14 Yaşındaydım...

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-13-2012

Onunla tanistigimiz zaman ben 14 yasindaydim, o ise benden oldukça
yasli

Hayatina giren ilk kisi degildim ve sonuncusu da olmayacaktim
kuskusuz

Herkes bu beraberlik için yasimin çok küçük oldugunu
düsünüyordu

Aslinda hiç bir zaman yasinizin uygunlugu söz konusu olamaz
böyle bir iliskide

Ilk önceleri sadece yakin arkadaslarimla paylastim küçük sirrimi

Sadece
gönül eglendiriyordum onunla (ne kadar da aptalmisim

) Aileme
anlatamazdim

Sanirim "kiyametin kopmasi" diye adlandirilan durum,
olanca gerçekligi ile çikardi karsima

Gizledim, gizlendim

Baslangiçta çok seyrek bulusuyorduk

Daha sonra bulusmalarimizin sayisi
artti

Gönül eglendirmek demistim ya, palavra

Çok zaman geçmesine gerek
kalmadi hayatimda kapladigi yeri anlamam için

Evet, onu seviyordum

Ama
yine de, aklimda hep ayni düsünce vardi: "Onun tutsagi degilim ve
istedigim zaman terk edebilirim

" Buyurun size ikinci palavra

Ne,
zamanla hayatimin her safhasina yerlesmesini fark etmem yetti onu terk
etmeme ne de annemin bizi yakalamasi

Aslinda bizi yakaladi demem
yanlis

Izlerimizi buldu, ardinda biraktiklarini gördü

Kizmadi,
bagirmadi, sadece kisa bir nasihat çekti

Biliyordu çünkü bulusmamizi
yasaklamasinin bir sey ifade etmeyecegini

O zamana kadar gizli devam
ediyordu, yine gizli kalabilirdi ne de olsa

Zaman geçtikçe birbirimize baglandik (Palavra üç

Ben ona baglandim,
tabii ki onun umurunda bile degildim

)

Su an dönüp geriye bakiyorum
da, 12 uzun yil geçti ve veren taraf hep ben oldum

O bana sahte
mutluluklar verdi sadece, bense her seyimi

Herhalde hayatta canimi
verecegim tek o oldu

Onun için kavga ettim, onun yüzünden hastalandim,
ama hiç bir zaman ayirmadim yanimdan, ayiramadim

Biliyordum nelere yol açtigini, görüyordum

Önce onu sevmeyi ögrendim,
sonra nefret etmeyi

Beraber olmayi istemedigim anlarda bile yanimda
olmaya devam ettigini gördüm

Irademi yerle bir ettigine, beni kendimle
karsi karsiya getirdigine sahit oldum

Baskalarini kirdim onun yüzünden
ve ben daha da fazla kirildim

Insanlarla arama girdi

Arkadaslarim
ondan nefret etti çogu zaman

Hatta ben bile tiksindim bazen, ondan,
bedenime ve ruhuma sinen kokusundan

Dudaklarimin her dokunusunda, ben
onun ruhundan çaliyordum, o benim bedenimden

O her seferinde
yeniliyordu kendini, bense gittikçe kötülesiyordum

Ama bir türlü terk
edemedim

Aslinda bir kaç kez denedim ayrilmayi

Hepsinde de dönüsüm bir
öncekinden güçlü oldu

Yoklugunda kivrandim hasretinden, alismaya
çalistim, ama asla aklimdan atamadim

Uzun ve stresli geceler hep ev
sahibim oldu

Tirnaklarimi yedim, yetmedi kuruyemise basladim

Ayrilik
kilo aldirdi

Ve ben hep geri döndüm

Hatta su an bile yanimda

Ama yine de yemin ediyorum burada, hepinizin önünde:
"Bir gün birakacagim, bu lanet olasica sigarayi

"

08-13-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	14 Yaşındaydım... Onunla tanistigimiz zaman ben 14 yasindaydim, o ise benden oldukça yasli Hayatina giren ilk kisi degildim ve sonuncusu da olmayacaktim kuskusuz Herkes bu beraberlik için yasimin çok küçük oldugunu düsünüyordu Aslinda hiç bir zaman yasinizin uygunlugu söz konusu olamaz böyle bir iliskide Ilk önceleri sadece yakin arkadaslarimla paylastim küçük sirrimi Sadece gönül eglendiriyordum onunla (ne kadar da aptalmisim) Aileme anlatamazdim Sanirim "kiyametin kopmasi" diye adlandirilan durum, olanca gerçekligi ile çikardi karsima Gizledim, gizlendim Baslangiçta çok seyrek bulusuyorduk Daha sonra bulusmalarimizin sayisi artti Gönül eglendirmek demistim ya, palavra Çok zaman geçmesine gerek kalmadi hayatimda kapladigi yeri anlamam için Evet, onu seviyordum Ama yine de, aklimda hep ayni düsünce vardi: "Onun tutsagi degilim ve istedigim zaman terk edebilirim" Buyurun size ikinci palavra Ne, zamanla hayatimin her safhasina yerlesmesini fark etmem yetti onu terk etmeme ne de annemin bizi yakalamasi Aslinda bizi yakaladi demem yanlis Izlerimizi buldu, ardinda biraktiklarini gördü Kizmadi, bagirmadi, sadece kisa bir nasihat çekti Biliyordu çünkü bulusmamizi yasaklamasinin bir sey ifade etmeyecegini O zamana kadar gizli devam ediyordu, yine gizli kalabilirdi ne de olsa Zaman geçtikçe birbirimize baglandik (Palavra üç Ben ona baglandim, tabii ki onun umurunda bile degildim) Su an dönüp geriye bakiyorum da, 12 uzun yil geçti ve veren taraf hep ben oldum O bana sahte mutluluklar verdi sadece, bense her seyimi Herhalde hayatta canimi verecegim tek o oldu Onun için kavga ettim, onun yüzünden hastalandim, ama hiç bir zaman ayirmadim yanimdan, ayiramadim Biliyordum nelere yol açtigini, görüyordum Önce onu sevmeyi ögrendim, sonra nefret etmeyi Beraber olmayi istemedigim anlarda bile yanimda olmaya devam ettigini gördüm Irademi yerle bir ettigine, beni kendimle karsi karsiya getirdigine sahit oldum Baskalarini kirdim onun yüzünden ve ben daha da fazla kirildim Insanlarla arama girdi Arkadaslarim ondan nefret etti çogu zaman Hatta ben bile tiksindim bazen, ondan, bedenime ve ruhuma sinen kokusundan Dudaklarimin her dokunusunda, ben onun ruhundan çaliyordum, o benim bedenimden O her seferinde yeniliyordu kendini, bense gittikçe kötülesiyordum Ama bir türlü terk edemedim Aslinda bir kaç kez denedim ayrilmayi Hepsinde de dönüsüm bir öncekinden güçlü oldu Yoklugunda kivrandim hasretinden, alismaya çalistim, ama asla aklimdan atamadim Uzun ve stresli geceler hep ev sahibim oldu Tirnaklarimi yedim, yetmedi kuruyemise basladim Ayrilik kilo aldirdi Ve ben hep geri döndüm Hatta su an bile yanimda Ama yine de yemin ediyorum burada, hepinizin önünde: "Bir gün birakacagim, bu lanet olasica sigarayi"