişinde; acılarda; çaresizliklerde, işkencelerde Sizi hiçbir zaman hissedemedim Ama şimdi bu konuda hata yaptığımı anlıyorum Bütün o güzelliklerin yanında böylesine acımasızlıkları ancak Sizin gibi mükemmel bir varlığın yaratabileceğini ve bunlara ancak Sizin gibi mükemmel bir varlığın göz yumabileceğini hissetmiş olmalıydım Ve böyle bir şeyi hissettiğimde de varsın insanlar bana “”Sen Allah`ın sana binbir güzellikle verdiği kafayı gidip milletin suratına çarparsan, milletin gözünü çıkartıp köpeklere yedirirsen burada zalim olan Allah değil sensin”” desinlerdi, hiç üzülmez, hiç pişman olmazdım Eğer beni cezalandıracaksanız, böyle bir şeyi hissedemediğim için cezalandırın beni
T: Bütün bunları söylüyorsun; ama varlığıma inanman için bütün bunları hissetmeyi beklemen gerekli miydi? Ben sana; bana inanman için kutsal bir kitap ve peygamber gönderdim Bunlar bana inanman için yeterli değil miydi?
E: Siz kutsal bir kitap gönderdiniz; ama ben bunu okumadım, kapağını bile açmadım Kutsal kitabınızı okuyarak, düşünerek, aklımı kullanarak Sizin varlığınıza ulaşabileceğim, varlığınızı anlayabileceğim fikrine bir an olsun bile inanmadım Duygularımızı aklımızın esaretinden kurtaramadığımızda bu duygularımız doğallığını kaybedip yapmacıklaşıyor ve işin kötü tarafı insan aklının esaretinde yaşadığı bu yapmacık duyguları hala doğalmış gibi yaşamaya devam ederken, kendini kandırdığının farkına varamıyor İşte bu nedenle ben duygularımı ve inançlarımı aklımla yaşamayı her zaman reddettim İnancımı yapmacıklaştıracak her şeyden uzak durdum Ben hiçbir zaman kestirme yolu seçmedim Zor olanı seçme cesaretini gösterdim Varlığınıza inanmak için, adınızı anmak için önce Sizi tüm benliğimle keşfetmiş olmayı bekledim yani Sizin gelip beni bulacağınız zamanı bekledim Ve bu keşif sürecinde hiçbir zaman aklıma yenik düşmedim Çünkü insanoğlunun aklının kandırılmaya, dayatmalarla şekillendirilmeye ve tahrip edilmeye çok müsait bir olgu olduğunu algılayabilmiştim Sizi keşfetme sürecinde tek yol göstericimin kendi içsel benliğim olduğunu kavrayabiliyordum Biliyorum ki Size ihtiyacım varsa, inanmaya ihtiyacım varsa Sizi keşfetmeme yardım edecektiniz, gelip beni bulacaktınız İnancımı aklımın değil, kalbimin yönetmesine izin verdiğim sürece Size daha yakın olabileceğimi biliyordum Ve ancak Sizi keşfettiğimde Sizi düşünebileceğimin, Sizin hakkınızda fikirler üretebileceğimin farkındaydım Ama Sizi keşfetmeden bunu nasıl yapabilirdim? Keşfedilmemiş, varlığı kalbin derinliklerinde hissedilmemiş bir kavram hakkında, temelinde akıl ve düşünce yatan eylemlerde nasıl bulunulabilirdi ki? İnancımı hiçbir şeyle sınırlamadım, bunu asla yapmadım Bir ciltlik kitaplar öyle diyor diye değil; annem, babam, akrabalarım, yakınlarım öyle yapıyor diye değil; toplum bunu öyle dayatıyor diye değil; kalbim istediği, kalbim arzuladığı için inanmayı tercih etmek istedim “Toplumsal alışkanlıklar”ın benim inancım olmasına izin vermedim Yaşanılacaksa, bu inancın toplumdan bağımsız, herkesten bağımsız, sadece Sizin ve benim aramda yaşanacak “ruhsal bir arınma”, “ruhsal bir huzura kavuşma” süreci olsun istedim Sadece ben ve Siz olun istedim Toplumsal alışkanlıklara “işte bu benim inancım” demek o kadar kolay bir yol olurdu ki Ama ben bu yolu seçmedim Ve şu anda da bunun için en küçük bir pişmanlık duymuyorum Eğer bu yolu seçmiş olsaydım, ulaşmak istediğim o tek mutlak güce, Size, ulaşamayacağımı çok iyi biliyordum Başkalarına, başka şeylere endekslenen; kendi içsel benliğinizin dışında, kendi varlığınızın dışında herhangi bir şeye endekslenen bir inanç, nasıl bir “inanç” olabilirdi ki? Olsa olsa bir dayatma olurdu Mükemmelliğinizi hissetmenin, sonsuzluğunuzu hissetmenin tek yolu, inancımı dayatmalardan, sınırlardan, dört duvar arasından kurtarmaktı Sizi ve inancımı tek ciltlik kitaplara hapsedemezdim Sizi ve inancımı sınırlar arasında yaşayamazdım, sonsuz olanı sınırlayamazdım Kimsenin, hiçbir şeyin bana nasıl inanmam gerektiğini öğretmesine izin veremezdim Zaten ”inanmak” öğretilebilir miydi ki? “İnanç” öğretilebilir miydi ki? Nasıl anneye duyulan sevgi; bir kız arkadaşa , bir erkek arkadaşa duyulan sevgi öğretilemiyorsa, hüzün, mutluluk, öfke, nefret, sevinç, coşku, aşk, intikam öğretilemiyorsa, sadece yaşanıyorsa, inancı da kimse öğretemezdi İnanç sadece yaşanırdı Ama öyle çok insan bu aldatmaya, bu cahilliğe kurban gidiyor ki Nasıl inanmaları gerektiğinin öğretilmesini o kadar doğal karşılıyorlar ki Ve öğretilen şeylere “işte bu benim inancım” diyerek öyle sıkı sıkıya sarılıyorlar ki başka hiç bir şeyi gözleri görmüyor Başkalarından “öğrenilen” şey nasıl “inanç” olabilir ki? Doğal olarak yaşayamadığın, başkaları öyle öğrettiği için yaptığın şey nasıl inanç olabilir ki? Bu şey olsa olsa “din” olur Keşke insanlara nasıl inanmaları gerektiği değil de sadece din”ler” öğretilebilse Keşke bu dinlerin temel felsefelerini öğretmekle yetinilebilse, keşke insanlara bunların içinden sadece birini seçip ona göre inanmaları gerektiği konusunda zorlamalarda, baskılarda, dayatmalarda bulunulmasa Keşke insanlara diğer insanların nasıl inandıklarına dair bilgiler verilip, insanların kendi inançlarını kendilerinin, sadece kendilerinin yaşamasına izin verilse ve doğal olanın bu olduğu söylenebilse Belki de böylece kimse kimseyi etkilemeye çalışmaz; inançları daha samimi olarak yaşayabilirlerdi Belki de Siz din kurumunu yaratmamış olsaydınız her şey çok daha güzel olabilirdi dünyada İnsanlık tarihindeki bütün savaşların kökeninde “din” olgusunun yattığı düşünülürse, belki de din olgusu yaratılmamış olsaydı, milyarlarca insan acı çekmek, birbirlerine acı çektirmek zorunda kalmazlardı Ama tabi ki de Sizin insanları sınamanız gerekiyordu Ama insanların doğru yolu bulması için, güzel olanı, iyi olanı keşfetmesi için yarattığınız bu din kurumu bütün savaşların, acıların, işkencelerin, kötülüklerin, zulümlerin temelini oluşturdu, ne kadar da ironik Keşke insanoğlu inancını bir din çatısı altında, bir din sınırlaması altında yaşamak zorunda kalmasaydı, keşke insanoğlu inançlarını bir din çatısı altında yaşamayı seçtiğinde de bu dini başkalarına da dayatmaya kalkmasaydı, keşke insanoğlu Allah`ına, Tanrı`sına, Yehova`sına, Nirvana`sına, Doğa` sına, Evren`ine artık o mutlak güce ne ad veriyorsa ona toplum olarak değil de bireysel olarak ulaşmaya çalışsaydı Keşke insanoğlu, inancın “Tanrı`yla Birey arasında” özel olarak yaşandığını kavrayabilse ve inancına kimseyi karıştırmamayı becerebilseydi Ne annesini, ne babasını, ne kardeşini, ne çocuğunu, ne akrabasını, ne yakınını, ne arkadaşını, ne de toplumu Keşke insanoğlu “İnsanlık” dininde buluşup inançlarını özgür olarak yaşayabilseydi Kendi dinlerini; başkalarına dayatılacak, başkalarına empoze edilecek bir kavram olarak değil de, sadece Tanrı ve içsel dünyaları arasında gerçekleşen bir arınma, bir ruhsal huzura kavuşma sürecinin yaşandığı bir kavram olarak algılayabilselerdi Kendilerine “sen nesin?” diye sorulduğunda; “ben Müslüman`ım, ben Yahudi`yim, ben Hristiyan`ım, ben Budist`im, ben Ateist`im” yerine “ben İnsan`ım” diyebilselerdi
T: Ben bütün kullarıma bana ibadet etmeleri gerektiğini bildirdim Onlardan benim için namaz kılmalarını, oruç tutmalarını, hacca gitmelerini, zekat vermelerini, varlığıma, birliğime, mükemmelliğime inanmalarını, dua etmelerini, kurban kesmelerini, adımı anmalarını, beni selamlamalarını istedim Ama sen bunların hiç birini yapmadın Bu konuda kendini nasıl savunacaksın?
E: Evet hiç birini yapmadım Kulunuz olmayı yeterince beceremedim Çünkü insan “kul” olmadan önce “insan” olmayı becerebilmelidirİnsanlara bağışladınız insani özelliklerin farkında olması; bu özellikleri hiçbir dayatma, zorlama, emrivaki olmadan kendi doğallığı içinde yaşamayı becerebilmelidir İnsan olmanın gereklerini yerine getirebilmelidir Size, en mükemmel olana, yaradanına inanmadan önce kendi insani kimliğine inanmayı becerebilmelidir Kendilerine inanmayı beceremeyen; insan denen sıradan, aciz bir varlığa inanmayı beceremeyen insanoğlu nasıl olur da Sizin gibi mükemmel bir varlığa inanma cesaretini gösterebilir ki? Nice insanlar tanıdım, kendine inanmadan Size inanmaya yeltenen Kim bilir bunun hesabını Size nasıl verecek onlar? Ben “İnsan” olmayı becerebilmek için çaba harcamadan, kendimi “Kul Olma” gibi kutsal bir mertebeye çıkaracak kadar yüzsüz değildim, hiçbir zaman da olmadım Onun için, eğer beni cezalandıracaksanız, kulunuz olmayı beceremediğim için değil, insan olmak için yeterince çaba sarf edemediğim için cezalandırın Daha kendi “tür”ünü selamlamaktan aciz bir insan, nasıl olur da Sizi selamlamaya cesaret edebilir Bunun hesabını Size verebilir mi ki? Ne adınızı anmak ne de başkalarına yardım etmeniz için Size dua ettim Evet belki varlığınıza inandım, ama insanlara müdahale ettiğinizi düşünmüyordum Çünkü insanlara veya doğaya bir şekilde müdahale ediyor olsaydınız, iyi insanlar mutlu ve kötü insanlar mutsuz olurdu Ama hayattayken gördüm ki hep bunun tersi oluyordu Eğer yardım ediyor olsaydınız, çöplerde yiyecek arayan çocuklara yardım ederdiniz ya da çocukları o duruma getirenleri engellerdiniz ya da o çocuklar için ve acı çeken daha birçok insan için dua edenlerin, iyi insanların dualarını kabul ederdiniz Ama emindim ki Siz hiç birini yapmıyordunuz Çünkü böyle şeyler yapmayarak Tanrı olmanın birinci şartını yerine getiriyordunuz Yani adaletli oluyordunuz Bazılarına yardım edip bazılarına yardım etmemiş olsaydınız, bu, adaletli olduğunuz gerçeğiyle zıt düşerdi Onun için hiç kimseye yardım etmeyerek herkese eşit davranıyor, böylece de herkese eşit adalet sağlamış oluyordunuz En azından böyle olabileceğini düşünüyordum Belki de böyle düşünmeyip kestirme yolu seçmeliydim “Bu dünya bir sınav yeri, acı çekenler ve çektirenler olacak, ama herkes hakkettiğini diğer tarafta alacak, onun için bizim yapacağımız tek şey elimizden geleni yapıp, dua edip herşeyin sonucunu O`nun takdirine bırakmaktır, O`nun neyi neden yaptığını sorgulamak haddimiz değildir; “”benim yapabileceğim tek şey sebeplere başvurup gayret gostermektir, Allah`ın Hakiim isminin tecellisi için gayret etmektir ama her zaman sonucu Allah`tan beklemek kulluğun gereği olduğuna göre, sonuçları yaratmak Allah`ın takdiridir, orası bizim görevimiz değildir””
