Aquinolu Thomas 1225 - 1274

Büyük Albert’in öğrencisi olan Thomas, Skolastik felsefenin en büyük düşünürüydü Öğretisi önemli ölçüde Aristoteles’in metafiziğine dayanıyordu Ortaçağ’da Hıristiyan felsefesinin doruğu olan bu öğreti, daha sonra Katolik kilisesinin resmi felsefesi haline geldi Skolastiğin ilk dönem anlayışında inanılan ile bilinen, birbirine denk ve birbiriyle örtüşüyordu

Thomas’a göre dini doğrular ile akıl iki ayrı bilgi kaynağıdır Bize başka başka şeyler öğretirler Bilmek tanıtlamak demektir İnanmak ise açıklamayı olduğu gibi doğru saymaktır Ona göre bilgi insana, en yüksek ışığı anlaması için ön koşullar sağlar

Thomas bilginin çıkış noktasının deney olduğunu düşünür Duyusal bilgilerimizi genel kavramlar haline getirebildiğimiz için mantığımızla işlememiz gerekir Kavramlar, nesnelerin özlerini bize verirler Direkt olarak her şeyi kavrayan bir bilgi formu insanoğluna kapalıdır Bir objeyi ancak özünü ve özünün etkilerini kavramlaştırarak bilebiliriz Objenin düşüncemizdeki yansısı gerçeğe uyuyorsa bilgimiz doğrudur Bu soyutlama işleminin bizi vardıracağı en yüksek kavram ‘varlık’tır

Thomas tümel kavramların nesnenin özünde olduğunu düşünür Bu kavramlar, nesneyi nesne yapan zorunlu belirlemelerdir Her olup biten nesnedeki özsel formların açılması ve evrimidir Formlar, tıpkı bir tohum gibi maddede gizli bir güç olarak bulunurlar Dünyada her olup biten belli bir ereğe göre belirlenmiştir Oluşu başlatan da, oluşun ereği de Tanrı’dır Thomas, evreni varlık aşamalarına böler: Cansız cisimler, bitkiler, hayvanlar, insanlar, melekler ve en yüksek basamakta da Tanrı yer alır Varlık aşamaları gelişen hayatın basamaklarıdır Ahlak öğretisinde, istenç özgürlüğü her türlü ahlakın ön koşuludur Ancak özgür olan, akla dayanan düşüncelerden doğan eylemler iyidir Aristoteles gibi Thomas’da da insan toplumsal bir varlıktır Devlet doğal bir zorunluluktur, başındakiler bir itaat bir örnektir