18 Mart Çanakkale Zaferi İle İlgili Kompozisyon Örnekleri

18 Mart Çanakkale Zaferi İle İlgili Kompozisyon Örnekleri


Çanakkale Şehitleri

Tarihimizin en hüzünlü zaferidir Çanakkale Yokluklar içindeki bir milletin çağın en güçlü devlet ve silahlarına topyekün direnişinin gerçek bir destanıdır Bu destanın her satırında insanlık onuru vardır Bu onur, düşmana sadece silahlı mücadelede değil, verdiği insanlık dersi örnekleriyle de baş eğdiren aziz Mehmetçiklerimize aittir

Girdiği çatışmada yaraladığı düşman askerini canını tehlikeye atarak, sırtına alıp düşman siperlerine kadar götürme cesaretini gösteren Mehmetçik, düşmanın her bir rütbesindeki askerini kendisine hayran bırakacak kadar asil bir davranış sergileyerek, savaşın yalnızca öldürmekten ibaret olmadığını tüm dünyaya bir kez daha hatırlatmıştır

250 bin insanımızın şehadet mertebesine ulaştığı Çanakkale’de her yaştan insanımız gönüllü olarak savaşmış, kadınlar cephedekiler için çorap örmüş, mermi imalatında bile çalışmışlardır Kısaca vatanın her bir ferdi kendisine yönelen bu vahşi akına elbirliğiyle dur demesini bilmiştir

Bu cephenin isimsiz kahramanları, vatanın her bir köşesinden Çanakkale’ye koşarken, asla geri dönmeyi düşünmemişler, Türklük onur ve haysiyetini en güzel şekilde korumakla üzerlerine düşen görevi layıkıyla yerine getirmişlerdir Onlar, Çanakkale Zaferi’ni elde etmekle, sadece bir zafer değil, Türk milletinin Anadolu’daki varlığının devamını da sağlamışlardır

Övgülerin en güzeline layık olan Çanakkale Şehitleri asla unutulmayacak, Türk milletinin kalbinde ebedi yaşayacaklardır Ruhları şad olsun!


EY BU TOPRAKLAR İÇİN TOPRAĞA DÜŞMÜŞ DEDECİĞİM

Gökten ecdat inerek öpse o pak alnı değer
Sana dar gelmeyecek makberi kimler kazsın?
Gömelim gel seni tarihe desem sığmazsın
Sen ve bütün askerler siz hayattan bir parçasınız Kafanız gözünüz çeneniz tertemiz alnınız; vurulmuş uzanmış yatıyorsunuz bir hilâl uğruna ya Rab güneş gibi batıp yatıyorsunuz
Dedeciğim her şeyi hesaplayıp böldüler yurdumuzu bizi yok etmek için ordularla geldiler Bizi Türk’ü gafletlere daldılar Teknikleriyle işlerini kolay sandılar Türk’ü görünce kanları dondu düşmanların kuruyup gittiler
O gün işte o gün ışıldayan güneşin yerini kapkara bulutlar aldı
Şart koydunuz kendinize hem de içten bir şart ‘‘Ya ölüm… Ya istiklâl’’ işte buydu o içten şart
Taarruz için değil ölmek için yürüdünüz Vatanı korudunuz mübarek kanlar verdiniz
Geçmişte de şu anda da gelecekte de düşmana verecek bir karış toprağımız yok; Anadolu Türk’ündür sevgili dedeciğim
Düşman çelikten araçlarla deri ayakkabı ve paltolarla yurdumuzu bölmeye gelirken sen ve asker arkadaşların önü olmayan ince terlik bile denemeyecek ayaklıklarla sayısı çok az olan silahlarla düşmanın karşısına çıktınız
Son sözün “Vatan Sağ olsun!’’du Bu sözü söyledikten sonra büyük bir gururla ölüme yürüdün
Dedeciğim; Mustafa Kemal Atatürk’ün senin ve diğer askerlerin sayesinde Çanakkale düşmana geçit vermedi topraklarının üstüne başka bayrak dikmedi
Dedeciğim şimdi de düşmandan hiç korkumuz yok Düşmanlar kolaysa gelsin Türk’ün toprağına Türk toprağının arkasında Atatürk’ün izinde yenilmez Mehmetçik var Tarihe sığmayacak ulu zaferimiz var
Çanakkale’nin ulu toprakları altında iyi uyu dedeciğim Sevgilerimle…


