RÂBİA -tül ADEVİYYE

Tâbiînden ve hanım velîlerin büyüklerindendir Doğum târihi bilinmemektedir 752 (H 135) yılında Kudüs civârında vefât etti

Babası İsmâil'in üç kızı vardı Bir tane daha doğunca adını Râbia (dördüncü) koydu Babası çok fakir olduğundan Râbia doğduğu gece evde ihtiyaç olan şeylerden hiçbiri yoktu Bu duruma annesi çok ağlayıp mahzûn oldu Efendisine; "Filân komşuya gidip, bir mikdar kandil yağı isteyebilir misin?" dedi Hazret-i Râbia'nın babası, Allahü teâlâdan başka kimseden bir şey istememeğe söz vermişti Bununla beraber hanımını üzmemek için komşuya gitti Kapıya elini sürdü ve geri gelip; "Kapı açılmadı" deyince hanımı ağladı O da çok üzüldü Babası, başını dizine dayadı ve öylece uyuya kaldı Rüyâsında Peygamber efendimizi gördü Peygamber efendimiz, kendisine buyurdu ki: "Hiç üzülme! Bu kızın, öyle bir hanım olacak ki, ümmetimden yetmiş bin kişiye şefâat edecek Yârın bir kâğıda şöyle yaz: "Sen her gece Peygamber efendimize yüz salevât-ı şerîfe, Cumâ geceleri de dört yüz salevât gönderirdin Bu Cumâ gecesi unuttun Bunun keffâreti olarak, bu yazıyı sana getiren zâta dört yüz altını helâl parandan ver" Sonra Basra vâlisi Îsâ Zâdân'a git O yazıyı ver" Hazret-i Râbia'nın babası uyandığında, Peygamber efendimizi görmenin şevkiyle ağlıyordu Hemen kalktı, denileni yaptı ve Îsâ Zâdân'ın yanına gitti Vâli mektubu alınca, Resûlullah efendimizin kendisini hatırlamasının şükrü için, binlerce altını fakirlere sadaka verdi Râbia-tül Adeviyye'nin babası İsmâil Efendiye de mektupta yazılanı ve ona ilâve olarak pekçok altını da sadaka verip, bir ihtiyâcı olursa tekrâr gelmesini tenbîh etti Altınları aldıktan sonra lüzumlu ihtiyaçlarını temin etti Böylece bolluğa kavuştular ve kızlarına rahatça bakıp güzel edeb ve terbiye ile büyüttüler

Râbia-tül Adeviyye biraz büyümüştü Annesi ve babası vefât etti Üstelik, Basra'da kıtlık ve fevkalâde pahalılık vardı Bu hengâmede Râbia'nın ablaları dağıldılar Kimsesiz kalan Râbia'yı zâlim bir kimse yakaladı ve hizmetçi olarak iş gördürdü Sonra da köle olarak altı gümüş karşılığı bir ihtiyara sattı O ihtiyarın hizmetçisi olarak, gösterilen zor işleri sabırla yapmaya çalışıyordu Çok sıkıntılı günler geçirdi Çok zahmetler çekti, fakat isyân etmedi Allahü teâlânın takdirine râzı oldu Edebi fevkalâde idi Bir gün karşısına bir nâmahrem, yabancı çıktı Ondan sakınayım diye hızla giderken düşüp kolu kırıldı Acz ve kırıklık içinde, mahzûn olmuş bir kalb ile Allahü teâlâya yalvardı

