Görebilmek..

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-23-2012

Görebilmek
Soğuk bir Ocak sabahı, bir adam Washington DC'de bir metro
istasyonunda, kemanla 45 dakika boyunca altı Bach eseri çalar

Bu süre
içinde, çoğu işe yetişme telaşındaki yaklaşık bin kişi kemancının
önünden geçip, gider

Kemancı çalmaya başladıktan ancak üç dakika kadar sonra, ilk kez
orta yaşlı bir adam kemancıyı fark edip, yavaşlar ve birkaç saniye sonra
da gitmek zorunda olduğu yere yetişmek üzere yine hızla yoluna devam
eder

Kemancı ilk bir dolar bahşişini bundan bir dakika kadar sonra
alır

Bir kadın yürümesine ara vermeksizin parayı kemancının önüne
koyduğu kaba atarak, hızla geçer, gider

Birkaç dakika sonra, bir başka adam duraklayıp, eğilerek
dinlemeye başlar ancak saatine göz attığında işe geç kalmamak için acele
ettiğini belirten ifadelerle hızla yoluna devam eder

En fazla dikkatle duran ise üç yaşlarında bir oğlan çocuğu olur

Annesinin çekiştirmelerine rağmen, çocuk önünde durur ve dikkatle
kemancıya bakar

En sonunda annesi daha hızlı, çekiştirerek çocuğu
yürümeye zorlar

Oğlan arkasına dönüp dönüp kemancıya bakarak,
çaresizce annesinin peşinden gider

Buna benzer şekilde birkaç çocuk
daha olur ve hepsi de anne, babaları tarafından yürümeye devam için
zorlanarak, uzaklaştırılırlar

Çaldığı 45 dakika boyunca kemancının önünde sadece 6 kişi, çok
kısa bir süre durur

20 kişi duraklamadan, yürümeye devam ederek,
para verir

Kemancı çaldığı süre içinde 32 dolar toplar

Çalmayı
bitirdiğinde ise sessizlik hakim olur ve kimse onun durduğunu fark
etmez, alkışlamaz

Hiç kimse onun dünyanın en iyi kemancısı Joshua Bell olduğunu ve
elindeki 3,5 milyon dolarlık kemanla, yazılmış en karmaşık eserleri
çaldığını anlamaz

Oysa Joshua Bell'in metrodaki bu mini
konserinden iki gün önce Boston'da verdiği konser biletleri ortalama 100
dolara satılmıştı

Bu gerçek bir hikayedir ve Joshua Bell'in öylesine bir kılıkla
metroda keman çalması, Washington Post gazetesi tarafından algılama,
keyif alma ve öncelikler üzerine yapılan bir sosyal deney gereği
kurgulanmıştır

Sorgulanan şeyler; sıradan bir yerde, uygunsuz bir
saatte güzelliği algılayabiliyor muyuz? Durup ondan keyif alıyor muyuz?
Beklenmedik bir ortamda, bir yeteneği tanıyabiliyor muyuz? İdi

08-23-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Görebilmek.. Görebilmek Soğuk bir Ocak sabahı, bir adam Washington DC'de bir metro istasyonunda, kemanla 45 dakika boyunca altı Bach eseri çalar Bu süre içinde, çoğu işe yetişme telaşındaki yaklaşık bin kişi kemancının önünden geçip, gider Kemancı çalmaya başladıktan ancak üç dakika kadar sonra, ilk kez orta yaşlı bir adam kemancıyı fark edip, yavaşlar ve birkaç saniye sonra da gitmek zorunda olduğu yere yetişmek üzere yine hızla yoluna devam eder Kemancı ilk bir dolar bahşişini bundan bir dakika kadar sonra alır Bir kadın yürümesine ara vermeksizin parayı kemancının önüne koyduğu kaba atarak, hızla geçer, gider Birkaç dakika sonra, bir başka adam duraklayıp, eğilerek dinlemeye başlar ancak saatine göz attığında işe geç kalmamak için acele ettiğini belirten ifadelerle hızla yoluna devam eder En fazla dikkatle duran ise üç yaşlarında bir oğlan çocuğu olur Annesinin çekiştirmelerine rağmen, çocuk önünde durur ve dikkatle kemancıya bakar En sonunda annesi daha hızlı, çekiştirerek çocuğu yürümeye zorlar Oğlan arkasına dönüp dönüp kemancıya bakarak, çaresizce annesinin peşinden gider Buna benzer şekilde birkaç çocuk daha olur ve hepsi de anne, babaları tarafından yürümeye devam için zorlanarak, uzaklaştırılırlar Çaldığı 45 dakika boyunca kemancının önünde sadece 6 kişi, çok kısa bir süre durur 20 kişi duraklamadan, yürümeye devam ederek, para verir Kemancı çaldığı süre içinde 32 dolar toplar Çalmayı bitirdiğinde ise sessizlik hakim olur ve kimse onun durduğunu fark etmez, alkışlamaz Hiç kimse onun dünyanın en iyi kemancısı Joshua Bell olduğunu ve elindeki 3,5 milyon dolarlık kemanla, yazılmış en karmaşık eserleri çaldığını anlamaz Oysa Joshua Bell'in metrodaki bu mini konserinden iki gün önce Boston'da verdiği konser biletleri ortalama 100 dolara satılmıştı Bu gerçek bir hikayedir ve Joshua Bell'in öylesine bir kılıkla metroda keman çalması, Washington Post gazetesi tarafından algılama, keyif alma ve öncelikler üzerine yapılan bir sosyal deney gereği kurgulanmıştır Sorgulanan şeyler; sıradan bir yerde, uygunsuz bir saatte güzelliği algılayabiliyor muyuz? Durup ondan keyif alıyor muyuz? Beklenmedik bir ortamda, bir yeteneği tanıyabiliyor muyuz? İdi