Ömrümde Gün Bitti, Hicrana Kanmaktan!

Gönül kimselere sevdalı değil
Ruhum heveslerin esareti altında işveleşen har-ı can değil
Nefsim felaha erişmek için azmeden edep değil, kalbim hüzün içinde kime kefil
Aşk, gönlüme inşirah sunan vecdin arefesinde bekleyen bir umut değil, vaatte değil


Ne vakit sıkıntıya düşsem
Hesapsızlığın akibetinde acziyetime kanıp hayıflansam
İçinden çıkamadığım bir hal için Allah kerimdir diye anlamsız tesilli arasam
İlla ki kerim olduğunu bildiğim halde nefsime paye çıkarsam,sonra da şakın olsam



Acınmak bana düşer bilirim
Ne kadar densizliğim varsa iradem için zafiyetlerimdir itiraf ederim
Kalbi lekekeri nasıl görmezden gelirim, ruhun firkatine erişmek için niyaz eylerim
Kimseye bir sözüm yok,boyun bükerim,aklımı kullanmadığım için mahcup nefesim



Her halin bir derdi vardır
İçinden geçilen zamanın hicranında ağlayan sessiz bir nazardır
İçinde gizlediği gam nasıl bir hardır,hissetmeyen gönüller kurak bir sahradır
Ruhumun insicamı bahtım için suskun bir vicdandır, keder nefsim için niye eftaldir


Yazdığım nameler kar etmiyor
Okunmayan meramlar şevkime refakat eylemiyor,niye üzüyor
Bıktırmak kime ne fayda veriyor, suskun kalmak mı gerekiyor, kim ne söylüyor
Neden bunca gayret sessizliğin akıbetinde inliyor, çekinceler acaba gayrete geliyor



Sus artık ey kalem, sırrınla göç
Ruhunun firkatine erişsin artık beklenen vech, gözyaşlarını seç
İçine akıt, lal olan halini sakla konuşma artık, nefesler usanıyor kimler üşengeç
Neden hasredersin melalini, hangi merakın niyazındadır akıbetin hülyalardan geç



Başını yasla ve sakince ağla
Ne kadar kalin kalmışsa düşen yaprakların halinde ki hicranda yaşa
Hazan her halin vicdanında, umutlar kanatlanıp bahtınla buluşmadıkça usanma
Ümitsizlik hüsrandır,yeis içinde nefeslenmek ne kadar vicdanın için manay-ı aşktır




Mustafa CİLASUN