GURUR KOKAN TOPRAKLAR

Siz hiç Çanakkale’ ye gittiniz mi? Denizin o kan kokan kırmızısına dalıp o maviliğe kırmızı hüznü salan şehitlerimizi düşündünüz mü? Ya da gecenin bir yarısında Karanlığın içinden gelen vatanı uğruna hayatını veren insanların sesini duydunuz mu? Ben duydum İçinizde öyle derin fırtınalar kopuyor ki; gözlerinize anlamını bilmediğiniz çiğ taneleri düşüyor Belki ağlıyor belki kahroluyorsunuz ama o her adım atışında üstlerine bombalar kurşunlar şarapnel parçaları yağan şehitleri düşündüğünüzde yüreğiniz bir parça daha eriyor
Neden bu kadar acı sözler düşüyor dudağımdan kalemime? Eğer o savaşta o yiğitler göğüs gerip o kurşunlara yüreklerinden kocaman surlar örüp kazanmasalardı o savaşı o zaman işte o zaman bizde olmazdık Belki ayrı ayrı devletlerin himayeleri altına girip bu günkü hürriyet özgürlüğü yakalayamazdık; çünkü Çanakkale Türkiye’ nin geçiş noktası Çanakkale’nin elimizden alındığını bir düşünsenize! Tanımadığımız insanların Türk topraklarını kazanması ve özgürce “ burası benim” dediğini Onlarca Türk’ ün dedelerimizin atalarımızın ve sırtında kurşun taşıyan eşlerine yavrularına ve en önemlisi vatanına bir parça yardımı bulunmasını isteyen o analarımızın kanlarıyla sulanmış topraklarımızın bir başkasına ait olmasını… düşünmesi bile korkunç! İnsanın içine en derinden kurşunlar yağıyor sanki Yüreğim bir nebze daha parçalanıyor içimde Kendi kendime diyorum ki: “ O savaşta mağlup olsaydık şimdi bu bağımsız topraklar bizim olur muydu? Kendi vatanımıza emanet toprakların üstünde yürümez miydik? Düşmanlarımız önce Çanakkale’yi sonra İstanbul’ u ve sonra… O kadar ağır bir savaştan belki tüm Türkiye…Ama Türk Askeriydi onlar! Verir miydiler bu vatanı el oğluna? ‘Hayır’… Allah Allah diye inliyen sesleriyle savundular bu toprakları…”

İşte böyle düşündükçe Çanakkale’ yi; acaba kırmızıya çalmasaydı deniz bu kadar hüzünlü dans etmeseydi yapraklar rüzgarla ve kanla sulanmasaydı bu toprak değerini bilir miydik? Titremezdik sanki sıradan bir yermiş gibi gelirdi Aslında Türkiye’ nin her yeri gurur kokan topraklarla örtülü değil mi? Dünden bu güne onlarca savaş olmadı mı? Vatan uğruna bu topraklar kanla sulanmadı mı? Doğudan batıya onca insan şehit olmadı mı?

Onlar öyle onurlu ve gururluydular ki yüreklerinin tam ortasında demirden ateş topları saplansa bile yüzlerinde vatanı uğruna can vermenin sevincini taşıyorlardı Ey Türk Askeri! Sen ki cephenin ardında nasır tutan elerinle savaşırken onlar neden savaştıkların bile bilmiyorlardı Çanakkale yakılıp yıkılırken ve üstümüze bombalar yağarken düşmana inat kadere inat ve gözlerini kaparken kırmızı yağmurlar altında ölüme inat yeni bir zafer kazanmanın sevinciyle dört elle sarıldın toprağına İçine çekerken deniz kokusunu gözlerin doldu Belki alınyazından belki yeni doğmuş bebeğinin hayalinden…Ama baş eğmedin

Ey Anadolu’ nun her tarafından gelip bu topraklarda yatanlar gözünüz arkada kalmasın Biz bu aziz vatanı ister gecenin kör karanlığında ister alaca şafakta olsun kimselere bırakmayacağız Çanakkale aslımızdır ve biz aslımızı unutmayacağız

