Filistinli Çocuğun Mektubu

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-13-2012

Bağışlayın beni!
Kenarlarında renkli çiçekler olan mektup kağıtlarına yazmak isterdim

Kelebek kanatları boyamayı,
Kuşların ötüşünü dinlemeyi,
Hatta uçurtma uçurmayı da öğrenebilirdim

Bağışlayın beni

Top ateşleri, bomba gürültüleri arasında doğdum ben

Yaşım 13

Ninniler yerine, makinelilerin takırtılarıyla büyüdüm

Renklerden ilk önce, kan kırmızısını tanıdım

Çiçeklerden önce, ölülerin arasında dolandım

Hiç saklambaç oynayamadım kelebeklerle

Üç yaşımdayken, en büyük abimi,
sekizimdeyken, ortancayı kaybettim

Babamı ellerini bağlayarak götürdüklerinde dokuzundaydım

Gömdüğümüzde onumda

Ablam 15’inde terk etti evi

15’inde kızlar okula gider

17’sinde dantel örer

Çeyiz sandığı düzer

Bizim burada 15’inde kızlar savaşa gider

Seçme hakkı tanımaz zorbalar bir genç kız olsan bile sana

Ya evinde oturup ölümü bekleyeceksin

Ha bugün, ha yarın diye diye yaşarken öleceksin

Ya da…
Ölümlerin ateşinden sesleniyorum size duyuyor musunuz?
Filistin’im ben anlıyor musunuz?

Ama yine de yaşıyorum işte

Çünkü kanlı topraklarda büyürken yaşamayı…
Çiçek boyamayı değilse de, mezar taşlarında çiçek büyütmeyi…
Kelebek kovalamayı değil ama, tüfek tutmayı öğrendik

Sokak aralarında mermi kovanlarından oyuncak yaptık

Patlamamış el bombaları topladık

Mayınların üstünde sek sek oynadık

Bu kadar nefret, bu kadar acı arasında yaşamayı…
Karanlıklar arasından güneşe bakmayı becerdik

Onun için kocaman ve karadır gözlerimiz

Onun için hâlâ sımsıcaktır, düşmana taş atarken nasırlaşan minik ellerimiz

Evimizi yıktılar dün

Bir baştan bir başa mahallemizi yaktılar

Mermi kovanlarıyla misket oynarken biz, üzerimize bombalar attılar

Üç arkadaşım can verdi

Üç küçük çocuk

Bağışlayın beni, kurtaramadım!

Sarkmıştı omzumdan aşağı kanlı kolum, uzatamadım

Elim düştü yere, kolum çaresiz…
Kanlarımız karıştı birbirine, arkadaşlarım sessiz

İşte orada kankardeş olduk biz

Gözlerim karardı önce

Başım döndü

Ama uyumak istemiyorum

Uyursam arkadaşlarım bu dünyadan göçer diye korkuyorum

Bağışlayın beni!
Tutamadım kendimi

Yapıştırmadım alnıma, açık dursunlar diye gözbebeklerimi

Kaybettim kan kardeşlerimi

Yaşım 13

Burada çocuklar çocuk olmaz

Bebeler bile yaşamak için beşikten siper yapar

Çünkü İsrail denilen zorbanın Amerikan bombaları,
beşiklere bile mezar kazar

Ölümlerin içinden büyüyorum

Minicik yüreğimle, ateşlerin arasından, öfkeyle geliyorum

Dudaklarımdan dökülen özgürlük türkülerini duyuyor musunuz?
Filistin’im ben anlıyor musunuz?

08-13-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Filistinli Çocuğun Mektubu Bağışlayın beni! Kenarlarında renkli çiçekler olan mektup kağıtlarına yazmak isterdim Kelebek kanatları boyamayı, Kuşların ötüşünü dinlemeyi, Hatta uçurtma uçurmayı da öğrenebilirdim Bağışlayın beni Top ateşleri, bomba gürültüleri arasında doğdum ben Yaşım 13 Ninniler yerine, makinelilerin takırtılarıyla büyüdüm Renklerden ilk önce, kan kırmızısını tanıdım Çiçeklerden önce, ölülerin arasında dolandım Hiç saklambaç oynayamadım kelebeklerle Üç yaşımdayken, en büyük abimi, sekizimdeyken, ortancayı kaybettim Babamı ellerini bağlayarak götürdüklerinde dokuzundaydım Gömdüğümüzde onumda Ablam 15’inde terk etti evi 15’inde kızlar okula gider 17’sinde dantel örer Çeyiz sandığı düzer Bizim burada 15’inde kızlar savaşa gider Seçme hakkı tanımaz zorbalar bir genç kız olsan bile sana Ya evinde oturup ölümü bekleyeceksin Ha bugün, ha yarın diye diye yaşarken öleceksin Ya da… Ölümlerin ateşinden sesleniyorum size duyuyor musunuz? Filistin’im ben anlıyor musunuz? Ama yine de yaşıyorum işte Çünkü kanlı topraklarda büyürken yaşamayı… Çiçek boyamayı değilse de, mezar taşlarında çiçek büyütmeyi… Kelebek kovalamayı değil ama, tüfek tutmayı öğrendik Sokak aralarında mermi kovanlarından oyuncak yaptık Patlamamış el bombaları topladık Mayınların üstünde sek sek oynadık Bu kadar nefret, bu kadar acı arasında yaşamayı… Karanlıklar arasından güneşe bakmayı becerdik Onun için kocaman ve karadır gözlerimiz Onun için hâlâ sımsıcaktır, düşmana taş atarken nasırlaşan minik ellerimiz Evimizi yıktılar dün Bir baştan bir başa mahallemizi yaktılar Mermi kovanlarıyla misket oynarken biz, üzerimize bombalar attılar Üç arkadaşım can verdi Üç küçük çocuk Bağışlayın beni, kurtaramadım! Sarkmıştı omzumdan aşağı kanlı kolum, uzatamadım Elim düştü yere, kolum çaresiz… Kanlarımız karıştı birbirine, arkadaşlarım sessiz İşte orada kankardeş olduk biz Gözlerim karardı önce Başım döndü Ama uyumak istemiyorum Uyursam arkadaşlarım bu dünyadan göçer diye korkuyorum Bağışlayın beni! Tutamadım kendimi Yapıştırmadım alnıma, açık dursunlar diye gözbebeklerimi Kaybettim kan kardeşlerimi Yaşım 13 Burada çocuklar çocuk olmaz Bebeler bile yaşamak için beşikten siper yapar Çünkü İsrail denilen zorbanın Amerikan bombaları, beşiklere bile mezar kazar Ölümlerin içinden büyüyorum Minicik yüreğimle, ateşlerin arasından, öfkeyle geliyorum Dudaklarımdan dökülen özgürlük türkülerini duyuyor musunuz? Filistin’im ben anlıyor musunuz?