Neydin Sen

Bir rüzgar mıydın da, şöyle bir esip geçtin? Yapraklarını döküp dallarını kırdın içimdeki duygu çınarının Yüreğime ebediyet arzusunun çekirdeğini bıraktım, bedenim alev alev tutuştu böylece Sonsuz hayat az ötede dikilip duran müşahhas bir varlık kadar yaklaştı ruhuma
Neydin sen?!

Bir ışık demeti miydin de, Rabbim bu demeti, çok güzel yarattığı nadide bir kalıp için de sundu bana Bir ayna mıydın ki, ?! gözlerimi kaybettim içinde ve şimdi ne seni ve ne de kendimi görebiliyorum? Neden bir an, pencerelerine varana değin açtın bana gönlünü? Sonra başka bir diliminde zamanın, esrarlı bir havaya bürünerek kapılarını bile kapattın yüzeme?!

Neydin sen?!

Gökten avuçlarıma düşen bir damla su mu? Kalbimin yangını bütün hücrelerimi sarınca, buharlaşıp kayboldun Sonu gelmez sandığın bir heyecan mıydın ki, kendi ellerimle hazırladım sonunu? Yoksa bu gurbet gönlümle yıkılmaz bir kule olarak mı algıladım seni ve sen bir kuş tüyü gibi uçup kayboldun gökyüzünde?! Bir şiir miydin? İçimi doldurdun gizemli mısralarınla, intizarınla? Şimdi her mısra, boşluğa asılıp kaldı yapayalnız! Bir masal mıydın, kuşların geceleyin ruhuma anlattığı? Bir efsane miydin , çağlar ötesinden kopup gelen? Yoksa bulutların kulağıma fısıldadığı bir nağme miydin?

Neydin sen?!



NURULLAH GENÇ