Allah’ın Ahlakıyla Ahlaklananlar Dost Olup Bir Olabilirler…

ALLAH’IN AHLAKIYLA AHLAKLANANLAR DOST OLUP BİR OLABİLİRLER… 64 Sayı
Nisan 2006
Dost yürekler bulur birbirini… Daha doğrusu buldurulur birbirine layık yürekler Rabbim iyileri iyilerle karşılaştırır Dostları dostlarla… Dünyada tesadüf yoktur Dostluk da tesadüf olmaz… Dostlar da tesadüfen bulmaz birbirlerini… Buldururlar… Dost arayan, dost olmalıdır



İnsan müthiş ve muazzam bir varlıktır Yaratıkların en mükemmeli ve en üstünüdür Bu üstünlüğün en önemli özelliği ise, bilmesi ve sevmesidir



İşte bu sebeple bilmeyen ve sevmeyen insan, yaratılış çizgisinden uzaklaşmakta ve üstünlüğünü yitirmektedir



Bilginin ve sevginin en tatlı meyvesi ve neticesi ise, DOST olmaktır

Dost olmak, dost bulmak demektir Gerçekten var olan sevgi, yürekten taşar ve etrafını kendinden haberdar eder



Çevresinde bilinir sevgi de, güzel gönüllü insanları mıknatıs gibi çeker, toplar, birleştirir Dost yürekler bulur birbirini… Daha doğrusu buldurulur birbirine layık yürekler Rabbim iyileri iyilerle karşılaştırır Dostları dostlarla… Dünyada tesadüf yoktur Dostluk da tesadüf olmaz… Dostlar da tesadüfen bulmaz birbirlerini…

Buldururlar…

Dost arayan, dost olmalıdır



***



Dostluğu, sevgi ve şefkat dolu sohbetlerle yaşatanların sarsılmaz birliği ve beraberliği, toplum yapısını da güçlendirir, sağlamlaştırırdı Gerçek dostları, ancak ölüm ayırırdı



Dost öyle derin ve tarifsiz bir güzelliğin temsilcisiydi ki, “Dostun dostu da dost” sayılırdı… Zira dostluğun altyapısını oluşturan muhabbet, şefkat, merhamet, vefa manevi ve ruhani özelliklerdir Bunlar başkalarına da sirayet eder, yakın duranları da rengine boyardı



Yaratılışımızın gereği olan dostluk, Rabbimiz’in de emridir Yüce Yaratıcı bizi, kendisinden korkarak, yaratılış çizgimizi bozmamaya ve dolayısıyla da, SADIK’larla beraber olmaya çağırır (Tevbe,119)



Efendiler Efendisi de şöyle buyurur: “Allah’a yemin ederim ki, iman etmedikçe Cennet’e giremezsiniz Birbirinizi sevmedikçe de kamil mümin olamazsınız”



“Size bir şey söyleyeyim mi? Onu yaptığınız takdirde birbirinizi seversiniz: Aranızda selamı yayınız ve hediyeleşiniz…”



Bir Kutsi Hadiste de, birbirlerini Allah için severek dost olanlar şöyle müjdeleniyor:



“Ey Habibim, benim için birbirlerini sevenleri müjdele… Benim için birbirlerine ikramda bulunanları müjdele…



Senin için birbirine itimat edip de dost olanları müjdele… Onlara benim de muhabbetim tahakkuk etmiştir Ben de o kullarımdan razıyım…”



Dünyaya dostluğu ve sevgiyi en sağlam ölçülerle hediye eden Güzeller Güzeli Efendimiz, kazanılan her arkadaşın Cennet’te bir derece kazandıracağını haber veriyor



Allah için birbirlerini seven dostların ahiret alemleri öyle nur, huzur ve mutluluk dolu olacak ki, bunu ancak Efendimiz (SAV) anlatabilir



“Kıyamet gününde, Arş-ı Ala’nın etrafına kürsüler konacak O kürsülere oturanların yüzleri, ayın ondördü gibi parlayacak…



Diğer insanlar korku ve endişe içinde çalkalanırken, onlarda korku ve endişe olmayacak… Nebiler ve şehitlerden olmadıkları halde, bütün iman ehli onlara imrenecek…



Kürsüleri nur, elbiseleri nur, vücutları nur… Yüzlerinin ışığından ay ve güneş olmadığı halde, mahşer yeri pırıl pırıl olmuş



“Ya Rabbi, bunlar kimlerdir?” diye soracak mahşer halkı…



Onlar öyle kimselerdir ki, ayrı ayrı memleketlerden, uzak şehirlerden Allah için bir araya gelip toplanırlar, sevişirler ve Allah’ı zikrederler…



Onlar ne birbirlerine haset ederler, ne buğzederler, ne kin beslerler Gönül birliği içinde Hakk’a müstağraktırlar Allah sevgisinde yok olmuşlardır



İşte onlar, o kürsülerde oturanlar, Allah için birbirlerini sevenlerdir”



Kenetlenmiş tuğlalar gibi, ayrılmaz bir bütün olmuşlar, kaynaşmışlar, kopmazlaşmışlar… Kardeş olmuşlar, dost olmuşlar… Onların biri binden fazladır



Rabbimizin sevgisinden sevgisiyle yarattığı insan, böylece erer insanlığın sırrına… Böyle layık olur insanlığa… Bu sebeple, “Sevmeyende ve sevilmeyende hayır yoktur…”



Bu sevgiyle bir kubbeyi meydana getiren taşlar gibi olurlar… Birinin hayatı, ötekilerle irtibatlanır ve asla yalnız ve tek olmazlar O dost gönüllüler birbirlerinde fani olmuşlar, erimişler, kaybolmuşlardır



Dost adama, yedi kat yabancı da dosttur Allah’ın ayali olan halkın her bir ferdini, bir dost adayı olarak görür, dostluk gösterir Dostluğun gerektirdiği gibi davranır…



***


Dostluğun bedeli nefsaniyetten arınmaktır Nefsani duyguları bir kenara atmak, kötülükleri emreden nefsin burnunu her daim toprağa sürtmektir Çünkü dostluk vefa ister, fedakarlık ister, aşk ister, kadir-kıymet bilmek ister, katlanmak, katlanmak, katlanmak ve asla kırılmamak ister…



Üstelik, kendi varlığını daima daha aşağı görmek ister, ancak tevazu tabanına oturur Kibirle, gururla, kendini beğenmişlikle, bencillikle yürümez…



Bu sebeple dostluk önce HAKK’A DOSTLUK olarak temellenmelidir



Ancak Allah’ın ahlakı ile ahlaklananlar dost olabilirler, tek’leşip, bir olabilirler…



----------------------------------------------------- NÜKTE



Yavuz Sultan Selim, Mısır yolunda, “Ordu-yu Hümayun” saatlerce Kocaeli’nin bağ ve bahçelerinden geçer Yavuzun içinde bir endişe: “Acaba asker izinsiz bir tek elma koparmış mıdır?”



Bir müddet sonra ordusunu durdurur Yeniçeri ağasını yanına çağırarak, bütün askerin heybelerinin aranmasını emir verir Arattığı şey; tek bir elmadır Fakat yok Yarım elma bile çıkmaz heybelerden Yavuz sevinçlidir:



- Eğer bir askerin üstünde halkın bahçesinden koparılmış tek elma çıksaydı, Mısır seferinden vazgeçecektim Şükür Allah'ıma, der



Tarih gösteriyor ki; gerçek “ZAFER”ler yalnız kılıçların ucunda değil, üstün ahlak anlayışının ve faziletlerin burcundadır

VEHBİ VAKKASOĞLU