Kaç Mavi Kıyım Ölüm Daha Gerek Aşkın Şehâdetine?

/Kıyameti koptu bu sevdanın


En koyu vaktine korkak gözlerle dem tutarken?


Susmalar sana artık!/






Kayboldum?


Bu kelebekten örülme düşlerin şuh ışıklarında


Arala gözlerini! Oyun bitti aşk sonsuzluğa saklanınca


Eteklerime yapışan ağırlığımca hüzün


Neresinden tutarsan tut


Sen de yanacaksın yüreğine kadar, sen de!


Kabullenilmiş gidişlerin hamallığında ekşirken yüzün!






Kursağımda acı hıçkırıkların ağrısı


Yüreğimde seninle tamamlanma telâşı


Tercümesi yok, telaffuzuna bile kekemeyim hasretin


Bak yıldızları yırtarak ağlayan keşkeler benim


Şimdi hangi kefen yakıştırır kendini bedenime?


Kendim bile yakışmazken kendime!






Artık hiçbir şeyim?


Gayr-ı meşru iniltilerin kavruk soluklarına düşsün diye gölgen


Bu kıblesiz karanlıklarda boğazımdan asıldım


Sensiz ölüm bile beni paklamazken


Bilmem hangi zamana gecikmişlikti farkım


Her günahın altına yazıldı adım


Sustum!


Kıyameti koptu bu sevdanın!


Kınası sökülürken avuçlarımın?






/Kör bıçaklara yüzükoyun düşmüş karanfillerim


Ölümü aşk biliyor hala?/






Ama yenildim


Paslı bir iklimin tenine değdikçe dudaklarım


Hayra yorulan fallar kadar sahte


Göğsümde titreyen acıya sardıklarım


Biliyorum


İki ucu da bendim ateşten makasın






/Ama istesen yeniden filizlenir(di) kesip attıklarım/






Sen söyle! Binbir âh biçilmiş kaderim,


Tüm gemilerimi gözlerinde batırdığım denizim,


Kalbimde kanaması durmayan ay çiziğim, sen!


Kaç Mavi Kıyım ölüm Daha Gerek Aşkın şehâdetine?