diye düşünmeliydim Ama benim, kestirme yolu seçmemi gerektirecek bir acelem yoktu Uzun yoldan da ulaşabileceğim yere ulaşabileceğimi biliyordum Bir şeyi başaramadığımda, elimden gelen her şeyi yaptığım halde başarısız olduğumda “demek bunun böyle olması gerekiyormuş, Tanrı böyle olmasını istiyormuş” deyip kestirip atmadım hiçbir zaman Hiçbir zaman bir kabullenilmişlik içerisine girmedim Elimden gelen her şeyi yaptığım halde başarısız olduğum bir konuda düşünürken daima “başarısız olduğuma göre elimden geleni yeterince yapamamış” demeyi tercih ettim ve tekrar denedim, daha büyük çabalar harcayarak yine denedim Yine başarısız olduğumda “anlaşılan yine yeterince çaba gösterememişim” diyip tekrar denemeye giriştim Her başarısız olduğumda, kollarımı tekrar sıvayıp işe tekrar daha büyük bir çabayla girişiyordum Ama asla ve asla “Ben elimden geleni yaptım, ama Tanrı bu işin de böyle olmasını istiyormuş demek ki” deyip, “herşeyde bir hayır vardır” deyip, kabullenilmişlik zırhının içine kendimi sokmuyordum Çünkü kolay olandı bu zırha sığınmak, zor olansa bu zırhı kullanmadan mücadele etmek, en azından zırhsız mücadele etme cesaretini gösterebilmekti Sorumluluğun yükünü sırtımdan atıp Size yüklemek benim için de o kadar kolay olurdu ki; ama ben hiçbir zaman bu kadar alçalmadım Onun için beni cezalandıracaksanız, çaba harcadıktan sonra tevekkül etmediğim için değil, başaramadığım konularda gereksiz yere daha fazla çaba harcadığım için cezalandırın beni Evet Sizin için hiç ibadet etmemiş, gönderdiğiniz kitapların hiçbirini okumamış olabilirim; ama o kitapların hiçbirinde bencilliği destekleyen ifadeler kullandığınızı zannetmiyorum İnsan, sadece kendini düşünerek, sadece kendi çıkarlarına yararlı olacak şekilde davranışlarda bulunduğunda buna Dünya üzerinde “Bencillik” adını veriyorlardı Ama aynı amaçla yapılan davranışlar Sizin uğrunuzda yapıldığında insanlar bunu “İbadet” olarak adlandırıyordu Ne kadar da ironik Düşündüm ki oruç tutmanın, namaz kılmanın, hacca gitmenin, dua etmenin insanın kendisinden başka kime ne yararı vardı? Bütün bunlar kimin çıkarına hizmet etmekteydi? İnsan, kendinden başkasına yararı olmayan bir etkinlikte bulunmayı nasıl olur da “İbadet” denen kutsal kavramla örtüştürme çabası içine girebilirdi, buna nasıl cesaret edebilirdi? Bunların hepsi cennete giden bileti kapabilmek için, cehennemin direğinden dönebilmek için gerçekleştirilen yapmacık tavırlardı Ayağa kalkıp yere kapanmanın, insanın kendisinden başka kime ne yararı vardı? İnsanların Sizin ne kadar yüce, ne kadar mükemmel bir varlık olduğunuzu Size hatırlatmasının ne gibi bir mantığı olabilirdi, Siz zaten biliyorsunuz herşeyi yaratanın, en yüce olanın Siz olduğunuzu ve biz nasıl unutabiliriz ki Sizin en yüce olduğunuzu, yaradan olduğunuzu? Niye oruç tutayım ki? Kendimden başka kime yararı var oruç tutmanın? Nefsime hakim olmak için mi, açların halinden anlamak için mi oruç tutmalıyım? Sahurda kuş sütü eksik olmayan sofralarda yemek yiyip, akşam ezanı okunduğunda yine kuş sütü eksik olmayan sofralarda oruç açıp karnımı doyuracağımdan emin olarak mı, bu güvenceyi hissederek mi açların halini anlayacağım? İnsanlar iftarda “pastırma mı yesem, salam mı yesem; yemekten sonra kaymaklı ekmek kadayıfımı yoksa kazandibimi yesem; normal ekmek mi kepekli ekmek mi yesem” sorularına cevap ararken, çöpleri karıştıran çocuklar “acaba bu akşam ekmek bulabilecek miyim” sorusuna cevap arıyor maalesef Ve emin olun ki onlar “normal ekmek mi bulsam, kepekli ekmek mi bulsam” diye düşünmüyorlar Köpeklerin koklayıp bir kenara ittiklerini bulduklarında sevinç çığlıkları atıp mutlu oluyorlar “Belki bunların birazını aileme de götürebilirim” diye düşünüyorlar Sen iftardaki yemeklerin garantisini bilerek aç kalmışsın kalmamışsın neye yarar Bu şekilde mi açların halinden anlarız Çöpte ekmek arayan çocuklar, “bulduğum ekmeğin hepsini mi yesem yoksa birazını da yarına mı saklasam” hesapları yaparken, sen “niyet ettim Allah rızasıyla oruç açmaya” diyerek yemeklere gömüldükten sonra üzerine bir de Allah`ına şükürler sunarsan, “Allah`ım olmayanlara da ver” deyip sevap haneni kabarttığını düşünürsen, yarın Allah`ın sana bunun hesabını sormaz mı? Allah sana “O zengin sahur, iftar sofralarından yiyeceğin kadar yemeği tabağına doldurduktan sonra, o yiyeceklerin zerresine dokunmadan o çocukların çöplüğüne gidip o yiyecekleri onların önüne koydun mu, onların bu yemekleri yerken yüzlerindeki mutluluğu seyrettin mi, sana başkalarını doyurma fırsatı verdiğim için hiç aç karnına bana şükrettin mi?” diye sormaz mı? “Bunları yapabilseydin sevap hanen kabaracaktı” diyecektiniz belki de onlara Tanrım “İşte ibadet budur” diyecektiniz o zaman kullarınıza Yanlış mı düşünüyorum? İbadet, öyle yalandan açlık yaşayıp, bir oyun misali cennet piyangosunda ön saflarda yer almak için çırpınarak yapılmaz Ne anlamı var dört duvar etrafında dönüp durmanın, kendinden başka kime ne yararı var bunun? Ne anlamı var kurban kesmenin? Sadece “kan akıtmış olmak” için Tanrı`nın binbir mükemmellikle yarattığı canlıları katletmenin? Daha sonra etlerin en güzel parçalarını kendine ayırıp, geri kalanını sevap haneni kabartsın diye sağa sola dağıtmanın? Sevap kazanmak için zekat vermenin ne anlamı var? Bu yardım mıdır, yoksa sevap satın almak mıdır? Cennete gitmenin bir şartı olarak yapılıyorsa bu yardım, yapmayın o zaman yardım, eminim daha çok sevap kazanırsınız kendinizi bencillikten kurtarabildiğiniz için Özür dilerim Tanrım, bazen üçüncü şahıslara vaaz veriyormuşum gibi oluyor konuşmalarım, inanın bana isteyerek değil, bilinç dışı oluyor, beni affedin bunun için, biliyorum haddim değil, amaTelevizyonda görmüştüm onları Amazon Ormanları`nın derinliklerinde, Afrika`nın ıssız çöllerinde, Avustralya`nın engin düzlüklerinde yaşayan yerliler, kabilelerdi onlar Sorsanız, ne kutsal kitapları var ne de peygamberleri Tek yol göstericileri kalpleri Hepsi de yüce olana, mutlak olana, yani Size tapıyor, törenler yapıyor, ayinler düzenliyorlardı Demek insan isteyince, ihtiyaç duyunca kutsal bir kitap olmadan da, peygamber olmadan da bulabiliyordu Tanrı`sını Neden o zaman bu sınırlamalar, bu özgürsüzlükler Cezalandıracaksanız beni ibadet etmediğim için değil, özgür olmanın peşinden sürüklenmeme engel olamadığım için cezalandırın
T: Beni kullara şikayet etmen, bana kızman, bana öfkelenmen, bana isyan etmen Bunları nasıl savunacaksın?
E: Siz değil misiniz insanı yaratan? İnsan sahip olduklarını Sizden ödünç almadı mı tekrar Size vermek için? Sahip olduklarının asıl sahibi Siz değil misiniz? İnsanı “insan” yapan Siz değil misiniz? Sizi bütün benliğimle yaşadığım için şimdi beni mi suçluyorsunuz? Belki de “ne cüretle bana soru soruyorsunuz” diyorsunuzdur içinizden; ama unuttunuz mu Tanrım şu anda K` nın rüyasını yaşıyoruz, fantezi bir hikayenin parçalarıyız şu an Ama Siz değil misiniz bana özgür irade veren, düşünmem için akıl veren Bu irademi, düşünme yeteneğimi kullanmam için şu an en iyi yer ve zaman değil mi ki? Sonuçlarına katlanacak olan benim ne de olsa öyle değil mi? Ne annem, ne babam, ne kardeşim, ne çocuğum, ne akrabam, ne yakınım, ne de beni hiç tanımayan insanlar Sadece benim, sonuçlara katlanacak olan Sizi öz benliğimle, tüm varlığımla yaşadığım için beni suçluyorsunuz Sevgimle, korkumla, hayranlığımla, saygımla, mutluluğumla, kızgınlığımla, öfkemle, küfürlerimle, isyanlarımla İnsan olmak ne demekse o şekilde yaşadım Sizi Ne anlamı var bana verdiklerinizi Size öldükten sonra iade etmemin, ben hayattayken paylaştım Sizinle bana verdiklerinizi Bana verdiklerinizi Sizinle paylaşma mutluluğunu yaşadım Bunun için mi suçluyorsunuz beni? Cennete gitmek uğruna, cehennemden uzak durmak uğruna “Sizi yaşamayı” sınırlara koyamaz, kalıplara sokamazdım Cennete gidicem diye kukla olamazdım İnsan olmayı tercih ettim ve bunun için kalbimde en küçük bir pişmanlık duymuyorum Ve hala da inanıyorum ki en güzel ben yaşadım Sizi Tüm varlığımla, tüm ruhumla, tüm insanlığımla yaşadım Sizi Yine şansım olsa, yine öyle yaşardım Sizi Bütün duygularımı yansıttım Size Sadece sevgimi, saygımı, hayranlığımı, korkumu değil Ne varsa içimde onu yansıttım Size, bana ne verdiyseniz onu yansıttım Size Ne eksik ne fazla Dürüstçe Dürüst olmaktan başka çıkar yol var mı ki? Siz zaten bilmiyor muydunuz her şeyimi, içimdekini, dışımdakini, aklımdakini, yüreğimdekini? O zaman ne anlamı olurdu öfkemi, kızgınlığımı, küfürlerimi, isyanlarımı saklamanın Açığım ben her şeye Özgürüm ben, Sizi özgürce yaşayabildiğim sürece Ne isem oyum ben “Ya göründüğün gibi ol ya olduğun gibi görün” Ne güzel bir sözdür bu öyle değil mi? Cennete gidicem diye, cehennemden uzak durucam diye ikiyüzlü, dalkavuk, çıkarcı olamazdım Yeri geldi Size küfürler ettim, yeri geldi Size isyan ettim, yeri geldi Size methiyeler düzdüm Ve arkasındayım hala bu yaptıklarımın Bu yaptıklarım özgürleştirdi beni, bu yaptıklarım insanlaştırdı beni Cenneti bir çıkar olarak göremezdim, cenneti bir amaç olamaz göremezdim Beni bütün bu duygularla yarattınız ve ben de Sizi bütün bu duygularımla yaşadım Bundan doğal ne olabilirdi ki? Ne mutlu bana Sizi doğal olarak yaşadım Bana “”Bize düşen Allah`ın rahmetini itham ve onu kullara şikayet değildir”” dediler Ben yine de özgürce yaşamayı tercih ettim Sizi, benim seçimim değil mi, sorumlusu ben değil miyim? Ayrıca Siz değil misiniz çeşitlilikten hoşlanan? Milyonlarca çeşit hayvan, milyonlarca çeşit bitki, milyonlarca çeşit insan, sayısız kişilik özelliği, sayısız düşünce şekli yaratan Siz değil miydiniz? Bunca çeşitliliği yaratan Size neden tek bir kalıp da ibadet edeyim ki, Sizin hakkınızda neden tek bir kalıp da düşüneyim ki, Sizi neden tek bir kalıp da yaşayayım ki? Ben Sizi Sizin sevdiğiniz şekilde yaşadım Bütün çeşitleriyle yaşadım sizi Belki “Benim neyi sevdiğimi sen nerden biliyor olabilirsin?” diye sorabilirsiniz Böyle hissettim, insan hislerini, duygularını, inançlarını engelleyebilir mi? Böyle hissettim, böyle inandım Evet ben Size hiç ibadet etmedim ve Size ibadet eden o kadar çok insan vardı ki Nice insan tanıdım namaz kılan, oruç tutan, hacca giden, zekat veren, kurban kesen, dua eden Kimileri öyle gerektiği için, cennete gidebilmek için, cehennemden uzak durmak için yapıyordu tüm bunları, ve dayatıyorlardı diğerlerine Ama kimileriyse sadece ruhsal bir arınma yaşamak için, ruhsal bir huzura kavuşmak için yapıyordu aynı ibadetleri, çıkar olarak cenneti düşünmeden yapıyorlardı Kimseye dayatmadan, kimseyi buna zorlamadan Tanrı`yla kendi aralarında yaşıyorlardı her şeyi, kimsecikleri buna karıştırmadan İşte gıpta edilecek, imrenilecek insanlardır bu şekilde Tanrı`sını yaşayabilenler Ne mutluydu onlara, kim leke sürebilirdi ki onların bu inançlarına, saygı duyulur, hayranlık beslenirdi onlara
T: Son olarak ne söylemek istersin bana?
E: Size asla Sizin istediğiniz gibi ibadet etmedim Hiçbir kitabınızı okumadım, namaz kılmadım, oruç tutmadım, hacca gitmedim, zekat vermedim, dua etmedim Kimileri sırf bu ibadetlerden kaçmak için bu şekilde düşündüğümü söyledi, bu düşünceleri bir kılıf olarak, bir zırh olarak kullandığımı söyledi, varsın öyle söylesinler Beni yine dünyaya gönderseniz yine hiç birini yapmam Size ibadet ederek değerli zamanımı harcayamazdım Size harcayacağım vakti, ne yazık ki çalışarak harcadım, yeni şeyler öğrenerek, yeni bilgiler keşfetmeye çalışarak harcadım, bu bilgilerle dünyayı daha iyi bir hale getirmeye çalışarak harcadım Sıradan bir kulunuzun bir ömür boyunca Size ibadet etmek için ayırdığı zamanı ben para kazanmak için harcadım, Size ayıracağım bu zamanda kazandığım paraları dünyayı daha güzel hale getirebilmek için harcadım Bu paraları birkaç çocuğun eğitimine katkı yapmak için harcadım Karnı aç olan bir çocuğu doyurmak için harcadım Özür dilerim Size karşı geldim, o çocuğun rızkını Sizin vermenizi beklemeyerek Size karşı geldim O paraları çocuklar çöplükte buldukları ekmeğin yanında bir yudum süt de içebilsinler diye harcadım Ne de olsa fani dünya Hayat göz açıp kapayıncaya kadar geçiyordu Bu kısacık zamanı Size Sizin istediğiniz gibi ibadet ederek harcayamazdım Şimdi düşünüyorum da insanlık tarihinden bu yana Size Sizin istediğiniz gibi ibadet eden bütün insanlar bu amaç uğruna harcadıkları zamanda para kazanmak için çalışsalardı ve bu parayı bu boktan dünyayı güzelleştirmek için harcasalardı, belki şimdi cennetinize ihtiyaç olmayabilirdi Böylece Siz de zahmete girmemiş olurdunuz Keşke insanlar ”” Mazlumlar için de mutluluk, kudretin hükmedeceği ahirette tam anlamıyla yaşanacaktır”” diye düşünmeyip, mazlumlara mutluluğu tam anlamıyla bu dünyada yaşatmak için çaba sarf etselerdi O zaman ne mazlum kalırdı ne de acılar Tabi o zaman da Size ihtiyaç kalmamış olurdu Ve Siz de sıkılmış olurdunuz Onun için herkes için en iyisi buydu galiba Hakkedenler eninde sonunda mutlu olacaktı, Siz de Tanrı`lığınızı devam ettirmiş olacaktınız Belki de gerçekten de en iyisi buydu Ama ben yine de Size hiç istediğiniz gibi ibadet etmedim Sadece başkalarına yararlı olmaya çalıştım, bu boktan dünyayı insanca yaşanabilecek hale getirmek için küçücük de olsa çaba harcadım Ve işte bu çabalardır benim ibadetim Kusura bakmayın, Size Sizin istediğiniz şekilde ibadet etmek için zamanım yoktu Sizin istediğiniz ibadetleri, beni cennetinize kabul edin diye Size rüşvet olarak sunamazdım Kendimi değişmeyene hapsedip, değişim özgürlüğünden mahrum bırakamazdım kendimi Demir atamazdım hiçbir yereOnun için beni Size ibadet etmediğim için değil, bu dünyada adınızı bir kere bile anmadan kullarınıza kötü örnek olduğum için, zamanımı gereksiz şeylere harcadığım için cezalandırın