"Yâ Rabbî! Garib ve kimsesizim Yetim ve öksüzüm Köle edildim Bir de kolum kırıldı Lâkin ben bunların hiç birine üzülmüyor, yalnız senin rızânı istiyorum Benden râzı olup olmadığını da bilmiyorum" dedi Bu sırada bir ses duydu "Üzülme, sen âhirette meleklerin bile imreneceği bir makamda bulunacaksın" diyordu Râbia tekrar efendisinin evine döndü Günlük hizmetleri yerine getirir, akşama kadar ayakta dururdu Bununla beraber her gün oruçlu olur, geceleri de Allahü teâlâya ibâdet ve tâatle geçirirdi Bir gece efendisi uyandığındaRâbia'nın odasından sesler geldiğini işitti Pencereden bakınca, Râbia'nın, secde ettiğini, Allahü teâlâya şöyle yalvardığını duydu Diyordu ki: "Ey Rabbim! Benim arzumun senin emrine uymak olduğunu biliyorsun Benim saâdetim senin huzûrunda bulunmaktır Eğer elimden gelse, sana ibâdetten, bir ân geri kalmam Fakat ev sâhibimin hizmetinde bulunduğum için ona hizmet ediyorum ve sana gereği gibi ibâdet edemiyorum" Ev sâhibi, bunları duydu Ayrıca, Râbia'nın başı üstünde bir kandil bulunduğunu, kandilin bir yere asılı olmadan havada durduğunu, odanın o kandilin nûru ile aydınlandığını gördü ve hayretten dona kaldı "Artık Râbia köle olamaz!" diyordu Sabaha kadar uyuyamadı Sabah olunca hemen Râbia'yı çağırdı ve dedi ki: "Artık serbestsin Dilediğini yap Ama burada kalırsan ben sana hizmet ederim" Râbia; "Gideyim" dedi Oradan ayrılıp küçük bir eve yerleşti Bütün vakitlerini ibâdetle geçirir, bir gün ve gecesinde bin rekat namaz kılardı Kefenini dâimâ yanında taşır, namaz kılacağı zaman onu serer, üzerine secde ederdi Kefeni yanında olmadan gezdiğini, kefenini beraberine almadan konuştuğunu kimse görmedi Süfyân-ı Sevrî ve Hasan-ı Basrî, ondan feyz alırlardı

Kimseden bir şey almazdı Bir keresinde Hasan-ı Basrî hazretleri kendisini ziyârete gelmişti Kulübesinin kapısında, zenginlerden birinin ağladığını gördü "Niçin ağlıyorsunuz?" diye sordu O zengin; "Zühd ve kerem sâhibi şu hâtun olmasa, halk mahv olur O, zamânın bereketidir Allahü teâlâ bizi, bir çok belâ ve sıkıntılardan onun hürmetine muhâfaza etmektedir Ona bir mikdar yardımım olsun diye şu keseyi getirdim Fakat kabûl etmez diye ağlıyorum Bunu ona verseniz, belki sizin hatırınız için kabûl eder" dedi Hasan-ı Basrî hazretleri içeri girip olanları bildirince, Râbia-tül Adeviyye buyurdu ki: "Ben bu dünyâlıkları bunların hakîkî sâhibi olan Allahü teâlâdan istemeğe utanır iken başkasından nasıl alırım? Allahü teâlâ bu dünyâda, kendisini inkâr edenlerin bile rızkını verirken, kalbi O'nun muhabbetiyle yanan birinin rızkını vermez mi zannediyorsunuz? O kimseye selâmımızı söyle Kalbi mahzûn olmasın Biz Allahü teâlâdan başkasından bir şey almamaya ahdettik Hiç bir kimseden bir şey beklemiyoruz Geleni kabûl etmiyoruz Bir defâsında devlete âid olan bir kandilin ışığından istifâde ederek gömleğimi yamadım da kalbim dağıldıkça dağıldı ve dikişleri sökünceye kadar kalbimi toparlayamadım"

Mâlik bin Dinâr şöyle anlatır: Birgün Râbia'nın yanına gittim Abdestini almış, kalan sudan bir kaç yudum da içmişti Dikkat ettim, testinin bir tarafı kırıktı ve çok eski bir hasırda oturuyordu Kerpiçten bir de yastığı vardı Bunları görünce çok üzüldüm, içim yandı ve; "Ey Râbia! Zengin arkadaşlarım var Kabûl edersen sana onlardan bir şeyler alayım" dedim Bana dönerek; "Yâ Mâlik! Bana da, onlara da rızkı veren Allahü teâlâdır O, fakirleri fakir olduğu için unutup, zenginleri de zengin olduğu için hatırlıyor ve yardım mı ediyor sanıyorsun?" dedi Ben de "Hayır, hiç öyle olur mu?" dedim Bunun üzerine "Mâdem ki Rabbim benim hâlimi biliyor, benim hatırlatmama ne lüzum var O, öyle istiyor, biz de O'nun istediğini istiyoruz" diye cevap verdi

