Her Şeye Rağmen Bahar

Kaprisli ve karmaşık ruhların barınağı olan Mart’ın son günlerinde sakin bir arka sokağın, alışkın olmayanlara epeyce acıklı gözükebilecek terk edilmiş sessizliğinde yürürken, birkaç dakika içinde gökyüzü karardı ve biraz önceki sükunete hiç benzemeyen şiddetli bir tipi bastırdı Beni geriye doğru iten rüzgarın ve gözlerime doluşan, kirpiklerimle sakallarıma yapışan karların arasında öne doğru hafifçe eğilip, ıssız bir vadide kaybolmuş ihtiyar bir köylü gibi yürümeye çabalarken bir apartmanın önündeki minicik bahçede yalnız başına duran bir ağacın kuru dalları arasında belki de birkaç saat önce patlayıvermiş ilk bahar çiçeklerini gördüm

Kar öylesine güçlü, çiçekler öylesine narindi ki, insan karın hiç durmayacağını çiçeklerin ise soğuktan kavrulup öleceğini sanıyordu ama İstanbul’a ve Mart’a aşina biri karın sahnedeki son gösterisini yaptığını ve geleceği çiçeklere bırakmaya hazırlandığını biliyordu Gelecek günler o cılız, sığınaksız, acınası çiçeklere aitti

Kısa bir zaman sonra kar dindi, gökyüzü günahını unutturmaya uğraşan cilveli bir kadın gibi masum ve parlak bir maviliğe büründü

Ertesi sabah tabiatın olağan mucizelerinden biri daha gerçekleşmiş, bir önceki günkü tipiden en küçük bir iz kalmamıştı, insan hayal gördüğünü bile sanabilirdi

Hava ılıktı, sonsuz bir maviliğin içinde küçük beyaz bulutlar salınıyordu, yelkovan kuşları denize pike yapıyor, suya bir an değip değdikleri yerde hemen kaybolacak bir iz bırakarak yeniden havalanıyorlardı

Çocuk ve kuş sesleri duyuluyordu

Sahildeki sarı konağın duvarının dibinde baştan aşağı çiçek kesmiş bir ağaç yaramaz bir rüzgarla hafifçe dalgalanıyordu

Tabiat, kendinden başka hiçbir şeye aldırmayan tekdüzeliğiyle mevsimini değiştirmişti

Sırasını hiç bozmuyordu, kıştan sonra hep bahar geliyordu

Baharda çiçekler açıyor, yelkovan kuşları uçuyordu

Nerdeyse vahşi bir şey vardı bu tekdüzelikte

O mevsimlerin içinde dolaşan insanların birbirlerini öldürmesi, acı çekmesi, aç kalması, bin bir değişik dertle kıvranması tabiatı hiç ilgilendirmiyordu

O, zamanı geldiğinde, inatçı bir ihtiyar gibi bütün görüntüleri, sesleri, kokuları, ışıkları küçük bir el hareketiyle değiştiriveriyordu

İnsanların birbirlerine acı çektirmek, birbirlerini yok etmek için gösterdikleri vahşet, tabiatın tekdüzeliği karşısında çok güçsüz gözüküyordu İnsanların kendi aralarında yaşadıkları serüvenlerde, ne olursa olsun, hep karşılıklı iradeler ortaya çıkıyordu, en çaresiz zamanlarda bile bir çare bulma ihtimali hayatın bir yerlerinde gizlenmiş duruyordu

Tabiatta ise tek bir irade vardı

Bir itiraz söz konusu değildi

Bahar geldiğinde çiçekler açıyordu

Çiçeklerde bile bir zorbalık görmeye eğilimli insanoğlunun nankörlüğüyle de ilgilenmiyordu

Geleceği bilindiği halde her seferinde insanı şaşırtıp sevindirerek gelen bahara kendimi bıraktım, zamanı bana hiç danışmadan, fikrimi almadan değiştirip duran tabiatın bu zorbalığını hiç olmazsa baharda tomurcuklarla, aniden bir konağın yanında beliriveren çiçekli ağaçlarla, yelkovan kuşlarıyla, çimenlerin arasında ağır aksak, ağırbaşlı bir yalpalanmayla yürüyen kaplumbağayla, bunların hiçbirinin farkında olmayan çocuk sesleriyle süslemesine, alnıma şakacı bir rüzgarla değerken ensemi usul bir güneşle hafifçe ısıtmasına minnet duydum

Bizimle, bizim birbirimizi öldürüp, acı çektirmemizle bencilce alay ettiğini, bir cenaze alayına konfeti serper gibi en acılı zamanlarda bile çiçeklerini açarak eğlendiğini biliyordum

Ben onun milyarlarca eğlencesinden biriydim

O da benim eğlencelerimden biriydi

O, “ne yaparsanız yapın benim mevsimlerimin dışına çıkamazsınız” derken, ben de “ama sen de beşinci bir mevsim bulamıyorsun,” diyordum, “kıştan sonra hep bahar geliyor, geceden sonra hep sabah”

Ama çiçekler güzeldi, güneş ılık, rüzgar yaramaz, yelkovan kuşları neşeliydi

Denizin üstünde ışıktan patikalar oluşmuştu, kuşlar suya değiyordu, çocuklar bağırıyordu

Yosun ve çimen kokusunu duyabiliyordum

Kederimi sakallarımın arasına sakladım, gülümsedim

Yüzümde yıllarla birikmiş kışın hüzünlü solgunluğuyla yürüyüp ışıklara ve seslere karıştım

Hayatımızın bir baharı daha başlıyordu
Ahmet ALTAN