Ve K uykusundan uyandı Birazcık düşündü, yatağından kalktı, yüzünü yıkadı Ailesiyle birlikte sahur sofrasına oturdu Yemeğini yedi ve tekrar yatağına gitti Gözleri yavaş yavaş kapandı Bu sefer K rüya görmedi Sabah kalktı Namazını kıldı ve evden çıktı, artık K işe doğru ağır adımlarla yürümekteydi

İşte bu fantezi hikayeyi 3 kişiye gönderirseniz hayatınızda hiçbir şey değişmeyecek 5 kişiye gönderirseniz hayatınızda yine hiçbir şey değişmeyecek 10 kişiye, 50 kişiye , 250 kişiye, 1000 kişiye gönderseniz de hayatınızda hiçbir şey değişmeyecek Ne maaşınız artacak ne terfi alacaksınız ne piyangodan para çıkacak ne bir peri gelip size bir müjde verecek ne de bir melek gelip en çok istediğiniz dileğinizi sizin için gerçekleştirecek Çünkü bu mail`i okumak gibi fuzuli bir iş konusunda bu kadar sabırlı olduğunuza göre; siz zaten istediğiniz dileği gerçekleştirmenin tek yolunun kendi çalışmalarınızdan, kendi emeğinizden ve kendi alın terinizden geçtiğini bilecek kadar mantıklısınızdır da aynı zamanda