Râbia-tül Adeviyye, "Niye evlenmiyorsun?" diye ısrâr edenlere şöyle söyledi: "Benim üç büyük derdim var Bunların sıkıntısından kolayca kurtulmamı garanti ederseniz, o zaman evlenirim Birincisi, (Acabâ son nefesimde îmânımı kurtarabilecek miyim?) İkincisi, (Kıyâmet gününde amel defterimi sağ tarafımdan mı, yoksa sol tarafımdan mı verecekler?) Üçüncüsü, (Herkesin hesâbı görüldükten sonra bir grup Cehennem'e ve bir grup Cennet'e giderken, acabâ ben hangi grupta bulunacağım?)" dedi O kimseler; "Biz bu suâllerin cevâbı olarak size bir şey söylemekten âciziz" dediler "O halde önümde böyle dehşetli günler varken ve bu günlere hazırlanmak elbette lâzım iken, evlenmeyi nasıl düşünebilirim?" buyurdu



Bir gün ikindi vakti yanına bir misâfir geldi Tencerede bir parça et vardı Eti pişirip misâfire ikrâm edeyim diye düşündü Fakat, yemeği hazırlamak için de misâfirin yanından ayrılamadı Nihâyet akşam vakti oldu Namazlarını kıldılar Kendisi de, misâfiri de oruçlu idiler Nihâyet evde bulunan bir kuru ekmek ve bir mikdar suyu misâfire ikrâm için hazırladı Sonra, etin bulunduğu tencerenin Allahü teâlânın izni ile kaynadığını ve yemeğin çok güzel piştiğini gördü Misâfire ikrâm ile iftarı birlikte yaptılar Misâfir; "Hayâtımda bu kadar lezzetli bir yemek yemedim" deyince, Râbia-tül Adeviyye; "Her hâlinde Allahü teâlâyı hatırlıyan ve sâdece O'nun rızâsını istiyenlere işte böyle yemek pişirirler" buyurdu

Râbia-tül Adeviyye'nin hacca gitmek arzusu çoğaldı Bir kâfileye katılarak yola çıktı Yolda merkebi ölünce kâfiledekiler; "Eşyâlarınızı bizim hayvana yükleyelim" dediler Onlara; "Ben Allahü teâlâya tevekkül ederek yola çıktım Siz yolunuza devam ediniz, ben yavaş yavaş gelirim" dedi ve kervan yoluna devam etti "Yâ Rabbî! Çok âciz olduğumu görüp, biliyorsun Beni evine dâvet ettin ama bineğim yarı yolda öldü Koca çölde yalnız kaldım Durumu sana havâle ettim" diyerek eşyâlarını yüklendi Onun bu yalvarışından sonra Allahü teâlâ merkebi diriltti Hazret-i Râbia buna çok sevindi

Bir gün, Râbia-iAdviyye'ye yemek yapmak istediler, fakat soğan yoktuKomşudan alalım dediler O da; "Kırk senedir, Allahü teâlâdan başkasından bir şey istememek üzere söz verdim Zararı yok soğansız olsun" buyurdu Sözünü yeni bitirmişti ki, bir kuş ayaklarındaki soğanları oraya bırakıp gitti Bunu gören hazret-i Râbia; "Bu ilâhî bir imtihandır, Allahü teâlânın azâbından emin değilim, korkuyorum!" deyip, yemek yerine kuru ekmeği yedi

Bir gün, Hasan-ı Basrî hazretlerinin evinin önünden geçiyordu O sırada evin damında bulunan Hasan-ı Basrî, Allahü teâlânın muhabbetinden pek çok ağlamış, göz yaşlarını rüzgâr, aşağıdan geçmekte olan Râbia-tül Adeviyyenin yüzüne düşürmüştü Damlanın nereden geldiğini araştırıp, yukarıda ağlamakta olan Hasan-ı Basrî'yi görünce; "Ey Hasan! Sakın gözyaşların nefsinin arzusuyla akmış olmasın! Bu gözyaşlarını içinde muhafaza et ki, içerde bir derya olsun Allahü teâlânın muhabbeti ile kaynasın" dedi

