Bu Hikaye Aslında Yok |
07-11-2012 | #1 |
Prof. Dr. Sinsi
|
Bu Hikaye Aslında YokNefes nefese kaldım Kalbim çok hızlı atıyor… Çok fazla Nabzımı kulaklarımda duyuyorum Başka hiçbir şey duymuyorum Yaklaşık 30 metre önümde koşuyor Kaslarım yanıyor Sanki bu sefer yakalayacakmışım gibi hissediyorum, daha hızlı koşuyorum… Sanki arayı kapattım… Ama hep önümde… Yaklaşık 30 metre Kim bu ? Neden kovalıyorum ? Neden kaçıyor ? Yakalarsam ne yapmam gerek ? Köşeyi döndü Biraz sonra ben de döndüm arkasından Yine bir köşe… Onu göremediğim bu ikinci seferde, aslında birini kovalamıyormuşum gibi hissettim Köşeyi geçtim Tekrar önümde Hâlâ koşuyor Artık etrafımız açıklık Köşeler yok Onu hep görüyorum Hep koşuyorum Ama onu sadece arkasından görüyorum Hep arkasından koşuyorum Yaklaşık 30 metre Dizginleri çekilmiş bir at gibi durmaya çalıştı aniden Durdu Ben de durmuşum Hâlâ 30 metre… Yavaşça bana döndü Gözlerim sonuna kadar açıldı Çünkü gördüklerine inanamadılar Beynim gözlerimi doğruladı Gördükleri gerçek ! Bu benim Kendimi kovalıyormuşum Ya da kendimden kaçıyormuşum Belki de her ikisi… Ama mutlaka biri diğerinden daha gerçek ! Hepsi rüyaydı Çünkü saçmaydı Kendimi kovalayan ben… Şu an gece olması, yatağımda ve az önce uyanmış olmam, bunun bir rüya olduğunu ispatlamaya yetmezse eğer; daha kuvvetli bir delilim var : Saçmaydı ! Sanki gerçekmiş gibi gördüğünüz rüyaları tekrar düşünün Bir gerçek kadar mantıklı, kurgulu olanları… Gerçekten rüya mıydılar ? Yoksa gerçekten(!) gerçek mi ? Bir elmayı düşünün Artık olmayan… dişlerinizle parçaladığınız, çiğnerken tattığınız, suyunu dilinizde hissettiğiniz, yemek borunuzdan aşağıya bıraktığınız, sindirdiğiniz bir elmayı düşünün Gerçek miydi ? Gerçekten bir elma olduğunu söyleyebilir misiniz ? Deliliniz nedir ? Hayatınızda ilk defa bir elmayı gördüğünüz günü hayal edin Çocuktunuz Size onun bir “elma” olduğunu söylediler İnandınız Çünkü onlar da inanmıştı Tıpkı sizin gibi, onlar da bilgisizliklerinin çaresini başkalarında aradılar İnanmışlarda… Doğrular dışarıdaydı Mutlak doğrular Öğrendiniz Elma… Gördünüz, dokundunuz, kokladınız, tattınız Bütün duyularınızı kullanarak onu beyninize yerleştirdiniz Elma… Artık sahip olduğunuz bir gerçeğiniz vardı Elma Bir elmayı tanımak için görmeniz yeterli artık Ya da gözünüz kapalı yemeniz… Hatta sadece koklamanız Yanılma payınız milyonda bir bile değil Çünkü bir armudun elmaya benzemesi milyonda bir ihtimal… Sadece görüntüsü ile sizi kandırabilecek bir armut, onu yediğinizde hemen kendini ele verecektir O, gerçekte bir armut… Elma değil Kendinize güvenebilirsiniz Bilgilerinize güvenebilirsiniz Size öğretilen bilgilerinize… Duyularınıza güvenebilirsiniz Size öğretildiği gibi kullandığınız duyularınıza… (Tabii eğer hasta değilseniz) Önce varlığı ile karşılaşıp, sonra da tanımladığınız (elma gibi) şeyler dışında; bir de başkalarının tanımları ve tecrübeleri ile öğrendiğiniz ama henüz hiç doğrudan algılamadıklarınız vardır Eğer ilk elmanızla karşılaşmadan önce, birileri size “elma”yı anlatsa idi, şu elma görünümlü armudu, elma sanmanızın olasılığı ne olurdu sizce? Yaşadıklarınızla tanımlarınızın birbirine benzeme oranlarını hesaplayın Elinizde “robot resimleri” ile aradığınız duyguları, ilk defa hissettiğinizde (ya da hissettiğinizi sandığınızda) beyninize yazılan profilleri çıkarın arşivinizden “İyi bir insan” olma olasılığınız nedir ? “Pişmanlık” olasılığı ? “Aşık olma” olasılığı ? “Mutluluk” olasılığı ? Gerçekten “yorgun” musunuz acaba ? Hatta gerçekten “yorgun hissediyor” musunuz ? Kendiniz olma olasılığınız nedir ? “Ne kadar kendiniz olduğunuzu bilme” olasılığınız ? Elmanın gerçekten elma olma olasılığı ? Başkalarının, başkalarından öğrenmiş başkalarından öğrendiklerini öğrendiniz Bilgileriniz bundan ibaret Gerçekleri öğrenin Nasıl ? Beş duyunuzla değil mi ? Gerçeklere, kendi hata payınız kadar yaklaşabilirsiniz ancak Beş duyunuzun gerçeklerini öğrenin önce Nasıl ? Kendinizle aranızda 30 metre var Ne kadar koşarsanız koşun, ya da öylece durun… Hep var 30 metre Uyanın ! Bütün bu anlattıklarım yok Çünkü saçma ! |
|