Ama eğer bu hikayeyi okumadan silerseniz ya da okuyup da kimseye göndermezseniz hayatınızda yine hiç bir şey değişmeyecek Ne para kaybedeceksiniz ne işten çıkarılacaksınız ne de bir yakınınız kaza geçirecek Eğer bu fantezi hikayeyi okursanız, sadece sıradan bir yazarın sıradan düşüncelerini okumuş olacaksınız Dolayısıyla yeni düşünceler, yeni bir şeyler öğrenmiş olacaksınız Bir insanın bu şekilde de düşünüyor olabileceğini öğrenmiş olacaksınız Veya “bazı konularda yazarla benzer düşünüyoruz” diyerek bu benzerlikten dolayı küçücük de olsa mutluluk yaşayacaksınız; veya “hayır, bu konularda benim düşüncelerim bu yönde değil” diyerek biraz daha derinlemesine düşünmenizin sebebi olabilecek bu hikaye; veya “bunlar benim düşüncelerimle taban tabana zıt, böyle şeyler yazabilen biri ancak cahildir, ahlaksızdır, kafirdir, aptalın tekidir” diyerek yazara küfürler edeceksiniz Olsun, her halükarda yazar yararlı bir şeyler yapmış olacak Kimileri yazarın sayesinde yeni bir şeyler öğrenmiş olacak, kimileri az da olsa mutlu olacak, kimileri düşünme fırsatı bulacak, kimileriyse yazara küfredip üzerlerindeki olumsuz enerjiyi boşaltmış olacak Sonuçta yazar yararlı bir amaca hizmet etmiş olacak ve başkalarına yararlı olduğunu hissettiği için mutlu olacak Her şeyden önemlisi, yazar kendi düşüncelerini farklı düşünen insanlarla medeni bir şekilde paylaşmış olabileceği düşüncesiyle daha da büyük bir mutluluk yaşayacak