Bir defâsında kendisini sevenler ziyârete gelmişlerdi Evde, odayı aydınlatacak bir kandil yoktu Gelenlere ise ışık lâzımdı Râbia-tül Adeviyye hazretleri parmaklarına üfledi Bunun üzerine Allahü teâlânın izniyle sabaha kadar parmaklarından ışık yayıldı ve oda aydınlandı

Bir kimse, kendisine, cebinden çıkardığı parayı vermek istedi Hazret-i Râbia elini havaya doğru uzattı Avucu altınla dolu olduğu halde o kimseye; "Sen cebinden alıyorsun, bana böyle veriyorlar" dedi

Bir gün iki kişi, Râbia-tül Adeviyye'yi ziyârete geldiler İkisi de açtı "Yemeği helâldir" diye içlerinden yemek yimek geçti O anda kapıya biri gelerek, Allah rızâsı için bir şeyler istedi Râbia hazretleri evdeki iki ekmeğini buna verdi Gelen sevinerek gitti Bir saat kadar sonra bir kişi kucağında bir yığın ekmekle geldiRâbia hazretleri ekmekleri saydı On sekiz ekmek vardı Dedi ki: "Ekmekler yirmi olsa gerektir" Ekmeği getiren, ikisini saklamıştı Çıkarıp iki ekmeği de verdi Oradakiler hayretle sordular "Bu ne sırdır? Biz senin ekmeğini yemeye gelmiştik Önümüze koyacağın ekmekleri kapıya gelene verdin Ardından ekmek geldi Eksik olduğunu söyledin"Cevâbında şöyle buyurdu: "Siz ikiniz gelince karnınızın aç olduğunu anladım Önünüze koyacağım o iki ekmeği kapıya gelene verdim Allahü teâlâdan bu ekmeklerin misâfirlerin karnını doyuramayacağını, bunun için bir yerine on vermesini istedim Çünkü Allahü teâlâ Kur'ân-ı kerîmde (En'âm sûresi 160 ayet-i kerîmesinde) bire on vereceğini bildiriyor Ben O'nun bu vâdine güvendim İki ekmek yerine yirmi ekmek geleceğini bildiğim için de ekmeklerin noksan olduğunu söyledim"

Bir defâsında namaz kılarken gözüne bir kamış saplandı Kalb huzûru ve Allahü teâlânın muhabbetinin her tarafını kaplamış olması hâli o kadar fazla idi ki, namazda bunu hiç farketmedi Namaz bitince oradakilere; "Gözüme bir bakın Gâlibâ gözüme bir şey girmiş" dedi Baktılar kamış parçası gözüne saplanmıştı Güçlükle çıkardılar

Hasan-ı Basrî hazretleri suâl edip: "Ey Râbia, yokluğu nerede buldun?" dedi Cevâbında; "KendimiHak teâlâya teslim ve işlerimi O'na havâle ettim" buyurdu Yine Hazret-i Hasan suâl edip; "Ey Râbia! Hak teâlâ aşkına sana ihsân olunan ilim ve amelden bana bir harf öğret" dedikte, cevâbında: "Ey Hasan, câriyelikten kurtulalı beri iplik eğirip satarım, geçimimi temin ederim Lâkin hiç bir zaman iki akçeyi bir elime almadım İkisi bir yere gelir de beni Hak teâlânın yolundan ve mârifetullahtan alıkoyar diye korktum" buyurdu

Birinin; "Yâ Rabbî, bana rahmet kapısını aç!" diye duâ ettiğini işitince, Rabia-i Adviyye; "Ey câhil, Allahü teâlânın rahmet kapısı kapalı mı idi de şimdi açmasını istiyorsun Rahmetin çıkış kapısı her zaman açık ise de giriş kapısı olan kalbler, herkeste açık değildir Bunun açılması için duâ edilmelidir" dedi

Kendisine, Hasan-ı Basrî hazretlerinin; "Cennet'te, Allahü teâlâyı görmekten bir an mahrum olursam öyle ağlayıp, feryâd edeceğim ki, bütün Cennet ehli bana acıyacak" dediğini naklettiklerinde; "Bu çok güzeldir Lâkin, eğer dünyâda, Allahü teâlâdan bir an gâfil olduysa ve bu gafletinden dolayı aynen bildirdiği üzüntü, ağlamak ve inlemek meydana geldiyse âhirette de dediği gibi olacaktır Aksi halde olmayacaktır" buyurdu

