Annesiz Bir Güne Başlamak

Gece çökünce uzun beyaz florasanlar ile aydınlatılan koridorlarda üzerlerine ilaç kokuları sinmiş hasta yakınları korku umut ve endişeyle beraber geceyi sırtlayıp sabaha taşırlardı


Hastanenin ikinci katında bulunan yoğun-bakım odasındaki sessizlik karanlığı bile kıskandırmaya yeterdi Azrail`in sık sık uğradığı bu yerde umut zincirlerine sarılmış yaşamlar; insanca bir çaba ile sürdürülürdü Belki anneme bir faydası olur düşüncesiyle görevlilerin izin verdiği kadar bu odanın önünde beklerdim Beni terk etmesine izin vermediğim umudumla


Salı gününü çarşamba gününe bağlayan gece de yoğun-bakım odasındaki hareketlilik gözüme çarptı Ses avına çıkmış kulaklarımla tüm olup biteni anlayabilmek için yaklaştığımda görevlilerin her zaman yaptıkları gibi yaşam savaşını kaybeden birini sarıp sarmalayıp zemin katta bulunan morg odasına götürmek üzere çabaladıklarını gördüm Ölen kişinin annem olabileceği korkusu yüreğime oturdu Üzerine bastığım mermer zemin sanki ayaklarımın altından çekildi dengem bozuldu ve vücudumun her yeri titremeye başladı Kendimi biraz olsun toparladıktan sonra görevlilere ; ''bu kez kim?'' diye soracakken birgün önce hastanenin kantininde çay içip sohbet ettiğimiz hemşirenin dost elini sırtımda hissettim —Yaşlı amca!'' dedi —Bir haftalık yaşam mücadelesi sona erdi Dayanılmaz acılar çekiyordu Ölüm belki de kurtuluşu oldu''


Hemşirenin söyledikleri beni rahatlatmıştı ama her gün birilerinin ölmesi sıranın anneme de gelebileceği korkusunu üzerimden atmama yetmemişti Yine de tüm olumsuz düşünceleri beynimin duvarlarından kazımak üzere hemşireye teşekkür edip yanından ayrıldım


Hastanenin karşısında bulunan cami minaresinden yükselen ezan sesi; insanları sabah namazına davet ederken İstanbul sisli bir sonbahar sabahına uyanıyordu


Sigara içmek için kantine geldiğimde kardeşlerimin ve babamın ayrı ayrı masalarda oturduklarını sildikçe yenileri gelen gözyaşlarını nafile çabalarla birbirlerinden sakladıklarını gördüm Beni fark ettiklerinde sorgulayan gözleri suratımdaydı


İnandırıcılıktan uzak sözcükleri bile bulmamın günbegün zorlaştığı kimin kimi kandırdığının bilinmediği insanca oynanan bir oyunun kim bilir kaçıncı sahnesindeydim Benimle beraber umut biriktiren bu insanların morallerini yüksek tutma zorundalığım beni yalan üreten bir makineye çevirmişti


Daha fazla beklemeden aklıma gelen yalanları sıralamaya başladım ''Yoğun bakım odasında bulunan yaşlı amcayı hatırladınız mı? Hani annemin solunda bulunan İşte o amca iyileşmiş Ölüm riskini atlatmış olacak ki yukarı katta bir odaya aldılar İnşallah annem de iyileşecek! Hep beraber evimize gideceğiz!''


Söylediklerimi onaylarcasına başlarını sallayıp hep bir ağızdan ''inşallah!'' dediler Beraber yoğun-bakım odasının sorumlu doktorunun hasta yakınlarını bilgilendirmek amacıyla saat 1030`da yapacağı görüşmeyi beklemeye koyulduk


Saati görebileceğim bir masa bulup oturdum Ismarladığım demli çayımı içerken bir de sigara yaktım Zaman genişliyordu genişledikçe yüreğimden gelen kabul edilmez öfke ve direniş giderek artıyordu Henüz hayatının baharında olan annem lanet olası bir odada ölüm-kalım savaşı veriyordu Şuurunu kaybetmiş kalbi de bir cihaz yardımıyla çalışıyordu Sığındığım Allah`a dua etmekten başka elimden hiçbir şey gelmiyordu ''Ya annem ölürse'' düşüncesi beynimi kemiren kocaman bir kurt oluyor ve her geçen dakika daha fazla kemirgenleşiyordu Gözlerimde tıkalı olan yaşlar bir yol bulup akmaya başladı Ağladım çokça


Saatler 1030`u gösterdiğinde yoğun-bakım odasının sorumlu doktoru bir sonraki günün getireceklerine kendimizi hazırlamamız gerektiğini söylüyordu Annemin beyninde oluşan ödem yaşama şansını neredeyse sıfıra indirmişti


Günlerdir hastanede uykusuz sağa-sola koşturan bedenim doktorun söyledikleri karşısında direncini iyice yitirdi Göz kapaklarım kendiliğinden kapandı Eve kiminle geldiğimi üzerimdekileri çıkartıp yatağa nasıl uzandığımı hatırlamıyorum Derin bir uykudan sıçrayarak uyandığımda kardeşimin -''Hastaneye gitmemiz gerek!'' feryadının yankısı hastaneye gitmek üzere bindiğimiz taksinin içerisinde bile sürüyordu


Hastaneye geldiğimde annemin parmak uçlarından kayan yaşam yıldızı veda için bekliyordu Henüz ısısını kaybetmemiş yanağına bir öpücük kondurduktan sonra hıçkıra hıçkıra ağlayarak morg odasından dışarıya çıktım Adımlarım beni günlerdir annemi bize bağışlaması için dua ettiğim caminin avlusuna götürdü Kulağıma fısıldanan nereden ve kimden geldiğini bilmediğim ''Takdir İlahi'' sözcüğü beni ne kadar teselli edebilirdi ki?


Aynı gün ikindi namazına müteakip kılınan cenaze namazından sonra annemi son yolculuğuna uğurladım


Ertesi günü İstanbul yine bir sonbahar sabahına uyanırken annesiz geçireceğim ilk gün başlıyordu Canımın yarısının olmadığı