SON

ülkenin birinde

ülkenin birinde kral birgün çok güzel bir deniz manzarası çizmesi için ülkenin en iyi iki ressamını çağırır
resimlerden hangisini beğenirse onu alıcak ve ressama yüklü bir meblağ ödeyecektir
ressamlardan biri yaşlı ve tecrübeliyken diğeri çok gençtir
yaşlı ressam tecrübelerinden faydalanarak göz alıcı, cafcaflı bir deniz manzarası çizmeye başlar, genç ressamsa tek tek her damlayı çizmeye çalışmaktadır
bir ay sonra yaşlı ressam resmini bitirmişken genç ressam henüz resmin binde birini bile tamamlayamamıştır
kral resimlere baktıktan sonra yaşlı ressamın yaptığı resmi beğenir, diğeri zaten bitecek gibi gözükmemektedir
kral biten resmi alır ve genç ressama çizmesine gerek kalmadığını, diğer resmi aldığını söyler
fakat genç ressam çizmeye devam eder, balıkların pullarına kadar tek tek uğraşmaktadır
aradan yıllar geçer, genç ressam artık iyice yaşlanmıştır, ölüm fazla uzak değildir ancak hala resmin yarısı bitmemiştir
bir arkadaşı daha fazla dayanamaz ve ressama sorar
- artık iyice yaşlandın, bu resmi bitirmeye ömrün yetmeyecek, neden sen de diğer ressamlar gibi resmini bitirmiyorsun?
ressam şöyle der
- ben; bu resme bakıp deniz zannetsinler diye değil, denize bakıp resim zannetsinler diye çiziyorum