Râbia-tül Adeviyye bir gece; "Yâ Rabbî! Ya kalb huzûru ile namaz kılmamı nasîb et, veya kalb huzûru ile kılamadığım namazımı kabûl buyur Allah'ım benim bütün dünyâdaki arzum ve işim, seni yâdetmek, âhirette de Cemâl-i ilâhiyene kavuşmaktır Ne olur, beni bu anlayışıma bağışla!" diye yalvardı

Bir gün Râbia ağlıyordu "Ey Allahü teâlânın sevgili kulu niçin ağlıyorsun? Rabbinle yakınlığın var" dediler Buyurdular ki: "Ayrılıktan korkuyorum, belki ölüm vaktinde (Sen bana gerekmezsin ey Râbia !) diye Allahü teâlâ hazretleri hitâb buyurursa benim hâlim nice olur? Eyvah, eyvah!" deyip ağladı

Tevekkülü o dereceye ulaşmıştı ki; "Gök tunç olsa, yer demir kesilse, gökten bir damla yağmur düşmese, yerden bir bitki bitmese ve dünyâdaki bütün insanlar benim çocuğum olsa, Allahü teâlâya yemîn ederim ki onlara nasıl bakacağım düşüncesi kalbime gelmez Çünkü, Allahü teâlâ hepsinin rızkını vereceğini bildirmiş ve üzerine almıştır" derdi

Bir zaman hasta olmuştu Ziyâretine gelenler; "Ey Râbia! Sana gelen bu hastalık çok ızdırap vermektedir Duâ et de Allahü teâlâ çektiğin bu ızdırâbı hafifletsin" dediklerinde, buyurdu ki: "Siz biliyor musunuz ki, bu ızdırâbı çekmemi Allahü teâlâ irâde etmiştir""Evet biliyoruz" dediler O da; "Bunu bildiğiniz halde, O'nun irâdesine muhâlefet etmemi, O'ndan tersini dilememi nasıl istiyebiliyorsunuz?" dediği zaman, onlar; "Ey Râbia, peki senin arzun nasıldır?" diye sordular O da; "Allahü teâlâ benim hakkımda ne irâde ve ne takdir etmişse ona râzı olmak" buyurdu

Bir gün kendisine sordular ki: "Ölümü arzu ediyor musun?" Buyurdu ki: "İnsanlardan birine karşı bir kabahat işlemiş olsam, o insanla karşılaşmaktan utanırım HalbukiAllahü teâlâya karşı olan kabahatlerimiz o kadar çok ki, huzûruna varmayı (ölümü) nasıl arzu ederim?"

"Bu yüksek derecelere ne ile kavuştun?" dediklerinde; "Beni ilgilendirmeyen her şeyi terk ve ebedî olanın dostluğunu istemekle" buyurdu

Râbia-tül Adeviyye devamlı inlerdi ve onu hep dertli bir hâlde görürlerdiYakınları; "Hiç bir hastalığınız yok, ağlayıp sızlanmanıza, yakınmanıza sebep nedir?" dediler O da; "Benim gönlümde öyle bir dert var ki, tabibler tedâvisinde âciz kaldılar Yaramın merhemi Allahü teâlâya vuslattır (kavuşmaktır) Böyle yanıp yakılıyorum ki, belki maksadıma kavuşurum Bu benim yaptığım ise, bu işte en az olanıdır" diye cevap verdi

Yaşı sekseni bulmuştu Yolda yaşlılığın tesiriyle yürümekte güçlük çekerdi Öyle ki görenler, ha düştü, ha düşecek zannederlerdi Böyle olmakla beraber kimsenin yardımını kabûl etmezdi Vefâtı yaklaşınca yakınlarından Abede bintiŞevvâl adında bir hâtunu yanına çağırdı Her zaman yanında taşıdığı kefeni göstererek; "Vefât ettiğim zaman beni bu beze sar ve defnet" diye vasiyet etti

