Küçük İstavritin Öyküsü|Masal Ve Hikaye Özetleri

KÜÇÜK İSTAVRİTİN ÖYKÜSÜ

Küçük istavrit, yiyecek bir şey sanıp
hızla atıldı çapariye
önce müthiş bir acı duydu dudağında
gümbür gümbür oldu yüreği
sonra hızla çekildi yukarıya

Aslında hep merak etmişti
denizlerin üstünü
neye benzerdi acep gökyüzü
Bir yanda büyük bir merak
biryanda ölüm korkusu

"Dudağı yarıklar " denir,
şanslıdır onlar, hani
görüpte gökyüzünü , insanı
oltadan son anda kurtulanlar

Ne çare balıkçının parmakları
hoyratça kavradı onu
küçük istavrit anladı yolun sonu
Koca denizlere sığmazdı yüreği
Oysa, şimdi yüzerken
küçücük yeşil leğende,
ansız uzanıvermiş dostlarına
değiyordu minik yüzgeci

İnsanlar gelip geçtiler önünden
bir kedi yalanarak baktı gözünün içine
yavaşça karardı dünya,
başı da dönüyordu
Son bir kez düşündü derin maviyi,
beyaz mercanı bir de yeşil yosunu

İşte tam o anda eğilip aldım onu
Yürüdüm deniz kenarına
bir öpücük kondurdum başına,
iki damla gözyaşından ibaret sade
bir törenle, saldım denizin sularına

Bir an öylece baka-kaldı
Sonra sevinçle dibe daldı
Gitti tüm kederimi söküp atarak,
teşekkürü de ihmal etmemişti
Bir kaç değerli pulunu
Elime, avuçlarıma bırakarak

Balıkçı ve kedi şaşkın baktılar yüzüme
Sorar gibiydiler, neden yaptın bunu niye?
" Bir gün dedim, bulursam kendimi
yeşil leğendeki
küçük istavrit kadar çaresiz,
Son ana kadar
hep bir umudum olsun diye "