NERGİS İLKESİ
Kızım defalarca telefon edip, "Anne, zamanları geçmeden gelip nergisleri görmelisin" demişti Aslında gitmek istiyordum, ama Laguna'dan Arrowhead Gölü neredeyse iki saatlik araba mesafesindeydi Biraz gönülsüzce, "Haftaya Salı geleceğim" diye söz verdim Çünkü bu üçüncü telefon edişiydi
Ertesi Salı yağmur ve soğukla birlikte geldi Ama ne çare, söz vermiştim bir kere ve bu yüzden arabaya atlayıp gittim Carolyn'in evine girip kızımı kucakladıktan ve torunlarımla hasret giderdikten sonra dedim ki, "Nergisleri boş ver Carolyn! Yol sisten görünmüyor Zaten şu anda seni ve çocukları o kadar çok özlemiş durumdayım ki bir metre daha araba kullanmayı
düşünmüyorum!"
Kızım sakince gülümsedi ve "Biz her zaman böyle havalarda araba kullanıyoruz, anneciğim" dedi Bense, "Hava açılmadan dünyada tekrar yola çıkmam O zaman da doğru evime döneceğim!" diye kararlı bir şekilde konuştum Carolyn, "Arabamı almak için beni garaja kadar götürebileceğini düşünmüştüm" deyince "Ne kadar mesafede?" diye sordum "Sadece birkaç yüz
metre ötede" dedi Carolyn "Tamam o zaman, götürürüm Nasılsa bu kadar yola alışığım" dedim Yola çıktıktan birkaç dakika sonra "Nereye gidiyoruz biz? Bu yol garaj yolu değil!" diye sordum Carolyn gülerek, "Garaja uzun yoldan
gidiyoruz" dedi, "Nergislerin yolundan" "Carolyn!" dedim sert bir sesle, "lütfen geri dön" "Tamam anne", dedi Carolyn, "inan bana; bu fırsatı kaçırırsan kendini asla bağışlamazsın"
Yirmi dakika kadar sonra küçük bir çakıl yola saptık ve ileride bir kilise gördüm Kilisenin diğer ucunda elle yazılmış "Nergis Bahçesi" yazısı vardı Arabadan çıkarak her birimiz bir çocuğun elinden tuttuk ve patikadan aşağı
doğru yürüyen Carolyn'i takip etmeye başladım Patika yolun dönemeç yaptığı yeri döner dönmez gördüklerim karşısında nefesim kesildi Dünyanın en göz alıcı görüntüsü gözlerimin önünde uzanıyordu Sanki birisi koca bir kazan
dolusu altını alıp dağın zirvesinden aşağıya, yamaçlarına doğru boca etmişti Çiçekler görkemli bir şekilde, helezonlar halinde, koyu turuncu, beyaz, limon sarısı, somon pembesi, hardal ve krem, rengarenk, adeta kurdeleler gibi ardarda dizilmişlerdi Aynı renkteki çiçekler bir arada ekilmiş olduğundan, her biri kendi rengindeki bir ırmağı andırırcasına akıp gidiyordu
Beş dönüm çiçek vardı "Fakat, bütün bunları kim yaptı?" diye sordum Carolyn'e "Sadece bir tek kadın" diye cevapladı, "Kendisi de burada yaşıyor; burası onun evi" Tüm o ihtişamın ortasındaki küçük ve mütevazı, iyi bakılmış, A şeklindeki bir evi gösterdi Eve doğru yürüdük Evin girişindeki bahçede bir tabela gördük
"Cevaplayabildiğim Kadarıyla Soracaklarınızın Yanıtları" yazıyordu tabelada İlk yanıt basitti, "50000 çiçek soğanı" diyordu İkinci yanıt, "Hepsi birerbirer, bir kadın tarafından İki el, iki ayak ve birazcık akıl ile" Üçüncüsü, "1958'de başlandı" idi İşte bu, Nergis İlkesi buydu O an benim için hayatımı değiştirecek bir deneyim oldu Hiç görmemiş olduğum bu kadıncağızı düşündüm, aşağı yukarı kırk yıl önce bu işe koyulan, her seferinde bir çiçek soğanı ekerek, görülmesi bile zor bir dağa göz zevkini
ve neşesini getirmiş olan o kadını Ama, her seferinde tek bir çiçek soğanı ekerek, yıllar boyu süren çabası sonucunda dünyayı değiştirebilmişti Bu bilinmeyen kadın, içinde yaşadığı dünyayı ebediyen değiştirmişti Tarifi zor bir büyülü ortam, güzellik ve ilham yaratmıştı
Onun nergis bahçesinin öğrettiği ilke, en çok bilinen prensiplerden biriydi Yani, amaçlarımıza ve arzularımıza doğru her seferinde bir adım atarak -daha çok küçük birer adım atarak- ulaşmayı öğrenmek, bir iş yapmayı sevmesini öğrenmek ve zaman birikiminin nasıl kullanılacağını öğrenmek
Zamanın küçük parçacıklarını ufak günlük çabalarımızla çarptığımız zaman, kendimizin de muhteşem şeyler yapabileceğimizi görürüz Biz de dünyayı değiştirebiliriz "Yine de bu beni biraz üzüyor" dedim Carolyn'e "Düşünüyorum da, otuz beş-kırk yıl önce böyle güzel bir amaçla ben yola çıkmış olsaydım, şu anda ne kadarına ulaşmış olabilirdim acaba?" Kızım, günün anlamını, kendine has tevrıyla kısaca, "Bunu öğrenmeye hemen yarın başla!" diyerek özetledi
Dün kaybettiğimiz saatleri düşünmenin hiçbir yararı yok Pişmanlığımızın nedenlerinden bahsedeceğimize kutlanacak bir ders almak istiyorsak, "Bunu bugün nasıl işe yarar hale getirebilirim?" sorusunu sormamız yeterlidir

