Kayıp İlanı

YASLI ADAM, karakolun üç-bes basamaklik merdivenini birkaç kez dinlenerek çiktiktan sonra, ilk gördügü memura yanasarak:


— Kayip ilâni vermek istiyorum evlâdim, dedi Ne yapmam gerekiyor?


Polis memuru, her günkü raporlardan birini yaziyordu Antika bir daktiloyu takirdatip dururken:


— Hallederiz bey amca, dedi Herhalde torun kayboldu degil mi?


Yasli adam, dudaklari titrerken:


— Annemi on yildan beri görmedim, dedi Babami da belki en az yirmi yil


Polis, yazmayi birakip adama döndü Bu is elbette ki normal degildi Ihtiyarin, susuzluktan çatlamis bir topragi andiran ve bembeyaz sakallarla çevrelenen yüzü, en az seksen yasinda olduguna delildi Bu yüzden de elbette ki bunamis, anne ve babasinin öldügünü unutmustu


Yasli adam, yanindaki pencereden bakarken, parkin orta yerindeki ihlamuru gösterip:


— En vefali dostum bu agaç, dedi Ayni yasta olmaliyiz herhalde Ne zaman disari çiksam gölgesinde dinlendim, kokusunu doya doya çektim içime Ama o da benim gibi kuruyor simdi


— Peki! diye lâfini kesti polis Yakinlariniz yok mu? Dostunuz, akrabaniz?


—Yakinlarim, simdi çok uzaklarda, dedi adam Dayim, amcam, teyzem, halam kim varsa orda Esim de öyle Sadece iki çocugum hayatta Onlar da bu ihtiyardan biktilar tabi


Polis memuru, böyle tuhaf bir olaya ilk defa rastliyordu Herhalde en çikar yol, bir ilân verir gibi görünüyor olmakti Zaten bu ihtiyarcik, karakoldan çikar çikmaz her seyi unuturdu Masadan bir kâgit kalem alarak:


— Peki dedecim, dedi Sen ne istiyorsan öyle yapalim “Annem ve babam kayboldu” yaziyoruz degil mi?


Yasli adam, küçük bir çocuk gibi hiçkirirken:


— Yok be evlâdim! dedi Kaybolan benim Annem ve babam bu ilâni görürlerse, belki beni alirlar yanlarina


alıntı