ÇANAKKALE BİZİM

Soğuk gece Deniz rüzgarları altında toprak soluklanıyor Kan alıyor gam veriyor Kızıl olmuş deniz ahal coşkun Yabancı gemileri koynuna almış Çanakkale mahçup Dalgalar şahlanmada Zaman geleceğin getireceklerinden korkarak yürüyor Gün ağarıyor gün batıyor Çanakkale bizim
Uzakta küçük bir köy düşman postallarının çiğneyemediği temiz bir köyBir ihtiyar dua ediyor Oğullarını torunun kardeini verdiği umudum canım namusun dediği Çanakkale için Çanakkale’ye gitmek için
Karlı yollarda bir kağnı Arkasında bir kadın Sıcak yüreğinde soğuk savaşı ağırlamış Kağnısında battaniyelere sarılı top mermileri cepheye götürülecek Cephe uzak ölüm yakın ve Çanakkale bizim
Düşman dört bir yandan saldırmış Bir kol kalmış son umut Altı asırlık devletin son çığlığı Milletin hep beraber haykırdığı özgürlük yemini tek şahidi Çanakkale
Temiz dudaklar yudum yudum içerken şehitlik şerbetini ölüm getiren bombalar atıyor düşman Düştüğü yere ölüm saçan kara tabutlar toprağı delik deşik ediyor Çanakkale hala bizim
Silah sesleri kan kol bacak Kıyamet kopuyor Çanakkale mahşer gün uyuyor düşman uyanık iki yakalı Çanakkale birbirine hasret Kan dolmuş yüreğine Çanakkale’nin yine de bizim kalacak
Süngülerin ucuna yürek takıldı mı dünya gelse ne fayda Çanakkale’de bir millet var var olma mücadelesi veriyor Ve Çanakkale taşıyla toprağıyla mücadeleye yardım ediyor
Nusret Mayın Gemisi yırta yırta boğazın sularını ilerliyo Çanakkale bu kez açıyor sularını Nusret’in önünde Çanakkale bir kedi uysallığıyla saklıyor mayınları Çanakkale bizim kalıyor
Elazığlı Ahmet Yemenli Ali Trabzonlu Hasan Manisalı Orhan ve bir çok aslan Anadolu’dan Afrika’dan Irak’tan Her şeyini almış canını almış da gelmiş Çanakkale bizim kalsın diye
Seyid Onbaşı kaldırırken bombayı Uyvar önünde Türk kadar güçlüydü Değil bombayı üzerinde bulunduğu Çanakkale toprağını kaldırması gerekse bunu da yapardı Kaldırır atırdı Çanakkale bizim kalsın diye
Ve Anafarta’nın dünyaya ışık saçan sarı çiçeği Ölmeyi emreden kumandanO ki ölümü mavi gözleriyle korkutan kumandan Attığı her adımda Çanakkale titriyor Mustafa Kemal Paşa “ÇANAKKALE BİZİM” diyor
Yabancı bir asker esir düşmüş titriyor Osmanlı’yı barbar demişler Onu barbar sanıyor Vurulmuş bacağından Çanakkale toprağında Geliyor Türk askeri O geldikçe beriki titriyor Türk askeri gelir gelmez vuruluyor bir anda Gömleğini yırtıyor Türk askeri koyuyor Anzak’ın yarasına Anzak şaşkın Asker kendi yarasına da toprak basıyor Onca yıldır barbar bildiği Türk askeri hak ettiği değeri buluyor Ve Anzak da anlıyor gerçek kahramanın kim olduğunu
Bir kısmı anıtlara alınmış öbür kısmı toprağa taşmış askerler artık yok Deniz dalgalarıyla geçmişi alıp kıyıya ümitleri vuruyor Varsın deniz kızıl olmasın yere bomba düşmesin Yer gök gerçekelri unutmayarak susmuyor haykırıyor Tarihe sığmayan kahramanlar Onlar kanlarının bedelini destanlaşan kahramanlıklarını tarihten zafer olarak aldılar
ÇANAKKALE O BİZE AİT VE EBEDİYEN DE ÖYLE KALACAK