Kurabiye hırsızı


Bir kadın havaalanında bekliyordu Uçağının kalkmasına epeyce zaman vardı Havaalanındaki kitapçıdan bir kitap ve bir paket kurabiye alıp, kendisine oturacak bir yer buldu Kendisini kitabına öyle kaptırmıştı ki, bir ara yanında outran adamın oldukça cüretkar şekilde aralarındaki paketten birer birer kurabiye aldığını gördü ama görmezlikten geldi Bir yandan kitabını okurken, bir yandan da saatine bakıyordu “Kurabiye hırsızı” bu arada kurabiyeleri yavaş yavaş tüketiyordu

Kadının kulağı satin tik taklarındaydı ama bunlar sinirlenmesini engelleyemiyordu Kendi kendine düşünüyordu: “Kibar bir inisan olmasam şu adamın gözlerini morartırdım” Ama kurabiyeye her uzandığında adam da elini uzatıyordu

Sonunda pakette tek kurabiye kalınca kendi kendine, “Bakalım şimdi ne yapacak?” dedi Adam yüzünde asabi bir gülümsemeyle son kurabiyeye uzandı, kurabiyeyi ikiye böldü Yarısını ağzına atarken, diğer yarısını kadına Verdi Kadın, kurabiyeyi adamın elinden ‘kapar gibi’ aldı “Aman tanrım,, ne cüretkar ve kaba bir adam Teşekkür bile etmiyor” dedi içinden Hayatında bu kadar sinirlendiğini hatırlamıyordu

Uçağı anons edilince derin bir nefes aldı Eşyalarını topladı ve çıkış kapısına yöneldi “Kurabiye hırsızı”na bakmadı bile Uçağına bindi ve rahat koltuğuna oturdu Sonra bitirmek üzere olduğu kitabını almak üzere elini çantasına uzattı

Gözleri şaşkınlık içinde açıldı Bir paket kurabiye çantasında duruyordu Çaresizlik içinde inledi, “Bunlar benim kurabiyelerimse, ötekiler de onundu ve kurabiyelerini benimle paylaştı”

Özür dilemek için çok geç kaldığını anladı üzüntüyle Kaba ve cüretkar olan “kurabiye hırsızı” kendisiydi (Valerie Cox)

"Hayat, başkalarını suçlamadan önce kendimize dönüp bakmamız gereken yerdir"

RESSAM'IN HATASI
Eski bir Hint masalı şöyle sürer gider
Bir zamanlar çok büyük bir ressam varmışEserleri herkes tarafından beğenilirmişÜlkenin kralı bile onu Onur madalyası ile ödüllendirmişOna Hint'çe de renklerin ustası anlamına gelen "Ranga Charya"adı verilmişAma hayranları ona kısaca "Ranga Guruji"derlermiş
Ranga,yıllar içinde,alanındaki ustalığını kanıtlarcasına kendine özgü bir renk stili geliştirmişÇok çalışması,yorumu ve konuya kendini vermesi,kendinden sonra gelenlerin takip etmesi için örnek olmuş
Bir sanat okulu açmış ve orada müritlerine sanatın inceliklerini öğretmeye başlamışBelli bir müfredatı ve süresi yokmuş okulunÖğrencinin,yeteneğinden ve bilgisinden kendisi tatmin olduktan sonra onu sanat dünyasına takdim etmesi okulun özelliğiydi
Kendince bir "Öğrenci Değerlendirme "yöntemi geliştirmiştiBu,onun çalışma yöntemi gibi,
dünyada eşi olmayan bir yöntemdi
Okulunda bir öğrenci olan Rajeev çok aceleciydiAllah vergisi bir yeteneğe sahipti ve Ranga'nın aradığı özellikler doğrultusunda;diğer öğrencilerden çok daha hızlı bir başarı gösteriyodu
Ranga ondaki bu gelişmeden çok memnunduÇok övgü ve teşvik almaktan dolayı Rajeev merakla Ranja Guruji'nin onu artık bir ressam olarak ilan edeceği ve hayatının bu şekilde devam etmeye başlayacağı günü bekliyordu
Bir g,çok kibar bir şekilde Ranga Guruji'ye final uzmanlık sınavını ne zaman alacağını sorduRanga gülümsedi ve dedi ki: "Rajeev,sen benim gelecek vaad eden öğrencilerimden birisinÇok kısa sürede sanatın inceliklerini öğrendinSanırım şimdi final sınavının zamanı geldi"
"Sınav konumun ne olduğunu söyler misiniz,Guruji?"Rajeev mutluluğunu ve heyecanını saklamakta zorlanıyordu
Ranga "Rajeev,bir resim yapmanı istiyorum,bu senin en iyi resmin olmalı ve herkes hayran kalmalı
Şimdi acele etme ve hayatının şaheserini yap"dedi
Rajeev gece gündüz çalıştı;en güzel resmini yaptı ve Ranga Guruji'ye getirdi
Ranga: "Şimdi bunu şehrin meydanında halkın beğenisine sun"dedi "insanların senin eserini görmelerine izin verResmin altına büyük ve koyu harflerle,bu resmin halkın değerlendirmesi için oraya konulduğunu ve resimdeki hataların izleyenler tarafından resmin üzerine bir X çizerek belirtilmesini yaz"
Rajeev Ranga'nın dediklerini yaptıResmi şehrin en merkezi yerine koyduBirkaç gün sonra Ranga gidip onu getirmesini söyledi
Rajeev meydana giderken çok heyecanlıydıAncak oraya vardığında çok büyük bir hayal kırıklığına uğradıTüm resim baştan aşağı X işaretleriyle doluyduBaşarısızlığı böylece anlaşılmıştıBüyük bir kalp kırıklığıyla
resmi Guru'ya gösterdi
Ranga O'na asla umutsuzluğa kapılmamasını ve yeniden bir resim yapmasını tavsiye etti
Rajeev yeni bir sanat şaheseri daha yaptıRanga daha önce söylediği şeyleri tekrarladıAncak en son satırda değişiklik yaparakBu kez Rajeev'e resmin yanına boya ve fırça da koymasını söyledi Resmin altına yazdığı mesajda izleyicilerin hataları bulması ve resmin yanında bulunan malzemeleri kullanarak düzeltmeleri istenmişti Birkaç gün sonra Rajeev resmi almaya gittiğinde şaşırdıÇünkü resmin üzerinde hiçbir işaret olmadığı gibi aynına konulmuş olan malzemelere de hiç dokunulmamıştı
Rajeev resmi Guru'suna sunarken çok mutlu olmuş ve kendine güven dolmuştu Ranga yine gülümsedi,ve"Rajeev bugün öğrenmiş olduğun bu dersle birlikte artık senin eğitimin tamamlandı"dedi
"Sevgili oğlum,eğer bu dalda mükemmellik ve yücelik istiyorsan sadece sanatta ustalaşmış olman yetmez Ama insanların,eline fırsat verildiğinde hiçbir şey bilmedikleri bir konuda bile eleştirip,değerlendirme eğiliminde olduklarını da öğrenmen gerekir"
"Eğer dünyayı seni yargılayacak kişi olarak kabul edersen hep hayal kırıklığına uğrarsıninsanlar hiçbir bilgisi ve ciddiyeti olamadan yargılamalarda bulunur ve birbirlerine fikirlerini söylerlerSenin ilk resmini X lerle doldurdular,çünkü onları engelleyecek hiçbir risk yoktuVe çogunun bu konuda hiçbir yeteneği ve bilgisi de yoktuAma onlara sunulan bu fırsatı memnuniyetle değerlendirdilerAma aynı insanlar,hataları bulup düzeltmeleri istendiğinde hiç biri bunu yapmadıÇünkü bu kez onların bilgisi ve yeteneği risk altındaydı;bu konudaki eksikliklerini göstermekten çekindilerUzak durmayı tercih ettiler"
Ranga devam etti:"Böylece sevgili oğlum,senin çalışman,senin yeteneklerin,senin bilgin,senin sanat alanındaki çabaların,senin çok çalışmanın ve içten uğraşılarını değerli bir ürünüdürBunu dünyaya bedava sunmaO zaman çalışman ilk resminin uğradığı sonuca uğrar"
"Kendinin yargıcı ol ve değerini kendin belirle ama bunu adalet ve eşitlik ilkeleriyle yapVe böyle davrandığında seni temin ederim ki asla ne kendin ne de eserinle hayal kırıklığına uğrarsın"
"Son olarak bir de bu; başkalarının eserlerini de senin değerlendirme hakkın olmadığı anlamına gelir
"Tanrı seni korusun!Oğlum"
Rajeev'in gözlerinde saygı ve neşe dolu yaşlar vardıKalbinin derinliklerinde;eğer bu son dersi almasaydı eğitiminin eksik olacağını hissediyordu

