Sohbetin Tahtını Televizyona Kaptırmayın

Önceden söz vardı, sohbet vardı İnsanlar günlerinin önemli anlarını sohbete ayırırlardı Eş-dost sohbetleri, akraba-komşu muhabbetleri yaşardı Sohbet vazgeçilmez bir gelenekti Kolay kolay ihmal edilmez, göz ardı edilmezdi Çünkü sohbet bir ihtiyaçtı, gıda gibiydi; gönüller ve ruhlar sohbetle beslenirdi


Geniş ölçüde köy odalarında, şehirlerde köşklerde, dar çerçevede ise evlerin geniş salonlarında doyumsuz sohbet anları canlanırdı Bu mekânlara çoğu kere çat kapı girilir, öyle resmiyet ve soğuk hava görülmezdi


Sohbet bir aktarımdı, bir paylaşımdı, hasbi bir iletişimdi, durup dinmeyen bir gönül esintisiydi Özelikle ilim meclisleri bir başka özellik taşırdı müdavimleri için Gencecik ruhlar burada eğitilir, burada inkişaf eder, burada istikametini bulurdu “Gönül ne kahve ister, ne kahvehane, gönül sohbet ister, kahve bahane”ydi


TV muhabbetimizi bozdu


Fakat “Delikli demir icat oldu, mertlik bozuldu” hesabı, evlerin başköşesine gelip TV yerleşince söz de azaldı, sohbet de; dostluk da zayıfladı, akraba-komşu görüşmeleri de TV’ler bir de kontrolsüz olarak kullanılınca aile mahremiyeti sıkıntıya girdi, saygı ve fazilet ölçüsü daraldı O güzelim sohbet alışkanlığımız maziye karıştığı gibi, aile sıcaklığı ve hasbiliği de ciddi ölçüde zayıfladı


Toplumun genelinde durum bu merkezde iken, bu genellemenin istisnaları belli mekanlarda yaşamaya ve yayılmaya başladı Kur’ân gündemli meclisler, iman merkezli dersler, kardeşliğin ve samimiyetin buram buram koktuğu ve soluklandığı nurlu sohbetler muhtaç gönüllere ulaşıyor, bir araya getiriyor


Bu yeni tarz sohbetler yeterli mi, bütün bir toplum katmanlarına ulaşabiliyor mu? Bu soruya “evet” demek henüz mümkün değil Bizi biz yapan değerlerimiz, kutsallarımız ve can damarlarımız çiğnendiği ve unutulduğu için sohbet geleneğimiz de hafızalardan siliniyor Fakat toprağa gömülen tohum misali pek çok değerimiz yeni yeni filiz veriyor Sohbet filizi de bu yeni sürgün veren tohumların çimlenmesi ve yeşermesiyle gün yüzüne çıkıyor