Vefât etmeden önce hasta yatağının başucunda bekleyen sevdiklerine; "Kalkınız, burayı boşaltıp, yalnız bırakınız Allahü teâlânın melekleriyle başbaşa kalayım" deyince, oradakiler odayı boşalttılar Kapıyı örttüler İçerden meâlen şu âyet-i kerîmenin okunduğu işitiliyordu: "Ey mutmainne nefs, râzı olmuş ve râzı olunmuş olarak Rabbine dön! Has kullarımın arasına katıl ve Cennetime gir"(Fecr sûresi: 89) Aradan biraz zaman geçti ses kesilmişti İçeri girdiklerinde vefât ettiğini gördüler Vefâtından sonra Abede binti Şevvâl vasiyyetini yerine getirdi Tur Dağı üzerine defnedildi



Abede binti Şevvâl şöyle anlatmıştır: "Râbia'yı vefatından bir sene sonra rüyâda gördüm Yeşil elbiseler giymiş, başında da yeşil bir örtüsü vardı Ben; "Seni sardığım kefenine ne oldu?" dedim "Allahü teâlâ onları çıkardı ve bana bunları verdi" dedi

Vefâtından sonra kendisini rüyâda görenler; "Münker ve Nekir melekleri ile aranızda ne gibi bir şey oldu?" diye sordular "O iki heybetli melek gelip de bana Men rabbüke (= Rabbin kim?) suâlini sorunca, onlara dedim ki, ey melekler! Hemen geri gidip Rabbime şöyle arzediniz: (Ey Allah'ım! Dünyâda bunca halk arasında, ihtiyar bir kadıncağızı unutmadın Ben, seni hiç unutur muyum?)"

Nakledildiğine göre Muhammed bin Eslem Tûsî ile Nu'mân Tûsî, Râbia-tül Adeviyye'nin kabri başına gelip; "Hâlin nasıldır?" diye sordular Allahü teâlânın izni ile şöyle cevap verdi: "Allahü teâlâ bana çok nîmet ihsân etti Nîmetler içindeyim elhamdülillah"

Bessâr bin Gâlib en-Necrânî diyor ki: "Râbia-tül Adeviyye için vefâtından sonra hep duâ ederdim Bir defasında onu rüyâmda gördüm Bana; "Hediyelerin nûrdan mendil içinde ve nûrla kaplanmış tabaklarla bize sunulmaktadır" dedi "Bu nasıl oluyor?" dedim "Hayatta olan müminler ölüler için duâ ettiklerinde, ipek mendiller içinde nûrdan tabaklara konup, ölüye götürülür ve (Bu, sana filân dostunun hediyesidir) denilir" buyurdu



"Yâ Rabbî, dünyâda, bana neyi takdir etmiş isen onların hepsini düşmanlarına ver Âhirette benim için hangi nîmetleri ihsân etmeyi takdir etmiş isen onları da dostlarına ver Ben sâdece seni istiyorum"

"Yâ Rabbî, eğer sana ibâdet etmem Cehennem korkusu ile ise beni Cehennem'e at Eğer Cennet'e girmek ümidi ile ibâdet ediyor isem, Cennet'ini yasak eyle Eğer sırf, senin rızân için ibâdet ediyor isem, bâkî olanCemâlin ile müşerref eyle"

Çok defâ şöyle derdi: "İstiğfâr etmekle kurtulduk sanırız Halbuki o istiğfârımız da, bir başka istiğfâra muhtaçtır"

Allahü teâlânın muhabbeti ile çok ağlar, hep mahzûn olarak yaşardıCehennem lafzını duyunca, onun dehşeti ile kendinden geçerek bayılıp düşerdi

"Bir kulun Allahü teâlânın takdirine râzı olup olmadığı nasıl bilinir?" diye sordular "Gelen nîmetlerden zevk aldığı gibi, gelen musîbetlerden de zevk aldığı zaman" buyurdu

Bir kimse; "Yâ Rabbî! Benden râzı ol!" dedi Bunu gören hazret-i Râbia; "Kendisinden râzı olmadığın (Kazâ ve kaderine rızâ göstermediğin) bir zâtın, senden râzı olmasını istemeğe utanmıyor musun?" dedi