Nitin KULKARNi

HAYAT
Zamanın birinde, bir adam çalismak amaci ile çok uzaklara gitmis ve yillarca çalismis Sonunda memleketine dönme zamani gelmis Bu çalisma sürecinde toplam 3000 akçe biriktirmis ve evinin yolunu tutmus

Evine dogru giderken yolu büyük bir sehirden geçmis
Yolda yürürken köse basinda birisi "Bir nasihat bin akçe, bir nasihat bin akçe" diye bagiriyormus Adam düsünmüs: 'Nasil olur, bir nasihati bin akçeye satarlar, ben yillarca çalistim ve sadece 3000 akçe biriktirdim'
Bu ise pek akli ermemis ama merak iste Duramamis ve adama bin akçe vererek o nasihati satin almis Nasihat "KADERDE NE VAR ISE O ÇIKAR" ve yoluna devam etmisIlerde yine köse basinda baska bir adam bagiriyormus "bir nasihat bin akçe" diye Adam yine dayanamamis bin akçe de o adama vermis ve ikinci nasihati da satin almis Ikinci nasihat da: GÖNÜL KIMI "SEVERSE GÜZEL ODUR"
Son kalan bin akçesi ile de yoluna devam etmis Tam sehrin çikisinda yine köse basinda bir adam bir nasihati bin akçeye satiyor Adam bir parasina bakmis, bir de nasihati satan sahsa, dayanamamis ve kalan son akçesiyle de o nasihati satin almis Son nasihatte: "HIÇ BIR IS ACELEYE GELMEZ"
Parasiz yoluna devam etmis
Sehrin çikisinda büyük bir topluluk ile karsilasmis Topluluk telas içindeymis Yaklasmis ve radakilerden birine neler oldugunu sormus Oradan birisi açiklamis, demis ki : Burada sehrin tüm su ihtiyacini karsilayan bir kuyu var, ama kuyunun içinde de canavar var Canavar suyu tutmus, göndermiyor Asagiya kim indiyse bir türlü çikamadi Simdi herkes korkuyor asagi inmeye" Adam düsünmüs ve ilk satin aldigi nasihat aklina gelmis "Kaderde ne var ise o çikar" asagi inmeye karar vermis Aslinda bu nasihatleri herkes bilir ama uygulayabilmemiz için belli bir bedel ödememiz gerekiyor
Inince canavar hemen yakalamis ve yerine götürmüs Demis ki: "Buraya gelenlerin hepsine bir soru sordum ve bilemediler Eger sen bilirsen seni serbest birakirim" Bir dizine sarisin ve dünya güzeli bir kadin, diger dizine de kurbaga koymus ve "söyle bakalim hangisi güzel?" demis Adam düsünürken aklina ikinci aldigi nasihat gelmis ve "gönül kimi severse güzel odur" demis Bu cevap canavarin çok hosuna gitmis Zira canavar,kurbaganin gözlerine asikmis Adami salmis ve suyu birakmis Almislar krala götürmüsler ve agirliginca altin vermisler
Adamimiz yoluna devam etmis ve nihayet evine varmis Evinin camindan içeri bakmis Bir de ne görsün; karisi genç biri ile diz dize oturuyor Hemen kilicini çekmis ve tam içeri girerken üçüncü nasihat aklina gelmis "Hiçbir is aceleye gelmez" Kilicini kinina koymus ve içeri girmis Hos besten sonra karisina o genci sormus Kadin da: "bey sen gittiginde ben hamileydim ve bir oglumuz oldu Bu genç senin oglun" demis

MEVLANA

Pers imparatorunun basveziri Büzur Mehir tarafindan

1400 yil önce tasarlanan tavla oyunu; Dünyanin en

popüler oyunlarindan biridir Zaman kavramindan alinan

ilhamla tasarlananan oyunun zamana böylesine direnmesi

son derece etkileyici

Senenin birligi olarak tavla bir tanedir

Tavlanin içindeki karsilikli 6 sar hane

12 ayi temsil eder

15 açik ve 15 koyu renkli pul,

Ayin 15 gece ve 15 gündüzünü simgeler

Karsilikli 12 ser hane günün 24 saatidir

Eski zamanlarda Hint Imparatoru, satranç oyunun Pers

Imparatoruna, yaninda bir mektup ile hediye olarak

göndermistir Mektubunda oyunla ilgili hiç bir

açiklama yapmazken söyle bir mesaj yazmistir

Pers Imparatoruna;

Kim daha çok düsünüyor,

kim daha iyi biliyor,

Kim daha ileriyi görüyorsa

O kazanir

Iste hayat budur



Pers Imparatoru dönemin en alim veziri olan Büzur

Mehir ile bu mesaji paylasarak, ondan oyunu çözmesi ve

kendisinin de karsilik olarak Hint Imparatoruna hediye

edilmek üzere baska bir oyun icat etmesini ister

Vezir haftalarca çalistiktan sonra gönderilen

satrancin her tas hareketini ve oyunu çözer daha sonra

da on günde tavlayi icad eder ve imparatora sunar

Hint Imparatoruna tavla oyunuyla birlikte gönderilmek

üzere söyle bir mesaj hazirlanir

Hint Imparatoruna;

Evet, Kim daha çok düsünüyor,

kim daha iyi biliyor,

Kim daha ileriyi görüyorsa

O kazanir

AMA BIRAZ DA SANSTIR

Iste hayat budur