Kendisine sordular ki: "İnsanı Allahü teâlâya yaklaştıran en üstün şey nedir?" "Muhabbet sâhibi olan kişi, muhabbetinde öyle sâdık olmalı ki, gönlünde O'nun için olmıyan hiç bir sevgi bulunmamalı" buyurdu

"İşlediğiniz günahları gizlediğiniz gibi, yaptığınız iyilikleri de gizleyin"

"Sabır insan olsaydı çok kerîm olurdu"

"Mârifetin alâmeti, her an Allahü teâlâyı hatırlamaktır"

"Kul Allahü teâlânın sevgisini tattığı zaman, Allah o kulunun kusurlarını kendisine gösterir Böylece o, başkalarının kusurlarını göremez olur"

BENİ KENDİNLE MEŞGÛL EYLE

Hazret-i Râbia, çok oruç tutardıBir defâsında bir hafta hiç yiyecek bulamadı Sekizinci gece açlığı iyice şiddetlendi Nefsine eziyet ettiğini düşünürken birisi kapıyı çaldı Bir tabak yemek getirdi, o da yemeği alıp, yere koydu Mum getirmeğe gitti, gelince bir kedinin yemeğini dökmüş olduğunu gördü Su bardağını almaya gitti Mum söndü Su içmek isterken bardak düşüp kırıldı O da; "Yâ Rabbî! Bu zavallı kulunu imtihan ediyorsun, fakat âcizliğimden sabredemiyorum" diyerek bir âh çekti Bu âhtan neredeyse ev yanacaktı Bir ses duyuldu: "Ey Râbia, istersen dünyâ nîmetlerini üstüne saçayım İstersen, üzerindeki dert ve belâları kaldırayım Fakat bu dertler, belâlar ile dünyâ bir arada bulunmaz" Bu sözü işitince; "Yâ Rabbî! Beni kendinle meşgûl eyle ve senden alıkoyacak işlere bulaştırma" diye duâ etti Bundan sonra dünyâ zevklerinden öyle kesildi ki; kıldığı namazı;"Bu benim son namazımdır" diye huşû ile kılar, hep Allahü teâlâ ile meşgûl olurdu Hattâ birisi gelip kendisini Allahü teâlâ ile meşgûliyetten alıkoyar korkusuyla; "Yâ Rabbî! Beni kendinle meşgûl eyle de, kimse senden alıkoymasın" diye duâ ederdi

BOŞA YORULMUŞ

Râbia-tül Adeviyye, bir gece, evinde geç vakitlere kadar namaz kılarken hasırın üzerinde uyuya kaldı Bu arada evine bir hırsız girdi Her tarafı aradı, çalacak bir şey bulamadı Giderken; "Girmişken boş çıkmayayım" diyerek, Râbia hazretlerinin dışarıda giydiği örtüsünü aldı Evden çıkarken yolunu şaşırdı, kapıyı bulamadı Geri dönüp örtüyü aldığı yere bıraktı Bu sefer rahatlıkla kapıyı buldu Kapıyı bulunca tekrar geri dönüp, örtüyü aldı Fakat yine kapıyı bulamadı Bu hâl yedi defa tekrarlandı Yedinci defâ tekrar örtüyü eline alınca şöyle bir ses duydu: "Ey kişi kendini yorma O yıllardır kendini bize ısmarladı Şeytanın ona yaklaşma gücü yok iken, hırsızın onun örtüsüne yaklaşması mümkün müdür? Git, yorulma, boşuna uğraşma O uyuyorsa da dostu uyanıktır ve onu korumaktadır" Bu hâdiseden korkup dışarı fırlayan hırsız, tövbe edip bu kötü huyundan vazgeçti

1) El-A'lâm; c3, s10

2) Ed-Dürr-ül Mensûr; s202

3) Vefeyât-ül-A'yân; c2, s285

4) Câmi-u-Kerâmât-il-Evliyâ; c2, s10

5) Tabakât-ül-Kübrâ; c1, s65

6) Tezkiret-ül-Evliyâ; s39

7) Nefehât-ül-Üns; s692

8) Keşf-ül-Mahcûb; s253

9) Risâle-i Kuşeyrî; s262, 290, 329, 424, 516, 531, 624